Δεν συγκρούονται η λογική με το θυμικό,συγκρούεται το δόγμα της λιτότητας με δόσεις νεοφιλελευθερισμού και γερμανικού προτεσταντισμού από τη μια μεριά,με το δόγμα της ανάπτυξης με ισχυρές δόσεις κευνσιανισμού από την άλλη.Ο ιδεαλισμός δεν είναι ίδιον των Ελλήνων,ουτε ο πραγματισμός είναι ίδιον των Γερμανών.Αν ήταν πραγματιστές οι Γερμανοί δεν θα μακέλευαν δυο φορές τον κόσμο και ούτε θα επιδίδονταν στον πιο χαμερπή εθνολαικισμό μέσω bild τα τελευταία χρόνια.Αν τα ζύζιζαν πράγματι τα πράγματα θα έβλεπαν ότι η εμμονή τους με την τιμωρητική λιτότητα προκάλεσε μια ανευ προηγουμένου κοινωνική κρίση στην χώρα μας·μιας χώρας της οποίας τα ζωτικά κύτταρα είναι πλεον νεκρά, επιτρέποντας στον κάθε πραγματιστή Σόιμπλε να οικτίρει την ανευθυνότητα του ρωμέικου.Οι εμμονές αυτές έχουν τόση σχέση με τον πραγματισμό, όσο πραγματισμό έχει το‘’στρίψιμο της βίδας’’στον κοινωνικό εγκέφαλο…Και από την άλλη,εδώ στην Ελλάδα,φαίνεται ότι τα λογικόμετρα,πες το ρεαλισμόμετρα καλύτερα,πρέπει να είναι πολύ σφιχτά,αφου την αντίδραση στην ταπεινωτική προσβολή την μετράνε σαν κραυγή ανώριμου πρωτογονικού ιδεαλισμού…Με την έννοια που ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο των απατεώνων,με την ίδια έννοια και ο πραγματισμός είναι το καταφύγιο των πιο στυγνών αμοραλιστών…α,και αυτών που με κάθε στράκα-στρούκα του Σόιμπλε βλέπουν τον χριστό φαντάρο και την παναγιά περίπολο…