Έχω διαβάσει το "The Game" του Neil Strauss και απέχει πολύ από την εικόνα που περιγράφει ο κύριος Χρήστου. Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου ήταν pick up artists, που σημαίνει πως σκοπός τους ήταν να επιτύχουν με συγκεκριμένες "στρατηγικές" να "ρίξουν" όλο και περισσότερες γυναίκες στο κρεββάτι τους. Αυτές περιλαμβάνουν "κολπάκια" τύπου negging ("είσαι πολύ όμορφη.. αν ήσουν και ψηλή θα ήσουν το τέλειο") ή τεχνικές κρύο - ζέστη για να "ψηθεί ο στόχος" καλύτερα. Κλασικό καμάκι άλλης εποχής δηλαδή πασπαλισμένο με τεχνικές NLP (νευρογλωσσικού προγραμματισμού) και επιφανειακές μπλόφες προκειμένου να τσιμπήσουν τα υποψήφια θύματα, γιατί ως έτσι παρουσιάζονται (απαξιωτικά) οι γυναίκες σε όλο το βιβλίο.Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το επόμενο βιβλίο του Neil είχε τίτλο "The truth" όπου παρουσιάζει το αδιέξοδο στο οποίο τον οδήγησε η όλη αυτή "επιτυχία" με το καμάκι στις γυναίκες που περιέγραφε τόσο γλαφυρά στο The Game, αφού μετά από χρόνια εξάσκησης μπορούσε άνετα με τα κολπάκια του να κάνει ραντεβού τα οποία όμως σπάνια οδηγούσαν σε σχέση, γιατί πολύ απλά κανείς δεν του είχε μάθει τι κάνουμε μετά την επιφανειακή γνωριμία που πετύχαμε με τις στρατηγικές του βιβλίου.Έτσι το The Game και οι τεχνικές του μοιάζουν σαν εφηβικό ημερολόγιο μπροστά στο The Truth το οποίο έγραψε 7 χρόνια μετά, νομίζω και με το οποίο μπαίνει στην ουσία του πράγματος που είναι και η δυσκολία να δημιουργήσουμε σχέσεις, να αποδεχτούμε ή όχι την μονογαμία και να εκτεθούμε αληθινά στον άνθρωπο με τον οποίο επιλέγουμε να είμαστε κάθε φορά.