Στο σημερινό «Α μπα»: ο ίδιος άνθρωπος

Στο σημερινό «Α μπα»: ο ίδιος άνθρωπος Facebook Twitter
130

__________________
1.

 

Λένα όταν σε καλούν σε ένα τραπέζι δεν πρέπει να σε ρωτήσουν τι τρως,τι δεν τρως,αν έχεις κάποιες αλλεργίες ώστε να ξέρουν τι να φτιάξουν, γιατί εγώ αυτό κάνω όταν θέλω να κάνω το τραπέζι σε κάποιον.
Κι όταν τελικά σε έχουν ρωτήσει και δεν το εφαρμόζουν ειδικά σε περίπτωση σοβαρών αλλεργιών,τότε φταις εσύ που δεν τρως τίποτα σε αυτό το τραπέζι;
Επίσης αν δεν σε ρωτήσουν είναι κακό να ρωτήσεις τι θα σε ταίσουν επειδή έχεις κάποιες αλλεργίες και δεν μπορείς να φας πολλά πολλά;
Οι αλλεργίες μου πολλές και για κάποιους περίεργες.
Έχω πάθει αναφυλακτικό σοκ από ψάρια(σαρδέλες παρακαλώ το πιστεύετε ή όχι),μαλάκια(καλαμάρια και χταπόδια),όλους τους ξηρούς καρπούς(με εξαίρεση τα κάσιους κατά έναν περίεργο λόγο) και βγάζω εξανθήματα με κανέλα, γαρύφαλλο, μοσχοκάρυδο, κύμινο, κάστανα, φράουλες και σοκολάτα γάλακτος.
Ακούγοντας τα παραπάνω,σίγουρα δεν με θεωρεί κανείς την "χαρά ενός τραπεζιού",όμως κανονικά αφού θέλουν να σε καλέσουν κάπου δεν πρέπει να ξέρουν από πριν ότι έχεις κι εσύ τα θεματάκια σου ή και για κάποιους τις θεματάρες σου και μάλιστα ιατρικές θεματάρες;
Που λες όλα τα παραπάνω τα αποφεύγω. Σαρδέλες δοκίμασα βέβαια να ξαναφάω ,όμως την έπαθα άσχημα αφού όταν είχα πάθει το πρώτο μου αναφυλακτικό σοκ ήμουν σε ηλικία που ούτε καν το θυμάμαι, κάποιοι γιατροί έλεγαν πως επειδή τότε ήμουν μικρή ας δοκίμαζα τα περισσότερα από αυτά καθώς ενηλικιωνόμουν αφού ο οργανισμός αλλάζει με τα χρόνια κι όμως οι αλλεργίες με αναφυλακτικά σοκ παρέμειναν δυστυχώς.
Και καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα όπως ίσως θα καταλαβαίνεις δεν είμαι καθόλου η χαρά των κερασμάτων και των αρτοζαχαροπλαστείων. Και αυτό το πράγμα που όλοι στην δουλειά φέρανε τους δικούς τους κουραμπιέδες και τα δικά τους μελομακάρονα κι επιμένουν να δοκιμάσεις και μένεις να τους εξηγείς πως έχεις αλλεργίες στα υλικά που χρησιμοποίησαν και δεν σε πιστεύουν καν αποκαλώντας σε ξινή. Άσε που πας για ψωμί στο αρτοζαχαροπλαστείο και σου λένε βγάλαμε και τα Χριστουγεννιάτικα και τους λες τα βλέπω αλλά δεν μπορώ να τα φάω και σου λένε με ύφος
-φτάνει πια αυτή η δίαιτα καλέ
και τους λες
-μακάρι να ταν λόγω δίαιτας και φεύγεις κυρία.
Κι έχω και τον αδελφό μου και την νύφη μου όπου και για φέτος μου το ρίξανε
-να σε καλέσουμε στο τραπέζι μας ή όχι αφού δεν καταδεχεσαι να φας τίποτα απ'όσα μαγειρεύω
και να τους απαντάς
-ρε αδελφέ πλάκα με κάνεις; ξεχνάς ότι έχω αλλεργίες, και ρε Α....(νύφη μου)14 χρόνια τώρα τι σου λέω κάθε χρόνο;
και ο αδελφός μου
-οι γιατροί είχαν πει πως θα περάσουν κάποτε
-ναι αλλά δεν πέρασαν, δεν θυμάσαι τα προπέρσινα(η δοκιμή της σαρδέλας ήταν τότε,των Φώτων)....
και κάπου εκεί το κόβουνε και η νύφη μου παίρνει τα μελομακάρονα από μπροστά μου, αφού δεν μπορώ να φάω λόγω κανέλας και καρυδιών και μου φέρνει κουραμπιέδες χωρίς αμύγδαλα και τους τσακίζω!!!!
Οπότε έχω μείνει κάθε χρόνο να επαναλαμβάνομαι και να χαλιουνται καρδιές γύρω μου εξαιτίας των αλλεργιών μου, όμως δεν φταίω εγώ ρε Λένα, δεν είμαι ούτε παράξενη, ούτε ακατάδεκτη αλλά "πάσχω" από ιατρικά ζητήματα και ναι δε λέω, δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι οι γύρω μου να το θυμούνται, όμως δεν πρέπει να με ρωτήσουν για να θυμηθούν;
- Αλλεργία


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Στους διάφορους στους φούρνους δεν χρειάζεται να απαντάς τίποτα, ούτε να προσπαθείς φεύγεις κυρία. Η αδιακρισία με φερετζέ κολακείας είναι απλή χοντροκοπιά που μπορεί να προσβάλει. Μπορεί να ήθελες να κάνεις δίαιτα γιατί έτσι σου αρέσει, μπορεί να έχεις διαβήτη, μπορεί να μη μπορείς να φας επειδή πενθείς, μπορεί να μην σου αρέσουν οι σόλες που πουλάνε, αλλά έχεις την ευγένεια να μην σχολιάζεις τα προϊόντα τους. Για όσους σε καλούν σε τραπέζια και δεν σε ρωτάνε από πριν, δεν μπορείς να κάνεις κάτι, παρά να προσέχεις τι τρως και ακόμα καλύτερα να έχεις φάει και λίγο από πριν ώστε να μην ξελιγωθείς. Η τελική λύση είναι να μην πηγαίνεις να φας σε όσους «ξεχνάνε» ότι είσαι αλλεργική. Για τον αδερφό σου και τη νύφη σου όμως, κάτι πρέπει να κάνεις. Δεν «πάσχεις». Πάσχεις. Δεν ξέρω γιατί ο αδερφός σου το έχει αντιληφθεί ως κάτι που διάλεξες. Δεν ξέρω γιατί χαλιούνται οι δικές τους καρδιές και όχι η δική σου που μένεις νηστική. Μήπως προσπαθείς να δικαιολογηθείς και το παίρνουν ως πράσινο φως να σε αγνοούν; Κάποτε πρέπει να σεβαστούν τον περιορισμό που έχεις.

__________________
2.


Φίλος καλός μίας πολύ καλής φίλης. Αυτή λοιπόν πάντα λέει ότι αυτός είναι πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Εγώ αφού τον γνώρισα (και κάηκα) λέω ότι είναι ενδιαφέρον μεν, γοητευτικός ναι, παρτάκιας δε. 'Oταν της περιγράφω κάποιες (τις πιο χαλαρές) παρτίστικες συμπεριφορές του, λέει χμμμ ναι και άλλοι μου έχουν πει, θα τον βάλω σε τάξη. Και μετά αυτός επικοινωνεί και φαίνεται να το προσπαθεί. Για λίγο όμως. Μέχρι την επόμενη γαϊδουριά. Είναι δυνατό ένας παρτάκιας να είναι πολύ καλός άνθρωπος;;; Με χαλάει πολύ αυτή η πτυχή του εαυτού του και σκάω που δεν μπορώ να του το πω μη και φανεί ερωτική ζήλια και ανέχομαι εκεί που πρέπει να μιλήσω και μετά εξαφανίζομαι μέχρι να μου περάσουν τα νεύρα. Άσε που σκέφτομαι ότι οπωσδήποτε αν βγάλω όπλα επίθεσης θα βγάλει όπλα άμυνας και φυσικά και ο δικός μου χαρακτήρας έχει τα προβλήματά του. Αλλά το σκέφτομαι και ταράζομαι (που δε μιλάω, που εξαφανίζομαι, που δεν είμαι ο εαυτός μου, που ακόμα το σκέφτομαι). Πως να του το περιγράψω αυτό που με ενοχλεί χωρίς να του δώσω μπαρούτι να οπλίσει εναντίον μου; (Σε παρακαλώ με το μαλακό και ευχαριστώ)
- κάποια

