Κι όμως, το «μακεδονικό» θα μπορούσε να το είχε «λύσει» ήδη από το '92 ο διαλλακτικός και διορατικός τότε ως προς αυτό Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (με τον επίσης διαλλακτικό Κίρο Γκλιγκόροφ τότε πρωθυπουργό στη γείτονα) και πράγματι κανείς να μη θυμόταν σήμερα όλη αυτή τη φασαρία, όπως πολύ σωστά δήλωνε τότε κι ας είχανε πέσει να τον φάνε οι ίδιοι οι ομοϊδεάτες του καταρχήν. Πηγή: www.lifo.grΑκριβώς. Και συγχαρητήρια για την συγκεκριμένη αναφορά και το άρθρο εν γένει. Όμως εμείς δεν θέλουμε διορατικούς και διαλλακτικούς πολιτικούς (με τα όποια "κουσούρια" τους) που αδιαφορούν - όσο μπορούν και όσο θέλουν - για το πολιτικό κόστος και, στην τελική, έχουν στοιχειώδη αντίληψη των ευθυνών τους και των χειρισμών τους σε τέτοια θέματα που άπτονται του γενικότερου συμφέροντος και της κοινής λογικής. Όχι, και πάλι όχι. Εμείς δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν θέλουμε Μητσοτάκηδες και Σημίτηδες - επαναλαμβάνω, με τα όποια "κουσούρια" τους. Δεν θέλουμε το λιγότερο κακό, δεν θέλουμε ειρήνη και διπλωματία, δεν θέλουμε Δύση και Διαφωτισμό, Ευρώπη και συνεργασίες, συμβιβασμούς και ισορροπίες που μπορούν να αποφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα την οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Θέλουμε Σαμαράδες και Χριστόδουλους, Καμμένους και Αμβρόσιους, Βαρουφάκηδες και Κωνσταντοπούλαινες, Πολάκηδες και Αδωνικές τσιρίδες, Βελουχιώτηδες και τανκς, θέλουμε πόλεμο και γιαταγάνια ανατολίτικα, ρακόμελα και έντεχνα επαναστατικά, σημαίες και στρατόπεδα, εμφύλιους και μάχες μέχρις εσχάτων, ή εμείς ή αυτοί, ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν, στάχτη και μπούρμπερη, πουτάνα όλα. Δεν θέλουμε κουκουβάγιες (with all due respect). Θέλουμε παγώνια. Ας είναι και ξεπουπουλιασμένα. Αρκεί να κράζουν...