Έχουμε συνηθίσει σε τέτοιο εξευτελιστικό βαθμό να αφομοιώνουμε αυτο που βλέπουμε στην τηλεόραση ως πραγματικότητα, που δυσκολευόμαστε πλέον να αντιληφθούμε οτι η τέχνη (η λογοτεχνία και η τηλεόραση ως τέχνη εν προκειμένω) αφηγείται ιστορίες και δεν προτείνει νόρμες συμπεριφοράς και ήθους, ανεξάρτητα από το βαθμό ρεαλισμού της. Ιστορίες που περιγράφουν ακόμη και τα βαθύτερα σκοτάδια του ανθρώπινου νου, με την ιδέα ότι θα βρουν αντίκρισμα σε σκεπτόμενους αποδέκτες με αξιολογικό κριτήριο. Αλίμονο αν οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν τολμά να καταπιάνεται με την ευρύτερη παθολογία της ανθρωπινης φυσης ανθρώπινου μυαλού και συμβιβάζεται να ζημιώνει τα νοηματά της χάριν του συντηρητισμού, των στερεοτύπων ή των αγύμναστων εγκεφάλων.