Το 2011, με κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, οι αγανακτισμένοι κατέλαβαν την πλατεία, εμπόδισαν την παρέλαση στην Θεσσαλονίκη και επιχείρησαν να θεσμοποιήσουν ένα κλίμα ανομίας. Όλοι μιλούσαν για εχθρούς που είναι ξένοι και μόνο εκείνη φταίνε (βλέπε δανειστές), ενώ τους αγανακτισμένους, τους "δεν πληρώνω" και άλλους διάφορους γραφικούς αγκάλιασαν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΕΠΑΜ ακόμη και η ΝΔ του Σαμαρά στην αρχή με θεωρίες από το Ζάπππειο. Σήμερα που όλες οι ψεκασμένες θεωρίες μας τελείωσαν, οι περισσότεροι από τους αγανακτισμένους δεν θέλουν να λένε ότι ήταν εκεί και ο Τσίπρας ξέχασε την καταγγελία (αφού απομάκρυνε την Κωνσταντοπούλου, τον Γιάνη, τον Λαφαζάνη και άλλους ιδεοληπτικούς). Αυτό λέγεται ρεαλισμός, εσείς το λέτε "κάθε εξουσία είναι ίδια". Λέγεται στροφή στην κεντροαριστερά (αλλιώς δεν μαζεύονται αρκετά κουκιά) - δεν καταλαβαίνω γιατί η αθώωση των αστυνομικών είναι κακή απόφαση από μια δικαιοσύνη που δείχνει να βρίσκει τα πατήματά της και αθώωσε τον Περικλή και Ηριάνα. Όπως θριάμβευσε το δίκαιο τότε και ζητωκραυγάσαμε όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, έτσι θα επιβραβεύσω τη δικαιοσύνη και σήμερα. Αν δείτε πώς οι αστυνομίες της Ευρώπης εκκενώνουν δρόμους ή πλατείες, το 2011 η δική μας αστυνομία ήταν η ηπιότερη και αυτό είναι ευρύτερα γνωστό. Εκτός αν με το άρθρο σας επιδιώκετε να προβάλετε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου