Να πω την αλήθεια γι'αλλού ξεκίνησε το κείμενο και αλλού κατέληξε.Το να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε δεν είναι απλώς και μόνο να μην προδώσουμε τον ιδεαλισμό που μπορεί να κουβαλούσαμε στην εφηβεία,να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια ότι δεν γίναμε σκληροί, αναίσθητοι, ότι δεν πατήσαμε επί πτωμάτων. Μπορεί να μην έχεις κάνει τίποτα απ'όλα αυτά και πάλι να νιώθεις ότι γι''αλλού ξεκίνησες και αλλού κατέληξες γιατί για παράδειγμα δεν πέτυχες όσα νόμιζες ότι θα πετύχεις γιατί η αφέλεια της εφηβείας σε κάνει να πιστεύεις ότι προβλήματα που σε απασχόλησαν ως έφηβο θα εξαφανιστούν με κάποιο,μαγικό ίσως, τρόπο στην ενήλικη ζωή σου.Σ'αυτό που συμφωνώ πάντως είναι ο τίτλος του άρθρου.