Το θέμα με τους νεκρούς παίρνει αυτές διαστάσεις από πολλές παρεξηγήσεις, και εννοείται από κακή πρόθεση αρκετών. Αυτό που νομίζω είναι σημαντικό είναι ότι οι νεκροί αυτοί δείχνουν ξεκάθαρα την αντίδραση ενός καθεστώτος που απειλήθηκε από μια κατάληψη και διαδηλώσεις, ακριβώς γιατί ήταν μια δικτατορία. Δεν πρέπει να κοιτάμε τα "διαπιστευτήρια γενναιότητας" των νεκρών, αλλά το γεγονός ότι το καθεστώς αντέδρασε προκαλώντας νεκρούς. Με ελευθέρους σκοπευτές, εκφοβίζοντας και τρομοκρατώντας τον αθηναϊκό λαό, και μέσω αυτού τον ελληνικό λαό γενικά. Δεν θα υπήρχε εξέγερση , αν δεν ήταν αυτό το καθεστώς, και κάθε εξέγερση σε δημοκρατικό καθεστώς δε δημιουργεί νεκρούς. Έχουμε καταστολή , αλλά όχι νεκρούς. (Βλέπε Μάη του ΄68 κ.λ.π., ήδη.) Βεβαίως ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και άνθρωποι λιγότερο ή περισσότερο συμμέτοχοι στην εξέγερση. Αλλά το σημαντικό είναι ότι έπεσαν θύματα αυτού του τρόπου αντίδρασης της συγκεκριμένης δικτατορίας. Κατά τ΄άλλα η ίδια η εξέγερση ήταν αυτό που ακούγεται συχνά:μια παλικαρίσια στιγμή, μια κορύφωση, μια Έξοδος. Με πρωτεργάτη τη νεολαία της εποχής. Και όλος ο λαός ένιωσε το ρίγος, και πολλοί το πλήρωσαν με το αίμα τους.