Πέρα από τα όντως υπαρκτά γεγονότα, η αίσθηση της ανασφάλειας είναι επίσης πάρα πολλές φορές υποκειμενική. Όταν έχεις (ιδιωτικά) κανάλια που αφιερώνουν 2-3 λεπτά από το τηλεοπτικό τους δελτίο σε κάθε ληστεία και 5-10 λεπτά σε κάθε φόνο (και σε μια μητρόπολη 5 εκατομμυρίων ατόμων όπως η Αθήνα είναι μοιραίο αυτά να συμβαίνουν συχνά), τότε δημιουργείται ένα απίστευτο κλίμα συλλογικής υστερίας. Μου είχε κάνει εντύπωση μια συνέντευξη που είχε δώσει ο ιδρυτής του Guide du Routard, του "Ευαγγέλιου" του γαλλόφωνου ταξιδιώτη ανά τον κόσμο (και πολύ ανώτερου του Lonely Planet), ο οποίος ξεκίνησε σαν οδηγός του νεαρού άφραγκου ταξιδιώτη με το σακίδιο στον ώμο που ξεκινούσε κάνοντας ωτοστόπ να ανακαλύψει τον κόσμο. Σε κάποιο σημείο που μιλούσε για τα ταξίδια της γενιάς του με ωτοστόπ (πρόλαβα κι εγώ τα τελευταία χρόνια εκείνης της καταπληκτικής εποχής), ο δημοσιογράφος του έκανε την κλασική παρατήρηση :"Ναι, αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν διαφορετικά. Ο κόσμος μας ήταν ασφαλής". Απάντηση: "Μπα, όχι πολύ περισσότερο από σήμερα, απλά δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση..." Μου λένε συχνά αρκετοί γνωστοί: "Τι να μας πουν και οι Γάλλοι και οι Βορειοευρωπαίοι που γκρινιάζουν για εγκληματικότητα... Αν έβλεπαν την δικιά μας θα τρόμαζαν." Κι όταν τους εξηγώ ότι σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές στατιστικές είμαστε η δεύτερη ασφαλέστερη χώρα μετά την Πορτογαλία, νομίζουν ότι τους κάνω πλάκα (βέβαια, όσον αφορά τις διαρρήξεις, είμαστε σε αρκετά χειρότερη θέση).Με εξαίρεση τις Δυτικές συνοικίες, κυκλοφορώ συχνά (και αργά) σε πολλές περιοχές της Αθήνας από αυτές που αναφέρθηκαν ή θεωρούνται επικίνδυνες και όχι μόνο δεν μου έχει συμβεί κάτι, αλλά και δεν νοιώθω ιδιαίτερη ανασφάλεια.