#5: Κατ'αρχάς, και μόνο το γεγονός ότι επικοινώνησες έστω κι έτσι το πρόβλημά σου θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα, υποθέτω. Η επικοινωνία ανακουφίζει, παρηγορεί και "ξυπνάει", βγες λοιπόν από το μικρόκοσμό σου και το καβούκι σου έστω και με -30 βαθμούς και με δυο μωρά αγκαλιά και συνάντησε ανθρώπους, παρατήρησε τον τρόπο ζωής και σκέψης τους. Αν μη τί άλλο, θα είναι πιο ενδιαφέρον από το να παρατηρείς τον ομφαλό σου όλη μέρα. Αν δεν βοηθηθείς έτσι τότε πράγματι είναι καλή ιδέα να πας σε ψυχολόγο, ειδικά αν δυσκολεύεσαι ακόμη να διαχειριστείς το γεγονός ότι είσαι μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους ή αν φοβάσαι ότι τα παιδιά σου θα γίνουν "βλαμμένα"(!) Θα σε βοηθήσει να δεις την μεγάλη εικόνα και να συμφιλιωθείς με τα δεδομένα της ζωής σου και του περιβάλλοντός σου υιοθετώντας μια πιο δυναμική στάση, μια θέση "μάχης" και όχι απομόνωσης, αυτό ακριβώς που περιέγραφα στην αρχή δηλαδή. Στα γραφόμενά σου διακρίνω μία τάση αυτολύπησης, μια μιζέρια, ίσως φταίει η μοναξιά και το μέρος αλλά ίσως φταίει και μία προδιάθεση. Μην αφήνεσαι.
