#3 Εν μέρει σε καταλαβαίνω, γιατί είχα κι εγώ το ίδιο άγχος παλιότερα που για κάποιους μήνες έβγαινα με κάποιον με αρκετά καλύτερη οικονομική κατάσταση από την δική μου. Και το θεωρούσε αυτονόητο πχ να ανοίγουμε μπουκάλι κρασί σε οποιοδήποτε μαγαζί πηγαίναμε ή να αλλάζουμε τρία μαγαζιά σε κάθε μας έξοδο (αλλού για καφέ, μετά αλλού για να τσιμπήσουμε κάτι και μετά αλλού για ποτό). Ενώ εγώ μπορεί να διέθετα μόνο το 10ευρω για έναν καφέ και μία μπύρα πχ. Σε μια διήμερη εκδρομή μάλιστα, όπου είχα κλείσει ένα ξενοδοχείο με 50€ την βραδιά, όταν φτάσαμε, δεν του άρεσε και έψαξε να βρει ένα πανάκριβο boutique hotel που του είχαν πει. Χάσαμε έτσι και την προκαταβολή της μίας διανυκτέρευσης (που είχα βάλει ήδη στην τράπεζα του πρώτου ξενοδοχείου και ντράπηκα να του το αναφέρω / να του τα ζητήσω), μου στοίχισε και στο σύνολό το υπερδιπλάσιο από ό,τι υπολόγιζα.Όταν μιλάς για μεγάλες οικονομικές διαφορές, δυστυχώς νομίζω ότι πρέπει να γίνεσαι κάπως δυσάρεστος από την αρχή, να επισημαίνεις δηλαδή ότι θέλεις να ακολουθήσεις αλλά δεν μπορείς. Κι αυτό γιατί ο άλλος μπορεί απλώς να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι υπολογίζεις με άλλα δεδομένα. Ίσως είναι και απλή άγνοια και όχι έλλειψη ενσυναίσθησης. Ο πρώην μου αυτός δηλαδή έτσι είχε μάθει, όσο δεν μιλούσα, δεν καταλάβαινε ότι ερχόμουν σε δύσκολη θέση.Ευτυχώς εμένα με χώρισε στους 3-4 μήνες, προτού τινάξω την μπάνκα στον αέρα! :-) Σε εσένα εύχομαι καλύτερα αποτελέσματα!
