Γράφων, μονομέρεια φαίνεται να υπάρχει και στο δικό σου σχόλιο όταν αναφέρεσαι στα ID politics και στον δικαιωματισμό με τον ισοπεδωτικό τρόπο που το κάνεις, θεωρώντας και τις δύο έννοιες ως κάτι κακό εξ ορισμού και γενικεύοντας αδιακρίτως (αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ). Το να διεκδικεί κάποιος ακόμα και με ακτιβιστικό ή "ακτιβιστικό" τρόπο την ταυτότητα του και δικαιώματα που στερείται (ή θεωρεί ότι στερείται) δεν δικαιολογεί αυτή την μονομέρεια και την ισοπέδωση. Ούτε και το να γίνει κάποιος ακροδεξιός ή να ανέχεται την ακροδεξιά ως αντίδραση σε αυτές τις διεκδικήσεις, όσο και αν υπάρχουν πιθανές υπερβολές ή ακόμα και παραλογισμοί σε αυτά τα αιτήματα, τόσο όσον αφορά την ουσία τους, όσο και το ύφος με το οποίο θέτονται (αν και μερικές φορές η υπερβολή είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος για να γίνει κανείς ορατός μέσα σε ένα ομοιογενές σύνολο και να καταφέρει να ακουστεί και εκείνος). Δεν την δικαιολογεί ακόμα και αν κάποιοι εκμεταλλεύονται και υποστηρίζουν αυτές τις διεκδικήσεις προς ίδιον όφελος και προς άγραν ψήφων. Μία τέτοια αντιδραστική συμπεριφορά δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά αυτήν ακριβώς την ισοπεδωτική μονομέρεια της ελλιπούς αντίληψης και ελλειμματικής ενσυναίσθησης εκείνου που αντιδρά με τέτοιον τρόπο. Δεν φταίει αυτός που διεκδικεί τα δικαιώματα του (μέσα σε λογικά πλαίσια) αν κάποιος άλλος γίνεται φασίστας από αντίδραση. Το λειψό του το μυαλό φταίει. Εξίσου απλουστευτική είναι νομίζω και η αναφορά σου στον Τραμπ και την Χίλλαρυ. Ο δε χαρακτηρισμός "ιέρεια" που της αποδίδεις (ότι κι αν είναι η Χίλλαρυ) προδίδει και την δική σου μονομέρεια. Εκτός και αν όλα αυτά είναι δική μου παρανόηση.
