#6Είχα πάρει να διαβάσω το Νορβηγικό Δάσος σε κάτι καλοκαιρινές διακοπές. Αυτό που θυμάμαι με είχε κουράσει ήταν που σε κάθε τρεις και λίγο πέθαινε κι από ένας/μία (αρρώστιες, αυτοκτονίες, κτλ) και ένιωθα πως δεν ίδρωνε και πολύ το αυτί του κύριου χαρακτήρα. Θυμάμαι να προσπαθώ να ηρεμήσω σε ηλιοβασίλεμα στα Κύθηρα και οι χαρακτήρες να πέφτουν κάτω ένας-ένας λες και τους είχε πιάσει ο περονοσπορος (που έλεγε και η γιαγιά μου). Ε, ηρέμησα όταν τελείωσα το βιβλίο! Και γι’αυτό δεν ξαναδιάβασα και Μουρακάμι από τότε.
