Παρότι bulling μπορούμε να πούμε ότι μπορεί να ασκηθεί από οποιονδήποτε που υπερέχει σε οτιδήποτε από κάποιον άλλον αντικειμενικά(σωματική διάπλαση, ηλικία, θέση εξουσίας, πλούτος, συναισθηματική νοημοσύνη, μέλος πλειοψηφίας κτλ) και άρα με διάφορους τρόπους, το πρόβλημα που μεσα στις άκρες θίγουν τα περισσότερα από τα σχόλια που παρέθεσε ο Άρης είναι ο κομπλεξισμός που γεννάει και γεννιέται από την παραδοσιακή εθνοχριστιανική συνύφανση του straightness με την κανονικότητα. Δεν θα θίξω το πως αυτό μπορεί να αλλάξει ούτε θα το εναποθέσω ως δουλειά που πρέπει να γίνει από κάποιον, αλλά ότι το θέμα δεν είναι ζήτημα σεβασμού απέναντι στο διαφορετικό(ποιο είναι αυτό το διαφορετικό;) αλλά στην anyway ακεραιότητα του άλλου, όσο διαφορετικός και αν κρίνουμε ότι είναι ή δεν είναι. Το bulling κρατάει γερά πάνω στον φαλλοκρατισμό του Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια και τα συμπλέγματα κατωτερότητας που παράγει αυτή η φαντασίωση σε άτομα που δεν αγαπήθηκαν ως ξεχωριστοί(και όχι διαφορετικοί) άνθρωποι και που δεν τους αναγνωρίστηκε η αξία να αγαπιούνται αν είναι κάτι άλλο, ακριβώς γιατί η κανονικότητα αφήνει κατάπτύοντας στην απ έξω πολλές μορφές και χαρακτηριστικά ύπαρξης και συνύπαρξης. Δεν είναι μόνο ΤΟ μοντέλο ζωής και ύπαρξης, είναι και ότι αφήνει έξω από αυτό. Η έννοια του διαφορετικού δεν είναι χρήσιμη εδώ λοιπόν γιατί την παράγει η ίδια η κανονικότητα.Η θρασυδειλία του bulling βρίσκεται στο ότι ο θύτης οδηγείται να αναμετριέται με τον ρόλο που του ανατέθηκε στην ζωή και τον βαθμό ελλειματικότητάς του ως προς αυτόν μέσω μιας ομάδας που τον επιβεβαιώνει απέναντι σε καποιον άλλον. Η θρασυδειλία του bulling λαμβάνει χώρα στην προβολή της προσωπικής εμβόλλιμης αισχύνης του θύτη, εμβόλιμα και πάλι πάνω σε κάποιον που πληρεί τα στοιχεία εκείνα που ίσως να τον προδιδαν στην κοινωνία. Ο bully χτυπώντας χτυπάει τον μικρό "κακό" εαυτό που του έπλασαν και συντήρησε ως αποτρεπτική εικόνα για τον εαυτό του μέσα του. Σαν τους ομοφοβικούς που στην ουσία επιτίθενται στον ομοφυλόφιλο ή στην υπόθεσή του μέσα τους, σε ένα ομοίωμα τους βασανιστή. Το νταηλίκι το παράγει ο εμβόλιμος βασανιστικός από την κοινωνία των μεγάλων φόβος μην είσαι ή φαίνεται ότι είσαι κάτι άλλο πέρα από αυτό που πρέπει να είσαι. Και αυτό είναι από μόνο του άρρωστο.