Είναι σημαντικό να ξέρεις το πλαίσιο, πραγμα δύσκολο να μεταφέρω παρά μόνο με ένα γενικό σχόλιο ότι η ασπονδη φίλη πέρασε μια πολύ αντικοινωνική, ντροπαλή και γενικά φοβισμένη εφηβεία, έχοντας εμένα για μοναδική φίλη. Στα φοιτητικά της χρόνια δεν ταξίδεψε πουθενά, ζητούσε έμμεσα εμένα να την πάρω μαζί με τις παρέες που ταξίδευα, όμως δεν κολούσε με τους υπολοιπους και δεν ήθελα να πιέσω την παρέα μου να έρθει και αυτή. Άσε που και για μένα ήταν οκ να τη βλέπω καπου καπου αλλά το ταξίδι είναι άλλο πράγμα. Έτσι μέχρι περίπου τα 25-26 υπήρχε ένα κλίμα περίεργο όταν της έλεγα οτιδήποτε όμορφο για τη ζωή μου, γκόμενους, δουλειά, ταξίδια. Μια ζήλια στο μάτι κι ένα ψεύτικο χαμόγελο. Δεν τα πολυέλεγα γιατί ενιωθα την αρνητική ενεργεια, αλλά ήταν η ζωή μου, δεν ήθελα να τα κρυβω κιολας, να λέω ψέμματα. Μέχρι που βρήκε γκόμενο και άρχισε να κάνει και αυτή όσα ονειρευόταν (επιτέλους).Έκτοτε αρχίζει η κωμωδία που επειδή ξερω γιατί το κάνει, ζω επιθεωρησιακές στιγμές:-Maggie χρυσή μου, πώς πέρασες το καλοκαίρι;- Δούλευα-Α, τί κρίμα, εγώ πήγα με τον Κοκό στο Παρίσι, ξέρω, δεν έχεις πάει στο Παρίσι, ε; - Πήγα πριν 5 χρόνια(μια σκιά περνάει από τα μάτια της, πώς το ξέχασε ρε γαμώτο)-Ναι αλλά δεν είχες πάει με τον φίλο σου, α, το Παρίσι είναι για ρομαντζάδες, έχασες! Έχασες!(ντριν, τηλέφωνο)-Έλα Maggie τί κάνεις;-Είμαι συναχωμένη-Α, εγώ δεν είμαι.