Προς «γράφοντα» και… ξαναγράφοντα…Το «με σεβασμό ο ένας στον άλλο» που προτείνεις δυστυχώς αναιρείται με χαρακτηρισμούς που με θέλουν συνοπτικά (βλ. επιπόλαια) και αριστερό και τεμπέλη, όπως:«Ξέρω ότι πάνε χρόνια από τότε που οι αριστεροί δεν βαριοντουσαν να διαβάσουν αλλά προσπάθησε». Πάντως, κι απ' τα πολλά που γράφεις, φαίνεται ότι δεν σου είναι καθόλου βαρετό να μου απαντάς τόσο διεξοδικά και επίμονα. Κι ας μου σούρνεις ("με σεβασμό"???) ότι:«Είναι βαρετό να συζητάς με ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να διαστρεβλώσουν τα πάντα ή να πουν τα πιο αυταποδεικτα κλισέ για λίγους σηκωμένους αντίχειρες». Τι να πω; Το παραβλέπω "με σεβασμό"...Σε λίγα θα διαφωνήσω με τον Πήτερσον και τα περί «δικαιωματισμού»…Αν όμως ο «δικαιωματισμός» έχει κατακερματίσει την κοινωνία σε κάτι που θα αντιστοιχούσε σε πολλά μικρά «κόμματα» που μάχονται μεταξύ τους (σε μια υποθετική παρομοίωση με τον κοινοβουλευτισμό) μάλλον δεν έχεις κατανοήσει σε βάθος ότι, στη Δύση τουλάχιστον, το παιχνίδι είναι κυρίως πλέον ΔΙΠΟΛΙΚΟ με δυο μεγάλα «κόμματα» (του 53,2% και του 46,8%) εκ των οποίων το εκ φύσεως και ΠΑΝΤΟΤΕ «πρώτο κόμμα» πατάει ακριβώς πάνω στα προνόμια που του παρεχει ο «δικαιωματισμός», ενώ το δεύτερο επαναπαύεται σε μια χειμερία νάρκη αιώνων απολυταρχίας του, χωρίς να προβάλλει σχεδόν καμία άμυνα στη σαρωτική επέλαση του «δικαιωματισμού» όλων των υπόλοιπων κομμάτων και κυρίως του μονίμως ισχυρότερου που πορεύται πλέον εμφανώς προς μια δική του απολυταρχία… Η ισορροπία και η συνοχή που ευαγγελίζεσαι δεν θα ερθει μέσα από την βικτιμιστική παραίτηση των ανδρών, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ, από κάθε τους δικαίωμα. Θα είναι εφικτή μόνον αν παρατήσουν τα ευχολόγια "γραφόντων" ή μη και, ως ισότιμοι, αντιτάξουν όσα επιχειρήματα προσφέρει και σε αυτούς ο αναπόφευκτος πλέον «δικαιωματισμός» της εποχής μας…Ελπίζω να έγινα κατανοητός και να έχεις έστω και λίγο εκτιμήσει την αθέτηση της αρχικής πρόθεσής μου να μην μπω στο γενικότερο θέμα που έθιξες...