Μου φαίνεται πως συνεχίζετε να σκέφτεστε λανθασμένα. Και αυτό γιατί δεν νομίζω ότι υποκρίθηκε κανείς πως δεν αντιλήφθηκε την ιδιαιτερότητα του τραγικού συμβάντος και τις καιρικές συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη. Αντιθέτως, όλοι το παραδέχτηκαν πως το φυσικό φαινόμενο που οδήγησε στην καταστροφή ήταν ασύνηθες. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί δικαιολογία και δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία από κανέναν. Οι κυβερνητικοί αυτή την δικαιολογία την κάνανε τσίχλα για να απαντήσουν στις απολύτως δικαιολογημένες εκ του αποτελέσματος κατηγορίες περί θανάσιμης ολιγωρίας και ανυπαρξίας συντονισμού του κρατικού μηχανισμού και των υπηρεσιών του που συνέβαλλε τα μέγιστα στην τραγική κατάληξη. Αυτή ήταν ουσιαστικά η ένσταση όλων όσον αφορά τον τρόπο που εξελίχθηκε η καταστροφή. Και, εν πάση περιπτώσει, αν παρατηρήσατε δεν αναφέρομαι τόσο στο τι και πως συνέβη, όσο στο μετά και στην κυριολεκτικά εμετική επικοινωνιακή διαχείριση της κυβέρνησης που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, καθημερινά, με αλλεπάλληλες εμετικές δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών που όλες στοχεύουν στο να στρέψουν την προσοχή αλλού και να διώξουν τις ευθύνες από πάνω τους. Γιατί οι ευθύνες, όπως και να το δούμε, όπως και να το σκεφτούμε, είναι πρωτίστως δικές τους. Χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία. Ο κρατικός μηχανισμός είναι υπό την δική τους διαχείριση και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Οι ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι φυσικά αυτονόητες, έπονται όμως των κυβερνητικών ευθυνών. Είναι πολύ ύποπτο και πολύ βολικό για τους κυβερνώντες να τα ρίξουμε όλα στους δήμους. Σόρρυ, αλλά εμένα αυτή η τακτική μου μοιάζει με πλυντήριο. Με ξέπλυμα. Και δεν μπορώ να παραβλέψω την αισχρή στάση τους από την μοιραία εκείνη μέρα και ως τώρα, ασχέτως των αντιπολιτευτικών σκοπιμοτήτων και της κριτικής την οποία δέχονται. Εγώ προσωπικά εκφράζω τον εαυτό μου. Επειδή λοιπόν έχω καλή μνήμη και είμαι σχεδόν μεσήλιξ, άρα έχω γνώση παρόμοιων καταστάσεων, επιμένω σταθερά στα λόγια μου: τόσο εμετικός, τόσο ανήθικος, τόσο απάνθρωπος ως τώρα δεν ήταν κανείς. Κανένας. Κι έχουνε δει πολλά τα μάτια μας. Κι έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά μας. Αυτή η κοινή σε πολύ κόσμο διαπίστωση, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, είναι και η μεγάλη τους ήττα, που ήρθε από δικά τους αυτογκόλ. Και το ξαναλέω, όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν θυμάμαι χειρότερους ανθρώπους στην εξουσία. Όχι μόνο ως πολιτικούς. Ως ανθρώπους...