Τόσο διψασμένη που η προσπάθεια να κάνει τα πικρά γλυκά δεν της γινόταν καν αντιληπτή. Όταν ο άλλος σου κρατάει το καρότο προς στα μούτρα και όλο το φέρνει πιο κοντά, όλο το τραβάει πιο πέρα, καμιά φορά ξεχνάς πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει για να το πιάσεις. Απλά τα βάζεις με τον άλλον, δεν καταλαβαίνεις γιατί παίζει με το καρότο. Ενώ το θέμα είναι να σταματήσεις να τρέχεις, γιατί το μόνο που καταφέρνεις τελικά είναι να λαχανιάζεις και να αναμαλιάζεσαι.Αυτό μου ήρθε στο μυαλό με αυτήν την ιστορία και το σχόλιό σου Λυ Τσέρυ, μπορεί να είναι και κοτσάνα.
