@Lumidy σε πολλά συμφωνούμε, στις στειρώσεις διαφωνούμε. Σωστός φυσικά όταν γράφεις "για τα πλούτη κτηνιάτρων και εκτροφείων".Για την στείρωση, δεν θα σου ρίξω πυρά, όπως περιμένεις, αλλά θα σου δώσω 2 σημεία σαν τροφή για σκέψη.1) Έστω ότι "απλά προσέχεις" όπως λες. Ναι αλλά για ολόκληρη την ζωή του το ζώο θα θέλει κάτι που δεν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ. Είναι καλύτερο αυτό;Εκτός αν μερικές φορές μένεις επιλεκτικά "απρόσεκτος", οπότε οφείλεις να βρεις μια λύση για τους απογόνους.2) Γράφεις ότι με την στείρωση "το παίζω θεός". Δεν ισχύει. Με την στείρωση φέρεσαι _υπεύθυνα_ απέναντι σε ένα πλάσμα για το οποίο έτσι κι αλλιώς ανέλαβες την ευθύνη.Έστω ότι έχεις μια μικρή κορούλα. Λογικά, είσαι υπεύθυνος γονιός όσο είναι ανήλικη. Βιολογικά, η μικρή σου κορούλα θα πρέπει να γκαστρωθεί στα 12-14 της. Και μέχρι τα 16-18 της να έχει κάνει 2-3 παιδιά. Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα το "παιξεις θεός" αποτρέποντας την κόρη σου από το να γκαστρωθεί, όπως της το επιβάλλει η Φύση; Θα την στειρώσεις δηλαδή; (έστω προσωρινά). Η μήπως θα φερθείς σαν υπεύθυνος γονιός, εμποδίζοντας την να κάνει παιδί; (με την πειθώ, με επιχειρήματα, με θρησκευτικούς κανόνες, με κοινωνικοποίσηση, με φωνές, με απειλές - το μέσον δεν παίζει ρόλο).Πιστεύω ότι θα κάνεις το δεύτερο. Δηλαδή θα την στειρώσεις (τουλάχιστον μέχρι την ενηλικίωση). Αλλιώς θα βλέπαμε πολλές 15χρονες μανάδες γύρω μας. Όπως βλέπεις λοιπόν, η ευθύνη που αναλαμβάνεις απέναντι σε ένα πλασμα που εξαρτάται απόλυτα από εσένα είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη από τα όποια προστάγματα της Φύσης.Δεν εξισώνω παιδί = ζώο. Λέω όμως ότι ΚΑΙ το παιδί ΚΑΙ το ζώο εξαρτώνται απόλυτα από εσένα. Εσύ έχεις την ευθύνη για να ζήσουν καλά. Και εσύ αποφασίζεις στην περίπτωση του παιδιού σου, να στειρώσεις. Ε, αφού στειρώνεις το παιδί σου, γιατί δεν στειρώνεις το κατοικίδιο σου;Όσο για την προσωρινότητα του πράγματος: Δεν έχω καμμία αντίρρηση να στειρώσεις _προσωρινά_ την γάτα σου. Μέχρι να βρει ένα καλό παιδί, να πάρει ένα πτυχίο, να φτιάξει μια δουλειά στην ζωή της. Τα ίδια πράγματα δηλαδή που λές και στην κόρη σου ;-)