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν ξέρω τι σε ενοχλεί. Ότι στην ευρύτερη παρέα είναι κάποιος παρτάκιας και θέλεις να το αποδείξεις σε όλους όσους δεν το έχουν καταλάβει, ή ότι η φίλη σου λέει ότι αυτός είναι καλός άνθρωπος κι εσύ διαφωνείς και θέλεις να το δείξεις σε όλους όσους δεν το έχουν καταλάβει; Σε κάθε περίπτωση, ποιο είναι το πρόβλημα αν έχετε διαφορετική εντύπωση για το τι άνθρωπος είναι αυτός; Από πού και ως πού θα παρεξηγηθεί ως ερωτική ζήλια να του μιλήσεις χωρίς να τον καλοπιάνεις; Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω;

__________________
3.

Αμπα μου, ώρες ώρες απορω με την επιπολαιότητα μου!! Εχω ερωτευτεί εναν τυπο απο την Αυστραλία του οποιου ουτε το όνομα δεν ξέρω!!!! Τον γνώρισα μέσω μιας σελίδας που διατηρει και έχουμε μιλήσει μονο δυο φορες. Στο ζουμί τωρα. Παντα ήθελα να ζήσω στην Αυστραλία και τωρα η επιθυμία μου ειναι πιο έντονη απο ποτέ. Εχω κανει ολόκληρο plan στο μυαλό για να μπορεσω να μεταναστευσω εκει. Και θα το κανω. Μήπως ειμαι παράλογη; Επιπόλαια ; Δεν ξέρω. Παντα είχα τάσεις φυγής, αλλα εχω οχι για τοσο μακριά. Υ. Γ : μην με αποθαρρύνεις πλιζ!!!!!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Νομίζω ότι επειδή πάντα ήθελες να πας στην Αυστραλία βρήκες έναν μοχλό για να σε κινητοποιήσει ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω πώς συμβιβάζεις μέσα σου το «πάντα ήθελα να ζήσω στην Αυστραλία» με το «πάντα είχα τάσεις φυγής αλλά όχι για τόσο μακριά». Αυτό ναι, μου φαίνεται κάπως επιπόλαιο.

__________________
4.

Α μπα μου καλησπέρα,

Αρχικά να σε ευχαριστήσω για όσα έχεις κάνει χωρίς να το ξέρεις για μένα. Σε εκτιμώ πολύ σαν άνθρωπο. Και να ξέρεις έχω δείξει άπειρες φορές τις απαντήσεις σου όταν μιλάμε για θέματα τζιζ με την παρέα και όλοι το βουλώνουν πάντα, χαχα.

Στο θέμα μου τώρα. Είμαι 24 χρονών και έχω ετεροφυλική σχέση 2 χρόνων. Η σχέση ξεκίνησε με το κλασικό σενάριο ότι αυτός δεν θέλει πολλά πολλά και άσχημα σκηνικά επειδή αυτός "δεν μπορούσε να δώσει αυτά που του ζητούσα". Κατέληξε προς έκπληξή μου σε "κανονική" σχέση πριν 9 μήνες, όταν έμαθε ότι τον πήραν σε πρακτική για ένα χρόνο στην Ολλανδία και συνειδητοποίησε ότι δεν θέλει να με χάσει (?). Εγώ τον ήθελα πάντα πάρα πολύ.

Το πρόβλημά μου είναι ότι νιώθω ότι η όρεξη και διάθεση μου εξαρτάται πάρα πολύ από το πώς είμαι με αυτόν τον άνθρωπο. Νιώθω πάρα πολλές φορές ότι έχω πέσει θύμα ψυχολογικής και χειριστικής συμπεριφοράς, δηλαδή πάντα κάπως τα καταφέρνει και ακόμα και αν στην αρχή ξεκινήσω κάποια συζήτηση για κάτι που με ενοχλεί, καταλήγω να του ζητάω συγγνώμη, να μου λέει αυτός ή με αφήνεις ήσυχο ή τέλος και τέτοια. Το έχει πολύ με το μπλα μπλα. (Συνδικαλιστής βλέπεις, γκούχου γκούχου)

