Πολύ εύκολο:Προσωπικά, προτιμώ την ριζική λύση της κατεδάφισης όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους αυθαιρέτων, ανάλογα με την περιβαλλοντική ζημία τους. Καθώς όμως ζούμε στην Ελλάδα, θεωρώ μάλλον απίθανη την υλοποίηση αυτής της ιδέας. Έτσι, αν η ελληνική κοινωνία αποφασίσει να δώσει συγχωροχάρτι στην έως τώρα πραγματοποιηθείσα αυθαιρεσία (κατά προτίμηση προσπαθώντας να σταματήσει στο εξής τη διαιώνισή της), θα πρέπει τουλάχιστον να διαχειριστεί με ορθολογικό τρόπο το πρόβλημα που άφησε να διογκωθεί, και να προσπαθήσει να διορθώσει και να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Στο πλαίσιο αυτής της "ρεαλιστικής", "συμβιβαστικής" (και συμβιβασμένης) προσέγγισης, εντασσόταν και η πρόταση περί ασφάλισης των αυθαιρέτων.Φυσικά, υπάρχει και η τρίτη λύση: μηντιακός ορυμαγδός και κατάρες για κάμποσο καιρό, ξεχνάμε τα πάντα μόλις παρουσιαστεί ένα νέο σοβαρό θέμα(ή και μη σοβαρό θέμα που θα διογκωθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), συνεχίζουμε ατάραχοι όπως πριν, κάνουμε καλού κακού και ένα ευχέλαιο και ξανατραβάμε τα μαλλιά μας όταν ξανασυμβεί το "κακό".
