Το κακό με τον Τρίερ (που η αλήθεια είναι ότι έχω σταματήσει χρόνια βλέπω - δεν το εκτιμώ, καθόλου, όταν ένα σκηνοθέτης κάνει υπερπροσπάθεια οπτικού σαδισμού με θύμα τους θεατές του) είναι ότι μπορεί να φτάσει στο σημείο να σου δίνει την αίσθηση ότι αυνανίζεται, εγκεφαλικώς, με πράγματα όπως δολοφονίες και ακρωτηριασμούς παιδικών κορμιών και με κομμένα σε φέτες γυναικεία στήθη. Πολλοί κριτικοί, γνώστες των κινηματογραφικών πραγμάτων, αλλά και του έργου του αισθάνθηκαν αποτροπιασμό και κενή πρόκληση, ίσως ένα νοσηρό τρολάρισμα ακόμη. Σε άλλους, πάλι, άρεσε. Προσωπικά δεν έχω κανένα λόγο να δοξάσω τέτοιου είδους βία, όσο artsy-fartsy περίβλημα κι αν φέρει.