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τελειώσω τη σχέση, έχω ρίξει πολύ κλάμα. Όταν τσακωνόμαστε ντρέπομαι για το πόσο άσχημα μου μιλάει, αλλά με δική του διεκδίκηση όλο γυρνάω γιατί πιστεύω ότι για όλα φταίει η απόσταση ή ότι και εγώ πολλές φορές υπερβάλλω. Έχει καταλάβει ότι το παρακάνει μερικές φορές με τις βρισιές αλλά τώρα τελευταία λόγω όλων αυτών που έχουν γίνει είμαι πολύ ευέξαπτη και με την παραμικρή απότομη συμπεριφορά του, του την λέω ή του λέω μην μου μιλάς άσχημα και αυτό τον τρελαίνει. Του χει δημιουργηθεί κάπως σαν ψυχολογικό γιατί να νιώθει ότι δεν μπορεί να μιλήσει και ότι το παραμικρό το βλέπω σαν προσβολή.

1. Είναι τόσο τρελό να ζητάω κάποιος να μου μιλάει γλυκά και καλά ακόμα ακόμα και τις μερικές φορές που μπορεί να βαριέται; Μου λέει ότι ψάχνω για αρκουδάκια και για υποκριτές που μου του παίζουν "καλοί".
2. Πιστεύεις θα μπορέσω να ξεπεράσω όλα αυτά που έχουν γίνει (δεν έχω αναφερθεί καν στο τι πέρασα έναν χρόνο που αυτός δεν ήθελε σχέση) και να μην ψάχνομαι για το τι μου φταίει συνέχεια;
3. Και πώς μπορεί να σταματήσει αυτό το απαίσιο συναίσθημα, που νιώθεις χάλια με τον εαυτό σου κάθε φορά που μαλώνετε;

Με ενδιαφέρει πολύ η άποψή σου.

Σε φιλώ!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου, δεν είσαι «υπερβολικός» και δεν μπορείς να το «ξεπεράσεις» επειδή αυτό θα βόλευε περισσότερο. Όταν κάποιος σε βρίζει δεν υπάρχει ούτε δικαιολογία, εξήγηση που ελαφραίνει το γεγονός, ούτε σωτηρία. Όταν κάποιος δεν σε αφήνει να εκφράσεις δυσαρέσκεια επειδή τον «πνίγεις», σε καταπιέζει, σε πατρονάρει, σε χειρίζεται. Ως σούμα, δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει μια ισότιμη σχέση, και αυτό δεν έχει σχέση με το ποια είσαι, όμως αυτό που είσαι τον διευκολύνει να συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει. Ή με αφήνεις ήσυχο, ή τέλος; Δεν βλέπεις το πρόβλημα; Τότε, τέλος, να τον αφήσεις ήσυχο μια και καλή.


Συνήθως διαβάζουμε «αλλά είναι καλό παιδί», κι εσύ ούτε αυτό δεν έχεις γράψει. Αυτό που αναφέρεις δις είναι ότι δεν ήθελε σχέση μαζί σου, και τώρα θέλει. Το χρησιμοποιείς ως βραβείο; Μπορεί να σε υποτιμάει, να σε βρίζει, να περνάς χάλια κάθε μέρα, αλλά σε θέλει για σχέση ενώ δεν σε ήθελε πριν, οπότε όλα αυτά (;) αξίζουν;


Για να σταματήσεις αυτό το απαίσιο συναίσθημα, εφόσον δεν μπορείς να αλλάξεις τις συνθήκες, πρέπει να απομακρυνθείς από τις συνθήκες που σου το προκαλούν, και δεν μπορείς να τις αλλάξεις, γιατί συνδημιουργούνται από έναν άνθρωπο, και αυτόν δεν μπορείς να τον ελέγξεις.

