Νομίζω ότι είναι πολύ εύστοχο το κείμενο. Έτσι έχουν τα πράγματα και υπάρχουν και λόγοι για αυτό. Καλώς ή κακώς όταν μεγαλώνεις έναν άνθρωπο μέσα στο σώμα σου για τόσους μήνες και ύστερα στον βγάζεις από αυτό (καθόλου εύκολη διαδικασία όποιον τρόπο και αν ακολουθήσεις) πολύ δύσκολα τον βλέπεις σαν κάτι ξεχωριστό από εσένα. Το αίσθημα ευθύνης είναι πολύ πιο ιδιαίτερο από αυτό του πατέρα. Πρέπει να το κρατήσεις ζωντανό, ταϊσμένο, ντυμένο, ζεστό ,ευτυχισμένο. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς , είναι κάτι σαν παρόρμηση που δεν είναι πάντα ευχάριστη αλλά ακόμα και τη στιγμή που για διακοσιοστή φορά έχεις τρέξει στο κλάμα του και ορκίζεσαι οτι αν ξανακλάψει θα το πνίξεις, κλαίει και πας και λες και ένα τραγούδι γιατί αν δεν το κάνεις θα σκάσεις. Είναι ένας πολύ παράξενος δεσμός αυτός που δεν μπορείς να τον μοιραστείς καμιά φορά ούτε και να τον εξηγήσεις. Και δυστυχώς η καθημερινότητα όντως πολλές φορές σου στερεί τον ρόλο του διασκεδαστή γιατί ακόμα και οι καλύτερες δεν μπορούν να τα κάνουν όλα. Γιατί ενστικτωδώς κολλάς στο ζην και όχι στο ευ ζην και ας μην σου αρέσει.Και το πιο σκοτεινό μυστικό της μητρότητας που κανείς δεν σου λέει είναι οτι μόλις αποκτήσεις ένα παιδί δεν θα ξανακοιμηθείς ήρεμη ποτέ, δεν θα είσαι μια ελεύθερη μονάδα ποτέ. Η έννοια θα είναι μαζί σου πάντα και για πάντα. Και δίπλα σου να κοιμάται θ'αναρωτιέσαι τι ονειρεύεται.Α και επίσης ότι όλα τα κλισέ είναι αλήθεια.