Έχω μια φίλη, από το 2004 που ήμασταν 26 χρονών σε σχέση από απόσταση. Σε διαφορετικές χώρες. Περνούσαν τα χρόνια μετακινούνταν αυτός, άλλαζε χώρα αυτή, ποτέ όμως δεν έμειναν στο ίδιο μέρος. Όταν τριανταρίσαμε πανικός. Μα τι μέλλον να έχει αυτή η σχέση λέγαμε. Μα τόσα χρόνια πάνε και δεν υπάρχει κοινό σχέδιο. Πλησιάζουμε στα 35 κι ενώ αυτή έχει μόνιμη δουλειά στις Βρυξέλλες κ αγοράζει κ σπίτι αυτός αναλαμβάνει θέση αξιώσεων στο Λουξεμβούργο κ ψάχνει επίσης να αγοράσει σπίτι για πάρτη του! Για τρελούς τους πέρναγα. Ποιος ο λόγος να είναι μαζί αφού δεν πρόκειται να κάνουν οικογένεια έλεγα, γνωρίζοντας ότι η φίλη μου ήθελε γάμο και παιδιά ήδη από την αρχή της σχέσης! Να μην τα πολυλογώ εκεί στα 34α- 35α γενέθλια της παίρνει δώρο ένα μονόπετρο. Κίνηση για συγκατοίκηση πουθενά όμως. Περνάνε ακόμα 2 χρόνια στα πηγαινε έλα, κάνουν κι ένα πολιτικό γάμο κ συνεχίζουν ο καθένας σπίτι του. Πλέον τους έχω αναγάγει σε είδωλα αφού τόσο πρωτοποριακή κατάσταση δεν έχω ματαξαναπαντήσει. Άλλα 2 χρονάκια να και το παιδί, το οποίο μένει νε τη μητέρα και ο πατέρας να έρχεται τα σαββατοκύριακα. Κι εκεί που πια κουράζομαι και μόνο να τους ακούω, η κοπέλα ολομόναχη να δουλεύει φουλ ταιμ κ να έχει το μωρό...ανακοινώνει ότι πήρε επιτέλους την απόφαση να πουλήσει το σπίτι της κ να ζητήσει μεταθεση...τώρα τι να πω ελπίζω να μην τα βρουν σκούρα να συγκατοικούνε πρώτη φορά με ένα μικρό παιδί μες στη μέση...