#6 Νομίζω η Α,μπα; έχει απόλυτο δίκιο στην απάντησή της. Έγινα κι εγώ πρόσφατα θεία, και βλέπω ότι η μαμά του μωρού χρειάζεται ανθρώπους κοντά της, ακόμη κι αν είναι μόνο συναισθηματικά κοντά. Δυστυχώς εγώ λόγω δουλειάς και απόστασης δεν μπορώ να προσφέρω πολύ στα πρακτικά, αλλά είδα πόσο ανακουφισμένη είναι όταν βλέπει ότι ενδιαφερόμαστε για το μωρό εγώ κι ο άντρας μου, σκέφτεται ότι υπάρχει κόσμος που αγαπάει το παιδί (οκ ίσως παίζει ρόλο το γεγονός ότι είμαστε σε ξένη χώρα και οι οικογένειές μας δεν είναι κοντά). Επίσης ακόμη και το να την επισκεπτόμαστε στο σπίτι και να της λέμε νέα από τον "έξω κόσμο" την χαροποιεί, καθώς είναι ουσιαστικά περιορισμένη στο σπίτι τους τελευταίους μήνες και μακριά από τη δουλειά της βαριέται. Όσο για τις αντοχές, είμαι από τους ανθρώπους που απλά φρικάρουν όταν είναι κοντά σε μωρά, αλλά παρόλα αυτά το ανηψάκι μου μια χαρά αντέχω να το κρατάω όταν στριγκλίζει μέσα στ' αυτί μου :) Νομίζω όταν ένα μωράκι είναι πιο "δικό σου" δε σε ενδιαφέρει απλά να του κάνεις χαριτωμενιές και να δεις τι γλυκούλι που είναι, αρχίζεις να παρατηρείς όλες τις αντιδράσεις του, ανησυχείς και ενδιαφέρεσαι για λεπτομέρειες, οπότε δεν χρειάζεται καν να "αντέξεις", θέλεις από μόνη σου να το προσέξεις. Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να το χαρείτε το μωράκι!