Θυμήθηκα διάλογο μεταξύ φίλων μου μαμάδων, σε παιδική χαρά. Και οι δυο είναι μαμάδες που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδάκια τους.-Άντε να μεγαλώσουν, να ξεκουραστούμε και από το άγχος μη χτυπήσουν, να σταματήσουμε να τρέχουμε κι από πίσω τους.-Τώρα είναι εδώ μπροστά στα μάτια σου, αν χτυπήσει θα τρέξεις, είσαι δίπλα. Όταν μεγαλώσει δε θα ξέρεις καν πού είναι κι αν θα χτυπήσει, επειδή δε θα το βλέπεις νομίζεις το μυαλό σου δε θα είναι σ'αυτό;Γονιός είσαι για πάντα και όπως γενικώς συμβαίνει, μέχρι το τέλος του δρόμου δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Ατελείωτη πάντα αυτή η συζήτηση και το σχόλιο σου unknown, πολύ ωραία κουβέντα για να μπαίνει μια, έστω και άνω, τελεία.