κάποιες σκέψεις μόνο: είναι σημαντικό, όταν προσπαθούμε να στηρίξουμε μια μερίδα του πληθυσμού, να μην υποπέφτουμε στις ίδιες εκείνες λογικές που την καταπιέζουν, απλώς για μια άλλη μερίδα του πληθυσμού. Στο απόσπασμα: "Επιδιώκοντας πάση θυσία να υποδυθούν όσο γίνεται καλύτερα τον τύπο του «αξιοπρεπούς» αγγλοσάξονα γκέι, με το καλογυμνασμένο σώμα, το φινετσάτο ντύσιμο, τον αποψάτο τρόπο ζωής....", κάνετε αυτό ακριβώς. Παρουσιάζετε μια στρατιά από ανδροπρεπείς ομοφυλόφιλους, οσάν να προσποιούνται πως είναι κάτι που δεν είναι. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν, για αρχή πως, όπως και η θηλυπρέπεια, έτσι και η ανδροπρέπεια, δεν είναι πάντα θέμα επιλογης,είναι μονο αυτό που κάποιος ΕΙΝΑΙ.Η "απέχθεια" πολλών για τη θηλυπρέπεια έχει δύο εξηγήσεις: η πρώτη,και προφανής,είναι πως πρόκειται για ένστικτο επιβίωσης: γνωρίζουμε πως όλα τα αρνητικά στερεότυπα της κοινωνίας εναντίνον τον ομοφυλόφιων πηγάζουν ακριβώς από εκεί, κι έτσι κάποιος, αδύναμος να πολεμήσει τον αρνητισμό της κοινωνίας, πολεμάει το αντικείμενο της. Αυτή η συμπεριφορά και στάση είναι ήττα για την ομοφυλοφιλία, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για όλα.Υπάρχει όμως και μια άλλου τύπου απέχθεια, που πάει λίγο πιο βαθειά από την επιφάνεια: ο γκέι άντρας "μισεί" έναν άλλον υπερφαντεζί θηλυπρεή γκει άντρα, με τον ίδιο τρόπο που μια χειραφετημένη γυναίκα "μισεί" ένα υπερσεξουαλικό σιλικονάτο κουνελάκι του playboy. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε δύο μορφές με υπερτονισμένα τα στοιχεία της σεξουαλικής ταυτότητας, όχι ως φυσική ροπή, αλλά ως ρούχο "φορεμένο" από την πατριαρχία: είσαι γυναίκα; Πρέπει να είσαι αντικείμενο σεξουαλικού πόθου, σε ενδιαφέρει το μεγάλο σου στήθος, δεν πειράζει να είσαι και λίγο χαζή, είναι σέξι.... Είσαι ομοφυλόφιλος άντρας; Ε τότε δεν είσαι αρκετά άντρας, πρέπει να είσαι κουνιστός και λυγιστός και να προσομοιάζεις γυναίκα, που φυσικά για την πατιαρχία είναι υποδεέστερη.Θα μου πείτε τώρα,ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει ποια μορφη θηλυπρέπειας ενυπάρχει σε έναν άντρα, αυτή που προκύπτει "φυσικά" ή αυτή που έχει φορεθεί ως "ρούχο" από την πατριαρχική κοινωνία; Πιστεύω το κλειδί είναι η παιδική ηλικία αλλά δεν ξέρω κιόλας. Το σίγουρο είναι πως έχω δει πολλούς άντρες,λίγο μετά την εφηβεία τους να επανευφερίσκουν τον εαυτο τους σε απόλυτα θηλυπρεπείς εκδοχές, σε κίνηση και λόγο. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις δεν πρόκειται για "απελευθέρωση", αλλά για ενσωμάτωση στην προσωπικότητά τους των αρνητικών στερεοτύπων που έχει η κοινωνία για αυτούς. Κι εκεί εμφανίζεται το "αγγλοσαξονικό μοντέλο" του γκέι άντρα που λέει και ο αρθογράφος: στις χώρες που οι ομοφυλόφιλοι καταπιέζονται λιγότερο, όλο και λιγότεροι εμφανίζουν τη "θηλυπρεπή γκέι ταυτότητα", πράγμα που σίγουρα ως ένα βαθμό αποδεικνύει πως αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό -αν και οχι πάντα- μια έκφανση της καταπίεσης που υφίστανται οι γκέι.
