#7Κι εγώ νομίζω πως δεν έχεις συγχωρήσει τον άντρα σου, και κατά συνέπεια, τον εαυτό σου που τον διάλεξε για πατέρα του παιδιού σου ενώ δεν ήταν "κατάλληλος".Όμως ποιος έρχεται με προεγκατεστημένο λογισμικό ανατροφής παιδιού; Όση επαφή με παιδιά κι αν έχεις, όλα στην πορεία τα μαθαίνεις, αλλά και τότε βγαίνουν οι εμπειρίες από τη δική σου ανατροφή. Μήπως ο άντρας σου είχε πολύ αυστηρούς γονείς και άκαμπτους κανόνες; Μήπως είχε εξαιρετικά λάσκα γονείς που δεν έβαζαν όρια, και αποφάσισε ενδόμυχα πως το δικό του παιδί θα οριοθετηθεί από μικρό αλλά το ανέθεσε σε σένα (σιωπηλά πάντα); Τα έχετε συζητήσει αυτά; Έχει/έχετε προσπαθήσει να βρει τη ρίζα των πεποιθήσεών του;Θα φέρω το παράδειγμα φίλων με γιο συνομήλικο της κόρης μου, τώρα 1,5 έτους. Η κοπέλα έχει φέρει επίσης το μεγαλύτερο βάρος ανατροφής, με ελάχιστο προσωπικό χρόνο, μια μετακόμιση και μετέπειτα ανακαίνιση του σπιτιού, και τη μητέρα της μακριά και άρρωστη. Ο άντρας είναι σε μεγάλο βαθμό ένα μεγάλο παιδί και έχει ανάγκη προσωπικό χρόνο για να παίζει παιχνίδια ή μουσική, εξόδους μέχρι πρωίας με φίλους, και επίσης λείπει σε παρατεταμένα ταξίδια με τη δουλειά του ψιλοσυχνά (δεν τα προσάπτω όλα αυτά, απλά εξηγώ πως δεν έχει χρόνο για διάφορους λόγους, αντικειμενικούς και μη). Μέχρι και μετά το πέρας του πρώτου έτους άκουγα υπέροχα πράγματα του στυλ "ο γιος μου δεν θα μεγαλώσει με πρόγραμμα, θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι και να βγαίνουμε όταν μας καπνίσει" "θα μάθει να κάθεται ήσυχος όταν θέλω να κάνω άλλα πράγματα, από 7 μηνών, βεβαίως, εγώ ήσυχος καθόμουν όταν έπρεπε" "πρέπει επιτέλους να ξεκολλήσει από το βυζί της μάνας του, μαμάκιας έχει γίνει πια". Όπως καταλαβαίνετε εγώ γελάω με αυτές τις προγραμματικές δηλώσεις γιατί ήταν τα λέω στο σκύλο μου να τ'ακούσει η ουρά του, όπου ουρά, η δόλια μάνα. Όταν γνώρισα τη μητέρα του εν λόγω, κάποια πράγματα ξεκαθάρισαν. Η γυναίκα δούλευε και μεγάλωνε δίδυμα, δεν είχε ώρα για τα καπρίτσια του καθενός. H παιδική ηλικία του ήταν αυστηρή και μετά κατάφερε να ξεφύγει. Όσο πιο μακριά μπορούσε.Κατά τα ενάμισι, έμαθα ότι ο άντρας διάβασε ένα βιβλίο που τον έπεισε για την ανάγκη ρουτίνας και επανάληψης και άρχισε να προσπαθεί να την επιβάλει, περιμένοντας άμεσα αποτελέσματα. Ο μικρός έχει συνηθίσει τελείως αλλιώς και φυσικά αντιδρά, και καταφεύγει στη μαμά του, που συνεχίζει να έχει το υπερόπλο του θηλασμού για κατευνασμό κάθε κρίσης. Αυτό εκνευρίζει τον πατέρα, που θεωρεί ότι είναι άνισο "αβαντάζ" (αυτό το καταπληκτικό το έχω ακούσει ακόμη κι από τον δικό μου, που κατά τα άλλα έχει λογικές απόψεις) αλλά και τρόπος να αποφύγει ο μικρός όποια προσπάθεια για πειθαρχία. Αυτός ο εκνευρισμός μεταφράζεται σε πανζουρλισμό και χάος για τη μητέρα, που το αντιμετωπίζει με τον τρόπο που γνωρίζει και πιάνει ή απλά τα βροντάει, τον αφήνει στον πατέρα και φεύγει για να αναπνεύσει. Το αποτέλεσμα; είναι και οι δύο άυπνοι συνεχώς γιατί δεν κοιμάται ο μικρός, εκνευρισμένοι, μισοτσακωμένοι, και φυσικά δεν αντέχουν να κάνουν συζητήσεις εις βάθος για να συνεννοηθούν και να προσπαθήσουν μια μέθοδο μαζί.Το γενικό μου συμπέρασμα είναι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν είναι συμβατοί γονείς, και δεν το ήξεραν πριν το παιδί. Και χωρίς έξωθεν βοήθεια ίσως να μην μπορέσουν να αλλάξουν. Αλλά αγαπάνε ο ένας τον άλλον, παρόλες τις δυσκολίες, και προσπαθούν να το προσπεράσουν. Χωρίς συνεννόηση μεταξύ τους και απαγκίστρωση από τη συμπεριφορά του νηπίου δύσκολα θα συμβεί το θαύμα. Προσπαθούμε οι γύρω να τους βοηθήσουμε μιας κι εδώ είμαστε μια οικογένεια, αλλά υπάρχουν στιγμές που πρέπει κανείς να κάνει πίσω. Γι'αυτό, τώρα στη σχετική νηνεμία, άδραξε την ευκαιρία και μιλήστε με τον άντρα σου, συμβουλευθείτε έναν ειδικό για εσάς, πρότεινέ του να διαβάσει ή να παρακολουθήσει κάτι που σε βοήθησε στην ανατροφή του παιδιού και κατανόηση της συμπεριφοράς και των αναγκών του σε κάθε ηλικία. Καλό θα είναι να συζητήσετε και τι επιθυμεί ο καθένας σας για το μέλλον. Πάντως συμφωνώ μαζί σου ότι πρέπει να σκέφτεσαι τον άνθρωπο που έχεις και τη συμβατότητα που επιτύχατε μέχρι τώρα, και να μην επαναλάβετε το πείραμα αν δεις ότι δεν αλλάζει τίποτε.