__________________
5.


Ρε συ αμπακι, δώσε μου τα φώτα σου γιατί δεν καταλαβαίνω. Είμαι 29 και τα έχω με ένα παιδί 3 χρόνια τώρα που πραγματικά είναι ότι καλυτερο μου έχει τύχει. Περνάμε υπέροχα, κάνουμε συνεχώς πράγματα, δεν βαριέμαι ποτέ και όσο περνάει ο καιρός τον θέλω όλο και περισσότερο. Και εκείνος το ίδιο από ότι βλέπω. Εκείνος ειδικά, είναι που έχει κυριως την ορεξη και κανονίζει συνεχώς πράγματα μαζί μου, πχ σινεμα, συναυλίες, βόλτες μόνοι μας είτε με φίλους. Το «αλλά» είναι κάτι οντως μικρό αλλά με δυσκολεύει στο πως να το διαχειριστώ. Όλο αυτό το διάστημα που λες που είμαστε μαζί, έχουμε πάει μόνο μια φορά διακοπές και αυτό όταν πρωτοξεκίνησε η σχέση μας. Από τότε τίποτα. Όλο χωριστά. Εκείνος ειδικά κάνει συνέχεια ταξίδια καθώς έχει πολλούς φίλους στα εξωτερικά. Δεν έλεγα κάτι τόσο καιρό γιατί μου το ανακοινωνε έτσι απλά! Τύπου « έκλεισα 15-25 Σουηδία με τους τάδε». Όποτε κι εγώ έλεγα απλα ένα «Α τι ωραία! καλά να περασετε» Χωρίς ποτέ να πιέσω για κάτι αν και μέσα μου ήθελα να κάνουμε κάτι και μαζί. Με αφορμή ότι τωρα θα πάρει οοοόλη του την άδεια και θα πάει ταξιδάκι με τους φιλους για κανένα 20ημερο στην
Αμερική μωρε ο κακομοιρης, μην φανταστείς πολύ -γκρρρ- στην οποία εννοείται δεν είμαι καλεσμένη, εκανα συζήτηση και του είπα ότι με στεναχωρει που δεν κανονίζουμε κάτι μαζί, έστω ένα Σκ στο Πηλιο και η απάντηση που πήρα ήταν ότι εμείς είμαστε κάθε μέρα μαζί ενώ με τους φίλους -μιας και δεν μένουν Ελλάδα- μια φορά τον χρόνο. Οκ λέω, δεν είπα να μην πας. Εννοείται και καλά θα κανεις. Γιατί δεν πας ΚΑΙ μαζί μου δεν καταλαβαίνω. Και η απάντηση που παίρνω είναι «Ε τώρα που να πηγαίνουμε, μέχρι να κανονίσουμε κλπ». Επισης είπε « εξάλλου εμεις έχουμε πάει μια φορά διακοπες». Και αυτό τι σημαίνει ότι δεν θα ξαναπαμε ποτέ όσο θα είμαστε μαζί?? Ερωτώ εγώ. Και λέει πάλι τα ίδια, θα δούμε, δεν έχω άλλη άδεια κλπ. Απλά μου κάνει εντύπωση γιατί είμαστε τόσο μα τόσο καλά μαζί. Και ακόμα και μετά από αυτή την κουβέντα αυτός είναι σε όλα τα αλλά κύριος απέναντι μου - συνεχίζουμε να περνάμε τέλεια μαζί. Και κανω την ερώτηση «Μήπως είμαι υπερβολική;» Μηπως να αρκεστώ στο ότι εχω ότι παντα ήθελα; Δεν μ αρέσει να ζητάω παραπάνω πράγματα από αυτά που μου δίνουν αλλά με εκνευρίζει αυτό το γεγονός. Αν ήταν γενικά νωχελικός θα το καταλάβαινα. Αλλά αντίθετα λατρεύει τα ταξίδια και δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ σε όλη του τη ζωή είμαι παρούσα σε αυτό το κομμάτι δεν με συμπεριλαμβάνει. Θα ήθελα τα φώτα σου τι μπορεί να συμβαίνει και το κάνει αυτό; Απλά βαριέται; Και πως γίνεται να δώσω να καταλάβει ότι με ενοχλεί; Γιατί δεν το καταλαβαίνει; Αισθάνομαι ότι το εκλαμβάνει απλώς ως γκρίνια. Την οποία ωστόσο μόνο δυο φορές έχω πει. Δηλαδή δεν έχω γίνει φορτική η πιεστική θεωρώ. Αυτά! Σορι για το σεντόνι! Να σου ζήσει το αμπακι!!
- Μεγάλη φαν σου


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Έχει καταλάβει μια χαρά ότι σε ενοχλεί, και δεν το εκλαμβάνει ως γκρίνια, αλλά αποφεύγει να δώσει την πραγματική απάντηση, που δεν ξέρω ποια είναι, ξέρω όμως ότι είναι πάρα πολύ δυσάρεστη και γι'αυτό δεν θέλει να την πει.


