#1 Έξι χρόνια είσαι με κάποιον που απλά δε σε γουστάρει· αν μη τι άλλο, σαν άνθρωπο οπωσδήποτε, διότι και η ανάγνωση της Σουβλίτσας είναι ενδιαφέρουσα - πολύ ενδιαφέρουσα. Οι "φίλοι" σου είναι φιλεχθροί σου. Το (στενό κοινωνικό και συντροφικό σου) περιβάλλον σου αποτελείται από άτομα που σου κάνουν κακό. Ιδού οι λόγοι που νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου. Ίσως αυτοί να μη συνιστούν τις βαθύτερες αιτίες, ωστόσο. Αυτά τα ολίγα από εμένα. #3 Αφού δεν ταιριάζετε, τί χολοσκάτε και δεν το διαλύετε να βρει ο καθένας τις παρέες που γουστάρει και τη βρίσκει και νιώθει ο εαυτός του; Πολλή μανούρα... Δεν είναι έτσι τα ευτυχισμένα ζευγάρια, χωρίς να υπονοώ ότι θα έπρεπε να ταυτίζεστε λες και έχετε σιαμαίο εγκέφαλο. Αλλά τα ζευγάρια είναι ζευγάρια διότι υποτίθεται ότι τα δύο μέλη που τα συνθέτουν ταιριάζουν μεταξύ τους, επικοινωνούν, συνεννοούνται, τα βρίσκουν και περνάνε καλά, παρόλα τα προβλήματά τους ή, ακόμα, και εξαιτίας αυτών! Χωρίς κοινό σημείο επαφής ανάμεσά σας θα υποφέρετε, είναι βέβαιο.#4 Κατά τη γνώμη μου, τα υψηλής αισθητικής ερεθίσματα είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ από μικρή ηλικία. Τον τρόπο θα τον βρει ο γονιός. Δε χρειάζεται (υπερβολική) πίεση, χρειάζεται τόσο όσο. Και, προπάντων, να συμβαίνει σαν "παιχνίδι", δηλαδή το παιδί - σε όποια ηλικία - να μπαίνει μόνο του στη διαδικασία να τα ανακαλύψει, με μια μικρή αλλά σαφή παρότρυνση από το γονιό, μέχρι εκείνο να διψάσει ολομόναχο γι' αυτά - όποτε, και αν, αυτό το τελευταίο συμβεί. Αν δε συμβεί, παρά την ευγενική, διακριτική και ελεύθερη κατά το δυνατόν επαφή και κάποια στοιχειώδη τριβή του με τον συγκεκριμένο πνευματικό και αισθητικό κόσμο, δεν τρέχει κάστανο. Δεν επιτυγχάνεται πάντα η διάνοιξη των οριζόντων σε όλους (από τον ίδιο δρόμο). Έπειτα, δεν ανήκω σε εκείνους που διατείνονται ότι η αισθητική παιδεία ενός υποκειμένου συνάδει με τον ηθικό του προσανατολισμό ή άλλα παρεμφερή. Για 'μένα είναι μέγα, μυστήριο και άλυτο προβλημα η σύνδεση ή η συνύπαρξή τους. Θέλει μεγάλο κόπο να είσαι γονιός, αλλά να είσαι γονιός - μέντορας είναι τέχνη και προϋποθέτει πηγαίο μεράκι. Ο γονιός - καθοδηγητής (καθοδηγητής, όχι τύραννος) είναι λίγο πιο εύκολο και κοινό μοντέλο και... pas mal. Και οι διάφορες εμπειρίες καλές είναι, αλλά με μέτρο - δεν είναι και νομάδας το παιδί να ταξιδεύει σώνει και ντε δυο - τρεις φορές το χρόνο, φερ' ειπείν. Το κυριότερο είναι να προλαβαίνει να αφονοιώνει και τίποτα από τόσα ταξίδια, αν όχι να τα απολαμβάνει με τον τρόπο του - όχι μόνο σωματική ταλαιπωρία και εναλλασσόμενες εικόνες (διανοητική ταλαιπωρία).Υ.Γ. Μη συμψηφίζετε τον Παντελίδη με τον Χατζιδάκι. Και μόνο που τους συγκρίνετε αποδεικνύετε ότι δεν ξέρετε, ή δε συνειδητοποιείτε, ότι πρόκειται περί διαφορετικών πραγμάτων. Το γεγονός ότι μουσική γράφει ο ένας και μουσική γράφει κι ο άλλος δεν υποδηλώνει καμιά κοινή καταγωγική σχέση επί της ουσίας. Το έργο του Χατζιδάκι διαπαιδαγωγεί μουσικά τον κόσμο ενώ του Παντελίδη τον διασκεδάζει χαοτικά. Άλλη δουλειά ο ένας, άλλη ο άλλος. Άλλες προθέσεις, άλλοι σκοποί, άλλα υπηρετεί ο ένας και άλλα ο άλλος, εντελώς ξέχωρες περιπτώσεις. Στα σκυλάδικα δεν πάμε για να μαγευτούμε από τη μελωδία και το στίχο αλλά για να μεθύσουμε από την καψούρα και να τα σπάσουμε. Στο Μέγαρο δεν πάμε για να ξεδώσουμε αλλά για να ψυχαγωγηθούμε και να ευφρανθούμε. Εμένα μου χρειάζονται και τα δύο εξίσου πάντως (αν και τα συγκεκριμένα τραγούδια του Παντελίδη μου τη δίνουν στα νεύρα και δε θα πήγαινα να τα ακούσω ακόμα κι αν με πλήρωναν). Του Χατζιδάκι, δε, ορισμένα επίσης (είχε και κακιές στιγμές ο μακαρίτης, τις είχε αποκηρύξει κι ο ίδιος νομίζω - σταγόνες στον ωκεανό βέβαια μπροστά στο τεράστιο έργο που άφησε). #7 Συμβαίνει αλλά ok. Στις θεατρικές παραστάσεις συμβαίνουν χειρότερα. Στο, δε, cinema, ας το καλύτερα - ΦΡΙΚΗ. Υπάρχει τόσο πλήθος που ενώ δε θέλει ή δεν καταλαβαίνει το όποιο έργο παρακολουθεί κάθε φορά, κρίνει σκόπιμο να σου το υπενθυμίσει με κάθε τρόπο που θα σκαρφιστεί σε κάθε αφορμή που θα του δοθεί. Έχω φύγει εξοργισμένη από θέατρα και κινηματογράφους ουκ ολίγες φορές. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι επιεικώς τραγική, διότι δεν ενδιαφέρονται οι ίδιες οι παραγωγές ή η διεύθυνση της εκάστοτε αίθουσας να τη λειάνουν και να την εξομαλύνουν, όπως γίνεται για παράδειγμα στο Λονδίνο, τουλάχιστον στα μεγάλα θέατρα, που οι κανόνες ησυχίας και τάξης καθίστανται αυστηρά επιβεβλημένοι μέχρι κεραίας καθώς οι υπεύθυνοι φροντίζουν να τηρούνται ευλαβικά.Στη χώρα μου έχω φτάσει στο σημείο να προτιμώ ένα σοβαροφανές κοινό (που κι εκείνο δημιουργεί προβλήματα αλλά λιγότερα και πιο ελεγχόμενα) από ένα ζωντανό κι αυθόρμητο, και αυτό το θεωρώ κατάντια.