Οι bullies είναι φασιστικοποιημένα θύματα και τα θύματά τους εξιλαστήριοι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αν ο bully δεν γίνει bully, θα προδώσει τον εαυτό του στον ρόλο που του χρίστηκε. Το bulling είναι επιτακτική τελετουργική ανάγκη ατόμων που συνθέτουν μια ομάδα που συντηρεί της ιδεοληψίες και τους φόβους της μιας κοινωνίας της κανονικότητας. Και ο ποιο μυώδης straight τύπος αν έχει αγαπηθεί όμως και αγαπήσει, αν τον έχουν σεβαστεί, δεν σηκώνει το χέρι του στον άλλον ούτε για πλάκα. Τείνει το χέρι ζητώντας επαφή. Και είναι παράλογο να λέμε ότι ο Γιακουμάκης δεν οριοθέτησε την ακεραιότητά του όταν το αυτονόητο είναι ότι καμία ακεραιότητα δεν έχει ανάγκη να οριοθετηθεί αφού είναι δεδομένη πολιτισμικά: το σώμα και η ψυχή του άλλου είναι στην απόλυτη ευχέρεια μόνο του προσώπου που αυτά συναπαρτίζουν και κανένας δεν έχει δικαίωμα να τα παραβιάσει. Αφού λοιπόν είναι θέμα πολιτισμού, οι σημερινοί bullies είναι παιδιά ενός τρομοκρατικού πολιτισμού παραδοσιακού straight role modeling . Και αυτό είναι το πρόβλημα. Γι αυτό υπάρχει ασέβεια και προσβολή μεταξύ των νέων και γι αυτό υπάρχει και Χρυσή Αυγή στην Βουλή.Και αν ο Γιακουμάκης δεν είχε μάθει να προστατεύεται ή είχε χάσει τη αυτοκυριαρχία του ή ακόμα εγκλωβίστηκε συναισθηματικά και πίστευε ότι του αξίζουν όλα αυτά, το θέμα μας βρίσκεται στο γιατί οι άλλοι έκαναν ότι έκαναν, γιατί οι άλλοι είναι ότι είναι και άρα τί είναι ο Γιακουμάκης από την στιγμή που δέχεται πρώτη φορά bulling. Έχω ακούσει μέχρι και ότι τα θύματα φτιάχνουν τους θύτες. Τί λε ρε; Σε λίγο θα μας πουν ότι είναι και καθήκον τους. Λες και αν δεν το παίζαν νταήδες κάτι δεν θα πήγαινε καλά...Αν το bulling το πυροδοτεί το θύμα, τότε θα έπρεπε να το ερμηνεύσουμε ως πράξη... κοινωνικής οικονομίας σε μια φυσική αυτοκαθάριση της και θα πετούσαμε παιδάκια από τον Καιάδα παίζοντας τέτρις με τα κορμιά τους. Σας θυμίζει τίποτα;Το νταηλίκι δυστυχώς γι αυτούς που τα πιστεύουν αυτά είναι ξεκάθαρη βίαιη αντικειμενοποίηση του άλλου και υποστηρίζεται από την συντήρηση του διακρισιμού που γεννάει μια παραδοσιακή κοινωνία τον καιρό που μεταβάλεται σε κάτι καινούριο. Άνθρωποι μεταχειρίζονται ανθρώπους σαν παιχνιδάκια τους. Σαν ομοιόματα ανθρώπων που το βαπτισμένο καλό νικάει το βαπτισμένο κακό.Η παγίδα στην οποία ίσως έπεσε ο Γιακουμάκης να ήταν κάποιο απέλπιδο προσωπικό του στοίχημα να κερδίσει στο πρόσωπο των συντοπιτών του την αποδοχή που δεν ένιωσε από μια κοινωνία που δεν του αναγνώριζε το δικαίωμα να υπάρχει. Η παγίδα του ίσως δεν ήταν άλλη απ το ότι πείστηκε ότι η κοινωνία είναι άξια να του πει ότι είναι ντροπή να τον υφίσταται. Και δεν ζήτησε βοήθεια ακριβώς όπως και κανείς δεν του την πρότεινε. Τρόμος και ντροπή.Ένα χαμόγελο και ένα φιλικό χάδι στην πλάτη εκείνη την μέρα, ένα "άστους αυτούς τους μπαγλαμάδες, πάμε για καφέ" απλά να τον γλίτωνε. Και φτάνεις να λες "ας ήμουνα για κάποιο λόγο εκεί ρε γαμώτο".
