Πρόσφατα είχα αυτήν την κουβέντα με τον φίλο μου και αναρωτιόμουν πως γίνεται να υπάρχει μια γυναίκα που τον άκουσε να ζητά βοήθεια και δεν του άνοιξε την πόρτα, με ρώτησε λοιπόν αν κάποιο βράδυ κάποιος μου χτύπαγε την πόρτα και μου ζήτούσε βοήθεια τι θα έκανα και με άνεση του απάντησα πως φυσικά και θα άνοιγα και τότε ξεκίνησε να μου απαριθμεί κάμποσα πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε στραβά, όπως πχ να είναι απάτη όλο αυτό με σκοπό να μπορέσει κάποιος ή κάποιοι να μπουν στο σπίτι και να μου κάνουν κακό. Και τρόμαξα. Και το ξανασκέφτηκα και το σκέφτομαι συνέχεια από τότε και ξέρω πως αν ποτέ βρεθώ σε τέτοια κατάσταση θα αντιδράσω αλλά δεν θα αντιδράσω τόσο άμεσα όσο θα ήθελα ή όσο θα απαιτούσαν οι καταστάσεις και ντρέπομαι γι'αυτό. Παρ'όλα αυτά πιστεύω ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχαν πολλά περιθώρια αντίδρασης από τον περίγυρο, μιας και μιλάμε για υπόθεση που τραβούσε μήνες, αλλά κανένας δεν τόλμησε να κάνει έστω και το παραμικρό, έστω κάτι ανώνυμα, οπότε έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες.Μεγαλώνουμε με τον φόβο, χάνουμε την πίστη μας στον άνθρωπο και αναπαράγουμε σάπιες συμπεριφορές. Ο φόβος έχει ριζώσει για τα καλά μέσα μας και πρέπει να τον νικήσουμε γιατί μόνο έτσι θα σταματήσουμε να θρηνούμε Βαγγέληδες.
