Αυτό που (για δεύτερη φορά στη Lifo) διαβάζω άρθρο με αναφορά στις σουρεαλιστικές ηρωίδες των τηλεοπτικών 90s με αρνητικό (ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, με σχεδόν αρνητικό) τρόπο δε μπορώ να το καταλάβω.Η Σωσώ, η Σάσα, η Ασπασία, η Χριστίνα Μαρκάτου και η Ντένη Μαρκορά ήταν όλες σουαρελιστικές ηρωίδες. Η μέση Ελληνίδα, η κερατωμένη σύζυγος, η καταπιεσμένη Ελληνίδα 40άρα που η Ελλάδα των 90s ζητούσε από αυτή να ξεχάσει για πάντα το sex και η πλούσια κυρία των Βορείων Προαστίων με το υπεροπτικό βλέμμα "γιατί πάτησα σκατά με τα καινούργια τα παπούτσια;".Ηρωίδες αστείες, ψιλο-επιφανειακές και απόλυτα τραβηγμένες από τα μαλλιά, αλλά αυτή ήταν η μορφή της κωμωδίας στα 90s.Από τους Απαράδεκτους μέχρι το Παρα 5, οι χαρακτήρες που έκαναν μεγαλύτερο γκελ ήταν πάντα οι σουρεαλιστικές εκδοχές του μέσου Νεοέλληνα.και έπειτα... από το πουθενά... εμφανίζεται στη συζήτηση ο Κιλσόφσκι και το πως για κάποιους είναι αντικείμενο συζήτησης αντίστοιχο με το πάρε-δώσε των hipsters των ελληνικών ηρωίδων των 90s...τι συγκρίνουμε; για τι πράγμα μιλάμε;Γιατί αν το πάμε έτσι, να πούμε ένα "ο Αλμοδόβαρ έχει τους καλύτερους και πιο πλήρεις γυναικείους χαρακτήρες, οπότε οτιδήποτε άλλο είναι άχρηστο".Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την προσπάθεια αποκαθήλωσης των cult, τραβηγμένων από τα μαλλιά αλλά ταυτόχρονα αστείων, ατακαδόρικων και ενδιαφέρουσων ηρωίδων της ελληνικής TV της δεκαεατίας των 90s.Είναι από ντροπή για την κακή ποιότητα της τηλεόρασης;Γιατί αν ναι, τότε μάλλον κοιτάτε το δέντρο και χάνετε το δάσος.
