δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλαίω με αυτά που διαβάζω, πραγματικά! φυσικά σαν μαθήτρια και εγώ έχω τις εμπειρίες μου, όπως τον καθηγητή στο λύκειο που ερχόταν μεθυσμένος και "τα έβγαζε" στους διαδρόμους του σχολείου, ή τον μαθηματικό μας που έμπαινε με το τσιγάρο στην τάξη και μας έλεγε "κοπούκια για να δω τι διαβάσατε".Σαν εκπαιδευτικός η ίδια πλέον νιώθω απίστευτη ευθύνη για τα παιδάκια που μου εμπιστεύονται οι γονείς, καθώς και γι αυτές τις ψυχούλες που σαν σφουγγάρια απορροφούν κάθε σου λέξη, ενώ κρέμονται από τα χείλη σου για ένα μπράβο και ένα χαμόγελο. Πραγματικά δυστυχισμένοι οι άνθρωποι που χειρίστηκαν τόσο λάθος τη δουλειά τους. Επίσης, σίγουρα υπάρχουν και σήμερα τέτοιου είδους αποβράσματα που διδάσκουν, όπως οι μποντιμπιλνταρού συνάδελφος (ευτυχώς όχι στο ίδιο σχολείο) που ντοπαρεται με αναβολικά και κυκλοφορεί στους χώρους του σχολείου με μπουστάκια και κολάν ω σαν το ρόκυ μπαλμπόα. Από τον κύκλο μου πάντως νιώθω περήφανη και αισιόδοξη που οι περισσότεροι νέοι πλέον έχουμε τόση αγάπη και διάθεση για δουλειά, εφαρμόζοντας ακόμα και πρωτοπόρα προγράμματα διδασκαλίας σε κάθε ραχούλα και κορφοβούνι που μας στέλνουν με τους ανύπαρκτους (η για να μην είμαι αχάριστη- μισθούς που εξαφανίζονται σε ενοίκια βενζίνες μεταφορικά κλπ σε μία εβδομάδα). Μεταξύ μας πάντως οι συνάδελφοι κατακρίνουμε τέτοιες συμπεριφορές και αποφεύγουμε να επιλέγουμε σχολεία που υπηρετούν αυτοί του "σιναφιού". Αυτά από μια βορειοελλαδίτισσα δασκάλα στα κορφοβούνια της Κρήτης.