Σίγουρα, μια ταινία τροφή για το μάτι και το μυαλό (αν και αυτά δεν διαχωρίζονται: το μάτι έχει νευρώνες) και ένα πολιτιστικό σοκ για την εποχή της. Σήμερα, όμως, μόνο με λανθάνουσες μαζοχιστικές προδιαγραφές την απολαμβάνεις στο ακέραιο, όπως τότε. Ρωτήστε τα παιδιά σας. Το μισό φιλμ είναι βαρετό, ακόμα και ως trip. Εξάλλου, υπάρχει πάντα ένα όριο εκείθεν του οποίου κάθε υπερεπεξεργασμένο στυλ μεταμορφώνεται σε ταφόπλακα της εμπειρίας που γαλβανίζει/βασανίζει. Υπήρξε ολίγον υπέρ του δέοντος μανιακός ο Κιούμπρικ, σε όλα του, ή μου φαίνεται;