Το πρόβλημα πηγάζει από το γεγονός ότι τείνουμε να θεωρούμε ότι η δουλειά ενός καλλιτέχνη είναι να επιβεβαιώνει την ορθότητα των απόψεων και των επιλογών μας. Είναι ο πιο απλός και "σίγουρος" τρόπος να κρίνουμε την ποιότητα ενός καλλιτέχνη: λέει αυτά που λέω κι εγώ; είναι καλός - λέει άλλα; είναι κακός. (Αλλιώς χάιδεμα αυτιών δηλαδή, κάτι που ενθαρρύνεται ενθουσιωδώς από το mainstream κάθε τέχνης αφού σε τέτοιο κοινό μπορεί να πουλήσει χωρίς ρίσκο...) Γιαυτό και έχουμε φτάσει να κρίνουμε την ποιότητα ενός τραγουδιστή, πχ, από το τι δηλώνει στα ΜΜΕ αντί από τα τραγούδια του! Προϊόν έλλειψης καλλιτεχνικής παιδείας - δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως να κρίνω την τέχνη άρα την βαφτίζω υποκειμενική, την αγνοώ και κρίνω τις πολιτικές του απόψεις. Το αστείο είναι ότι τελικά αυτό είναι εντελώς ανούσιο. Αν απλά παρακολουθώ όποιον καλλιτέχνη συμφωνεί με αυτό που λέω και μόνο γιαυτό, ενώ απορρίπτω όποιον διαφωνεί, τότε φυσικά κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να μου προσφέρει τίποτα. Παρακολουθώ την τέχνη αποκλειστικά και μόνο για να την κρίνω και όχι για να βελτιωθώ με κάποιον τρόπο, να γίνω σοφότερος - και πως είναι δυνατόν να γίνει αλλιώς αφού ως κριτής είμαι ήδη σοφότερος του καλλιτέχνη;