Είχα μια εγκυμοσύνη απόλυτα φυσιολογική μέχρι την τελευταία στιγμή. Δούλευα μέχρι και δύο μέρες πριν γεννήσω. Ο γιατρός μου με παρακολουθούσε κάθε βδομάδα τον τελευταίο μήνα. Πήγα στο μαιευτήριο με 7 εκατοστά διαστολή για έναν φυσιολογικό τοκετό χωρίς χρήση αναισθησίας. Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή οι παλμοί του μωρού μου πέσανε κι ενώ είχαν ξεκινήσει οι εξωθήσεις δεν μπορούσε να βγει γιατί ήταν τυλιγμένη στο λαιμό με το λώρο και πνιγόταν. Άκουσα το γιατρό να λέει "πάμε για καισαρική". Τελικά κατάφερε και την έβγαλε με τον εμβρυουλκό, όχι στο παρά πέντε, αλλά στο παρά ένα. Το μωρό δεν έκλαψε και είχαν πέσει όλοι επάνω του να το συνεφέρουν. Είχε πάθει ανοξαιμία και είχε καταπιεί μηκώνιο. Μόλις πήρε ανάσα την πήγανε τρέχοντας στη μονάδα νεογνών, ούτε καν μου τη δείξανε, άκουσα μόνο ένα "συγχαρητήρια, είναι κοριτσάκι". Εγώ χρειάστηκα εσωτερικά ράμματα με ολική αναισθησία και μετάγγιση αίματος. Ευτυχώς το μωρό μου τελικά τα κατάφερε. Είχα διαβάσει κι εγώ τότε για τον τοκετό στο σπίτι, τη φυσική γέννα, κλπ., σε διάφορα βιβλία (ίντερνετ δεν υπήρχε τότε), αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ μου έκοψε και δεν έκανα καμιά βλακεία. Το παιδί μου σίγουρα δε θα είχε επιζήσει ή θα είχε πάθει μη αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη κι εγώ ποιός ξέρει αν θα τη γλίτωνα.Κι εγώ είχα γιαγιά που γένναγε στα χωράφια, κλπ., με τη διαφορά ότι είχε 12 εγκυμοσύνες και μόλις 4 παιδιά.