#7Μου θυμίζεις τα νιάτα μου....Έχω (και εγώ) έναν υπερβολικό πατέρα και μια καταστροφολογική μητέρα και πριν πολλά χρόνια είχα ζήσει ένα παρόμοιο σκηνικό. Ο λόγος; όπως πάντα, ο πατέρας μου, στεκόταν εμπόδιο σε κάτι που είχα ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κάνω. Έχεις δικαίωμα να επιλέξεις σύντροφο όπως ακριβώς έχεις δικαίωμα να βγεις από το σπίτι στις 9 για να πας μια βόλτα, όπως έχεις δικαίωμα να βάλεις την μαύρη μπλούζα και όχι την άσπρη. Φαντάσου τώρα ότι το ίδιο σκηνικό θα γινόταν επειδή εσύ ήθελες να βάλεις την μαύρη μπλούζα, και ο πατέρας σου σηκωνόταν και έφευγε, -επειδή αυτός ήθελε να βάλεις την άσπρη μπλούζα- γυρνούσε μεθυσμένος, και η μητέρα σου σε κατηγορούσε και από πάνω! Δεν έχουν δίκιο, και είναι πρόβλημά τους, αλλά πάνε να σου δημιουργήσουν τύψεις, και αυτό είναι πρόβλημά σου. Και δεν πρέπει να πέσεις στην παγίδα! Προσωπικά ώρες ώρες λυπάμαι όσα έχασα μεγαλώνοντας και παραμένοντας σε ένα τόσο ανθυγιείνο και παρανοϊκό περιβάλλον, αλλά δε θα γινόμουν αυτή που είμαι τώρα. Οπότε αν μπορούσες να έφευγες, σίγουρα μόνο καλό θα σου έκανε, αλλά σοβαρέψου λίγο...φυσικά και θα είναι δύσκολα, φυσικά και θα κουραστείς πάρα πολύ, δεν το ξέρεις; Επίσης η μοναξιά δεν θα κρατήσει για πάντα...γίνεσαι ωριμότερος, δυνατότερος, σοφότερος και κάποια στιγμή θα βρεις και το αντίστοιχο που να σου αξίζει. Πραγματικά σε θαύμασα για την αντιμετώπισή σου και την απόφαση να το πεις. Θα σε βοηθήσει πολύ στο να βρεις την ισορροπία στη ζωή σου. Ως προς το να τους δημιουργήσεις τύψεις, ούτε καν. 1. σε μια εβδομάδα αφού περάσει ο κίνδυνος, θα κάνουν επιλεκτική διαγραφή του συμβάντος, σαν να μη συνέβη ποτέ 2. θα τους δώσεις πάτημα να σε θεωρούν και ανώριμο και να βγουν και από πάνω, 3. τύψεις; γιατί; οφθαλμόν αντί οφθαλμού; 4. όχι να καταστρέφουμε και την ζωή μας επειδή κάποιοι άλλοι εγωιστικά θέλουν να περνάει το δικό τους.