Κι όμως...η μητέρα μου από πολύ νωρίς μου έμαθε να ΣΕΒΟΜΑΙ τους γύρω μου και ποτέ δεν έπαιξα σε καφετέρια,εστιατόριο,σε μέρη δηλαδή που ΔΕΝ είναι για παιχνίδι και κυνηγητό.Με πήγαινε σε παιδότοπους και σε παιδικές χαρές για να παίξω,και ποτέ δεν έκανα σαν υστερικό να τρέχω πέρα δώθε μέσα στα πόδια των σερβιτόρων.Ούτε στο σπίτι έκανα έτσι.Είναι απόλυτη ευθύνη του γονέα,να μάθει στο παιδί του οτι υπάρχουν όρια.Τα παιδιά που μικρά κάνανε έτσι,σήμερα είναι οι ενήλικες που θα πάνε σε μια καφετέρια και θα τους ακούσει μέχρι και το τελευταίο τραπέζι της παραδίπλα καφετέριας από τις γκαρίδες και την δυνατή ομιλία.Μια συμπεριφορά μάς ακολουθεί για μια ζωή.Ο ξάδερφός μου,είχε υστερικούς γονείς,μέσα σε απειλές και καυγάδες.Μέχρι τα 12-13,ήταν ένα πραγματικό βάσανο να βρίσκεσαι μαζί του,οπουδήποτε.Προσπαθούσε με φωνές,κυνηγητά,υστερίες,να τραβήξει την προσοχή,γιατί έτσι είχε μάθει!!! Είναι,ξαναλέω,απόλυτη ευθύνη των γονιών,για το πώς θα γαλουχήσουν ένα παιδί.Αν το παρατάνε με ένα ταμπλετ και δεν το βγάζουν να ξεδώσει και να παίξει σε μια παιδική χαρά,τι θα κάνει κι εκείνο; Θα βγάλει την ενέργειά του στο πιο ακατάλληλο μέρος. Άλλο πράγμα λοιπόν η παιδική χαρά,κι άλλο μια καφετέρια. Δεν είμαστε στο τσιφλίκι του πατέρα μας. ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τον υπόλοιπο κόσμο που θέλει να περάσει όμορφα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του,ή και τον άπειρο ελεύθερο χρόνο του.Το θέμα είναι οτι ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ.