Μην φοβάσαι να γίνεις εσύ δυσάρεστη, λοιπόν, και ρώτα τον, ποιος είναι ο λόγος που όταν πηγαίνει διακοπές θέλει να πηγαίνει χωρίς εσένα. Με ποιον τρόπο τον περιορίζει η παρουσία σου στα ταξίδια. Μην φοβάσαι μήπως πιέσεις, μη σε πει γκρινιάρα, όλα αυτά, γιατί όλα αυτά είναι γνωστοί τρόποι χειραγώγησης που και μας έχουν μάθει, και έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε στους εαυτούς μας για να μην μας πουν «υπερβολικές». Δεν είναι τρελό να θέλεις να μάθεις γιατί δεν θέλει να πάει διακοπές μαζί σου. Σκέψου το λίγο απ' έξω, ως παρατηρήτρια. Όσο και να αντιδράσει σα να λες κάτι παλαβό και υπερβολικό, πρόσεχε μην χάσεις το φανάρι της λογικής. Ας προσπαθήσει να σε φιμώσει, εσύ μην ξεχνάς το λογικό του ερωτήματος. Μην μπεις στην παγίδα να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι τρελή, γκρινιάρα ή υπερβολική. Όσο πιο πολύ το ακούς, τόσο πιο κοντά στην απάντηση έχεις φτάσει.


__________________
6.


Αγαπητη Α μπα,
εχω μια απορια. Βλεπω απειρο κοσμο να τρελαινεται με το fantasy, το sci-fi και γενικα με σειρες/ταινιες με το στοιχειο του φανταστικου. Βλεπε πορωση με Harry Potter παλιοτερα, Game of Thrones τωρα και δεν ξερω και ποια αλλα, καθως δεν παρακολουθω τα συγκεκριμενα ειδη. Δε μπορω να καταλαβω γιατι τετοια εμμονη. Εγω προσωπικα τα βρισκω πολυυυυυυ βαρετα και μου αρεσουν τα εργα που δειχνουν ανθρωπινες ιστοριες υπο εντελως ρεαλιστικο πρισμα. Δεν ξερω τι βρισκουν ενηλικα ατομα σε αυτα, ισως αναπολουν την παιδικη τους ηλικια, ισως θεωρουν οτι ετσι ξεφευγουν απο την πεζη και φλατ πραγματικοτητα? Θελω καποιος/α να μου το εξηγησει, γιατι ειλικρινα νιωθω εκτος κοσμου. Να τονισω πως ειμαι 24 και ειχα απο παλια αυτη την απορια, και παντα την ερμηνευα οτι αυτα τα ατομα θελουν να ξεφυγουν απο τη ζωη τους κ θεωρουν οτι μονο με κατι σχετικα αναληθοφανες μπορουν να ξεφυγουν, καθως οι ταινιες/σειρες/βιβλια που δε μπλεκουν φανταστικα στοιχεια μεσα ή επιστημονικης φαντασιας μιμουνται την πραγματικοτητα, αρα δεν τους κανουν να ξεχνιουνται. Ολο αυτο με τη σειρα του, αν κανω σωστες υποθεσεις, μου δειχνει ψυχολογικη ανωριμοτηtα και απογοητευση απο τη ζωη .Αm I going too far? Αληθεια θελω να καταλαβω. φιλια!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν σου αρέσει η φαντασία γιατί πολύ φοβάμαι ότι σου λείπει κάπως η φαντασία και σκέφτεσαι ελαφρώς μονοκόμματα. Από πάντα οι άνθρωπο έλεγαν αλήθειες βάζοντας τες σε υποθετικά περιβάλλοντα για να δώσουν ερμηνείες, για να χρησιμοποιήσουν αλληγορίες, για να πουν πράγματα που διαφορετικά δεν είναι εύπεπτα. Το φαντασιακό πλαίσιο σε βοηθάει να ξεφύγεις από αυτά που θεωρείς δεδομένα και δυσκολεύεσαι πάρα πολύ να δεις αντικειμενικά, όπως το δίκαιο και το άδικο, την ισότητα, ή αφηρημένες έννοιες όπως είναι ο χρόνος, ο τόπος, η ανθρώπινη υπόσταση. Το fantasy και το sci-fi είναι ένας τρόπος για να πεις ιστορίες, ένας ακόμη τρόπος, και υπάρχουν καλά και κακά παραδείγματα αυτού του τρόπου, και ο λόγος που αυτό έχει γίνει ξεχωριστό είδος με υποτίθεται δικό του κοινό, είναι το μάρκετινγκ.


