@2Λοιπόν πέρασα κι εγώ όλη αυτή την ταλαιπωρία στο κεφάλι μου, από μόνη μου όμως, δεν συμμετείχε ο φίλος μου στο πανηγύρι μου, περίμενε μόνο να του πω τι αποφάσισα. Σκέφτηκα ακριβώς όσα λες κι εσύ, σκέφτηκα εναλλακτικές που να πιάνουν τόπο, σκέφτηκα ένα έργο τέχνης που θα αντιπροσώπευε και τους δυο μας, ένα σωρό. Διαβάζοντας την ερώτηση σου προσπάθησα να θυμηθώ ποια ήταν τελικά η διαδρομή της σκέψης μου και στο τέλος δεν ήθελα δαχτυλίδι. Και θυμήθηκα, αν και τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Το δαχτυλίδι δεν αντιπροσώπευσε ποτέ στο μυαλό μου την αξία του άντρα μου ή την αγάπη του για μένα. Δεν αποδείκνυε τίποτα, στα δικά μου μάτια, θα ήταν μόνο ένα ακριβό κόσμημα που θα το έβλεπα και θα μου θύμιζε κάτι που ήδη ήξερα καλά και δε μ'ένοιαζε να το ξέρει κανείς άλλος. Το μόνο που με ένοιαζε, εμένα, προσωπικά, ήταν να δείχνει ότι βρήκα αυτόν που έψαχνα. Ναι, ότι είμαι πιασμένη, αλλά με την έννοια του, "είμαι οκ, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αν υπάρχει, θέλετε να σας πω πόσο γαμάτος είναι ο άντρας μου;" Και αυτό το ήθελα κάθε μέρα, κάθε ώρα. Ε, αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί η βέρα, που είναι πάντα στο χέρι μου.Βέβαια μη λέμε χαζά, με ΠΑΣΟΚ εννοείται ότι ευχαρίστως θα δεχόμουν ένα διαμαντένιο πετραδάκι ν'αστράφτει σαν τα μάτια μου. Τώρα επιλέγω την ευτυχία του να μπορώ να κάνω μικρές σπατάλες που θα ευχαριστούν και τους δυο μας. Έτσι γίνεται, όσο μειώνεται το εισόδημα, αυξάνεται ο ρομαντισμός. Προσωπικά δε με χαλάει κα-θό-λου, μια χαρά αστράφτουν τα μάτια μου, δε θα ήθελα ν'ανοίγω τον φάκελο της ΔΕΗ φορώντας μονόπετρο. Στη δική σας περίπτωση, με αφορμή το δαχτυλίδι μπορείς να αντιληφθείς πώς βλέπει ο άντρας σου τον ρόλο του. Ότι αν δεν σου πάρει δαχτυλίδι, δεν είναι και πολύ σόι άντρας. Στη θέση σου θα σκεφτόμουν τι δώρο να του κάνω εγώ, ώστε να μη σκέφτεται έτσι. Και για να τον ανακουφίσω αλλά και για να εξασφαλίσω ότι δε θα μου πει ποτέ τι πρέπει να κάνω για να αποδείξω τι σόι γυναίκα είμαι εγώ.Οπότε ισότητα. Βέρες και πάλι βέρες.Γνώμη μου. :D