#2 Στον κύκλο μου έχω δει σχεδον όλα τα πιθανά σενάρια δαχτυλιδιού, καποιοι παίρνουν μονοπετρα (σε συνδυασμό με ρομαντικες προτασεις), άλλοι δεν πηραν καν βέρες σε (πολιτικό) γαμο, και ξερω και μια περίπτωση παραδοσιακού αρραβώνα με γλέντι, με χρυσαφικά, με πενήντα καλεσμένους και με παπά για να ευλογήσει τις βέρες. Και έχω κι έναν φίλο που επειδή ούτε αυτός ούτε η γυναίκα του χαμπαριάζουν πολύ από τέτοια έθιμα, πήγε η μητέρα του μετά τον γάμο και της πήρε εκείνη μονόπετρο, προφανώς μαλλον με τη λογική τι θα πει ο κόσμος για τον ανεπροκοπο γιο μου που άφησε την κοπέλα χωρίς δαχτυλίδι. Ανεξάρτητα από την πρόθεση, προσωπικά βρηκα εντελώς άνευ νοήματος αυτή την κίνηση. Για μενα ειναι αυτονόητο το ότι κάθε ζευγάρι κάνει αυτό που του ταιριάζει. Δεν μπορώ να παρω με τίποτα στα σοβαρά «το τι θα πουν οι άλλοι» (παρεμπιπτόντως, αν όντως υπάρχουν άλλοι που είναι πρόχειροι να σχολιάσουν αρνητικά την ανυπαρξία δαχτυλιδιού, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτοί οι άλλοι κάτι θα έβρισκαν να σχολιάσουν και στην περίπτωση που ο μελλων αρραβωνιαστικός ερχοταν με το μονόπετρο των 10000, οποτε τους γράφεις όλους κανονικα έτσι κι αλλιώς). Από κει και πέρα, επειδή ρωτάς τι να κανεις αν τελικα (παρα τις συζητησεις που κανατε) αποφασισει να σου παρει το δαχτυλίδι, εγώ στη θέση σου θα το φοραγα. Όχι για τον οποιονδήποτε συμβολισμό μπορεί να έχει για τους άλλους, για τους εκτος σχέσης, για την κοινωνία, την ελληνική, την αμερικανικη κλπ κλπ, ούτε φυσικα ως κάτι υποχρεωτικά «ρομαντικό» που παραπέμπει σε προτασεις γάμου, on one knee κλπ. Αλλα ως κάτι μεταξύ σας, απλά. Για μενα το δαχτυλίδι έχει τη σημασια που περιγράφει στο πολύ ωραιο σχόλιο της η ποντια. Ακριβώς έτσι το βλέπω κι εγώ.