Ευχαριστώ για την πρόσκληση Rosa. Ακολολυθεί σεντονάκι μετά παπλωματοθήκης. Στην περίπτωση του βαρώνου ναρκωτικών οι παράγοντες που βαρύνουν έχουν να κάνουν και με εσωτερικές και με εξωτερικές διεργασίες. Για τις μεν εσωτερικές θα επεκταθώ και παρακάτω. Για τις εξωτερικές έχει ήδη αναφερθεί από την Λένα ότι είναι κάπως Hotel California κατάσταση: "Μπορείς να κάνεις check in ανά πάση στιγμή αλλά δεν μπορείς ποτέ να φύγεις."Όμως και από την αφετηρία αν το πιάσουμε ενσκύπτει το πρόβλημα. Κάποιος ο οποίος εμπλέκεται σε ένα τέτοιο κύκλωμα ενδεχόμενα δεν έχει καλά καλιμπραρισμένο σύστημα φρεναρίσματος μέσα του. Σίγουρα δεν είμαστε όλοι μας το ίδιο δεκτικοί σε καταστάσεις που όχι μόνο ενέχουν ρίσκο (αδρεναλινο-boosting) αλλά και ηθική ταλάντωση. Ας πούμε δεν είναι ανάγκη να το πάμε τόσο μακρυά. Υπάρχει μια ωραία σκηνή σε μια παλιά ταινία του Σίντνεϊ Λιούμετ που λεγόταν Family Business με μια οικογένεια που εμπλέκονται σε ληστείες τραπεζών. Η κοπέλα του εγγονού όμως είναι μια καθ'όλα νομότυπη μεσίτρια ακινήτων: πέφτει σαν κοράκι να αγοράσει κοψοχρονιά τα ακίνητα μελλοθανάτων ηλικιωμένων και να πουλήσει κατόπιν σε αστρονομικές τιμές. Ο παππούς (ψημένος εγκληματίας μια ζωή) φρικάρει με την αλαζονία της να θεωρεί εαυτόν τιμιότερο κι εξυπνότερο από τους ληστές τραπεζών και την βάζει στη θέση της. Φαντάζομαι λοιπόν ότι οι περισσότεροι εξ ημών δεν θα πέρναμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και το ρίσκο και την ηθική ταλάντωση πακέτο! Συνήθως είναι ή το ένα ή το άλλο. Ενώ ένας (μελλοντικός) βαρώνος ναρκωτικών το κάνει. Η παθογένεια δηλαδή προϋπάρχει. Κι έπειτα πόσα είναι αρκετά; Πότε σταματάς; Όταν βγάλεις 5 θέλεις μετά 10. Όταν βγάλεις 10 βάζεις πλώρη για 100. Στα 100 ο ορίζοντας των 1000 μοιάζει ως Άγιο Δισκοπότηρο. Το μεθύσι και το αλκοολίκι της "επιτυχίας" είναι σκληρό ναρκωτικό...η απεξάρτηση δύσκολη. Σε αυτό βασίζεται κι ο τζόγος και πολλά. Τώρα ως προς τους εσωτερικούς παράγοντες που παίζουν στην γενικευμένη ερώτηση περί "καταστροφής ante portas". Στις σχέσεις και στα επαγγελματικά ο παράγοντας που κυρίως μετράει στην μη ανάσχεση της καταστροφής που αχνοφαίνεται είναι η σκοπούμενη επένδυση χρόνου κι ενέργειας. Διδασκόμαστε από πάρα πολύ μικρή ηλικία να καθυστερούμε την απόλαυσή μας (delayed gratification) κι αυτό το θεωρούμε τεράστια επιτυχία κι υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει. (Προσωπικά μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι τις περισσότερες φορές είναι μια μ@λακία και μισή. Tώρα πια παίρνω πάντα 5 και στο χέρι και δεν κάνω μπαϊράμια όπως έκανα στα 20. Ο χρόνος τρέχει.)Όμως αυτή η πεποίθηση μπορεί άνετα να μας ανακόψει στην αποτίμηση μιας κατάστασης. Ιδιαίτερα οι γυναίκες οι οποίες δεν μαθαίνουν να παίρνουν ρίσκα γενικώς (ιδιαίτερα στα ερωτικά τους) είναι πολύ συχνά θύματα αυτής της λογικής: αν περιμένω θα του έρθει διάθεση να σπιτωθεί...αν περιμένω θα με αγαπήσει...αν περιμένω και του κάνω όλα τα χατήρια θα εκτιμήσει τι θησαυρό έχει...κλπ κλπ. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Όλοι μας τα ξέρουμε. Αποτιμάται περισσότερο η επένδυση που έχει ΗΔΗ γίνει από το κέρδος που ίσως να μην έρθει και ποτέ. Κατά βάθος είναι μια μάλλον πεσσιμιστική ανάγνωση της ζωής. Είναι το "κάλλιο 5"...Το εξαιρετικά ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου είναι ότι η κατάσταση αυτή του "εθισμού" στο delayed gratification φέρνει και μια εξάρτηση τρομερού φόβου για το μηδενισμό του κοντέρ. "Αν αφήσω αυτό το λίγο που έχω τώρα δεν θα έχω τίποτα!" Το μηδένισμα του κοντέρ είναι τρομακτικό επειδή όλες οι αρχές είναι δύσκολες και φοβερές. Ο φόβος του αγνώστου είναι μεγαλύτερος από το μαρτύριο του γνωστού κινδύνου. Δεν ξεκινάς στο δάσος μόνος αλλάζοντας μονοπάτι από την πεπατημένη επειδή παραμονεύουν κάθε λογής λύκοι και κακές μάγισσες. Κι αυτά τα διδασκόμαστε παιδιόθεν. Αλλά είναι κι εκφράσεις του συλλογικού ασυνείδητου φαντάζομαι μιας κι απαντούν σε όλους τους πολιτισμούς. Κι έπειτα ο μαζοχισμός είναι ίδιον του ανθρώπου. Τα ζώα δεν διαθέτουν μαζοχισμό! Ο μαζοχισμός προϋποθέτει συνείδηση και ΥπερΕγώ. Η ηδονή της ματαίωσης και ίσως και της καταστροφής μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί στο τέλος τέλος! Ιδιαίτερα για ανθρώπους που δεν ζουν στα άκρα γενικότερα η "σπατάλη εαυτού" του εσωτερικού μαζοχισμού είναι πολύτιμη. Το σύστημα που ενεργοποιείται από την αδρεναλίνη και τις ενδορφίνες με μια ενδιάμεση στάση στη ντοπαμίνη (τον νευροδιαβιβαστή της απόλαυσης) είναι εθιστικό...και παίρνει πολλές πολλές μορφές. Μια εξ αυτών το να μην φρενάρουμε όταν πορευόμαστε προς τον τοίχο. Άλλωστε η Ελλάδα είναι λαμπρό παράδειγμα αυτής της λογικής. Ηθικό δίδαγμα: βάζουμε πλαίσιο στο άνωθεν σύστημά μας (ρεγουλάρουμε εμείς το fix μας) για να το ελέγχουμε εμείς και να μην φτάσει να μας ελέγχει αυτό. :)
