Συμφωνώ πολύ, μερικοί θέλουν απλά να τους αφήσεις ήσυχους. Πρόσφατα μια φίλη μου έκανε το πρώτο της παιδί το οποίο γεννήθηκε λίγο πρόωρα και έκλαιγε ασταμάτητα τους δυο πρώτους μήνες γιατί είχε κάποια θέματα με την κοιλιά του. Η φίλη μου τα είχε χάσει από την κούραση, δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα από το να ασχολείται με το παιδί και κυκλοφορούσε σα ζόμπι. Εγώ άρχισα να λέω τις αποψάρες μου. Πως δεν πρέπει να παραμελεί τον εαυτό της, να κάνει κάθε μέρα κάτι για αυτήν, να πάει να κάνει μασάζ να χαλαρώσει, να να να. Ε, την έπρηξα, στις συνθήκες τότε ήταν μη εφαρμόσιμα αυτά που πρότεινα. Οπότε τελικά μου την πέταξε την ατάκα και σταμάτησα και γω. Μετά ρωτούσα μόνο πως μπορώ να βοηθήσω.