Έτσι κι αλλιώς, η Βενετία ποτέ δεν υπήρξε φιλική με τους επισκέπτες της και οι Βενετσιάνοι ήταν ανέκαθεν από αφιλόξενοι έως εχθρικοί. Υπεροψία, αλαζονία και αχαριστία. Τώρα πλέον η πόλη έχει αντικειμενικό πρόβλημα με τις ορδές των τουριστών αλλά το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ενδογενές. Έχουν βρει την κότα με τα χρυσά αβγά, αλλά θέλουν την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Δε γίνεται! Η δημοτική αρχή ενδιαφέρεται μόνο να εισπράττει, χωρίς να επιστρέφει τίποτα σε υποδομές που θα διευκολύνουν τους κατοίκους και τους επισκέπτες.Έτσι κι αλλιώς λοιπόν, τα παγκάκια για να καθήσεις είναι σε όλη τη Βενετία μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οδοσήμανση ανύπαρκτη και, σε κάποιες περιπτώσεις, σκόπιμα παραπλανητική. Κάδοι απορριμμάτων επίσης ανύπαρκτοι και οι υπηρεσίες καθαριότητας χειρότερες από τις δικές μας... Ένα βράδυ προ ετών, βρέθηκα δίπλα στη γέφυρα Rialto με μια χάρτινη συσκευασία από πίτσα στα χέρια, και έψαχνα μάταια ένα κάδο για να την πετάξω. Γύρω μου ήταν παντού σκουπίδια αλλά ούτε ένας κάδος πουθενά. Ωστόσο, πίστευα ότι κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα, θα περοάσουν οι οδοκαθαριστές και θα τα μαζέψουν. Άφησα σκόπιμα τη χαρτοσακούλα επάνω στο φαρδύ περβάζι ισόγειου παραθύρου ενός ιστορικού και εμβληματικού κτιρίου. Ήταν ευμεγέθης και εμφανέστατη, στο ύψος του ματιού. Την φωτογράφισα. Επέστρεψα δύο μέρες μετά στο σημείο και... μαντέψτε: το «σκουπίδι» μου ήταν ακόμη εκεί! Καμάρωνε ανενόχλητο στο πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης επί δύο ολόκληρες μέρες χωρίς να το μαζέψει κανείς. Το φωτογράφισα και πάλι, για την ιστορία...