Δεν καταλαβαίνεις γιατί αρέσει στον κόσμο (δεν χρειάζεται η λέξη «εμμονή» μόνο και μόνο επειδή δεν αρέσει σε σένα) επειδή όπως λες, δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται. Δεν αρέσει το Game of Thrones σε όσους αρέσει το Χάρι Πότερ. Αν ήμουν τυπικά ευγενική θα σε παρότρυνα να δώσεις μια ευκαιρία σε αυτό το είδος προτείνοντας εισαγωγικά παραδείγματα που μπορεί να σου άρεσαν, αλλά δεν με ενδιαφέρει να σου αλλάξω τη γνώμη.


_________________
7.


Πως αντιδράς όταν άλλες γυναίκες σου λένε, "όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις" ή "όταν κάνεις τα δικά σου παιδιά θα δεις'' ή ακόμα 'δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν είσαι μάνα"... λες και δεν μπορείς να έχεις άποψη. Νιώθω έντονα ότι αυτό με μειώνει, και θέλω να απαντήσω αλλά δε βρίσκω τις λέξεις. Μήπως είναι όντως έτσι; Μήπως πρέπει να το ζήσω για να αντιληφθώ κάποια πράγματα; Για παράδειγμα, την αγωνία που νιώθεις για τα παιδιά σου, ότι αλλάζουν οι προτεραιότητες στη ζωή, ότι βάζεις τον εαυτό σου δε δεύτερη μοίρα και άλλα πολλά. Τι λες και εσύ Αμπά μου που έγινες πρόσφατα μάνα;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Έχω ακριβώς τις ίδιες απόψεις για την ανατροφή των παιδιών που είχα και πριν. Όταν κάνεις παιδιά παραμένεις ο ατελής άνθρωπος που ήσουν. Όποιος αλλάζει, δεν ήξερε ποιος ήταν, εξακολουθεί να μην ξέρει ποιος είναι, και προσπαθεί να ταυτιστεί με μια "αξιοσέβαστη" ομάδα (των γονιών) για να κρατηθεί από κάτι που ελπίζει ότι θα του δώσει σταθερότητα,. Δυστυχώς η κοινωνία σου επιτρέπει να εξασκήσεις ακόμη περισσότερο τις ανασφάλειες σου σε αυτή την "αξιοσέβαστη" ομάδα με το υπερατού "δεν μπορείς να καταλάβεις".

 

130

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#5.Το ταξίδι δεν ξεκινάει στο σταθμό,στο λιμάνι κτλ.Ξεκινάει από το όραμα του ταξιδιού.Πού θα πάω,τι θα κάνω εκεί,τι θέλω να δω,τι διαφορετικό ψάχνω να βρω,ποια θα είναι η καινούρια συγκίνηση.Και σημαντικό κομμάτι της εμπειρίας είναι με ποιον θα τη μοιραστώ.Αν σε αυτό το όραμα δε σε περιλαμβάνει ποτέ,δεν το λες και λεπτομέρεια.Στην Κωνσταντινούπολη πχ θα ήθελα να πάω με τη μητέρα μου,γιατί έχουμε κάνει κουβέντες μαζί για αυτό,υπάρχουν πράγματα,που θα θέλαμε να κάνουμε μαζί εκεί,το νιώθουμε σαν ανάγκη να είναι κοινή εμπειρία.Μπορεί να πάμε και με άλλη παρέα ξεχωριστά,αλλά το μαζί θα εκπληρώσει ένα άλλο όραμα,δε θα είναι το ίδιο.Και μιλάμε για τη μάνα μου τώρα,έτσι;Το σύντροφο μας υποτίθεται τον φανταζόμαστε μέσα σε πολύ περισσότερες εικόνες.Σε καμία δεν υπάρχεις;Τίποτα πέρα από τα καθημερινά δεν έχει την ανάγκη,να μοιραστεί μαζί σου;Μια κουβέντα πρέπει να την κάνεις.Και δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε γκρίνια αυτό.
Μ'έπιασε μια τάση να το παίξω λίγο,οπότε θα πω την ατάκα μου:ο τουρισμός είναι μια βιομηχανία κατασκευής αναμνήσεων.Οι τουριστικοί προορισμοί αυτό προσπαθούν να πουλήσουν.Σε αυτό επενδύουν.Δεν είναι το φαγητό και το κρεβάτι.Είναι οι αναμνήσεις,που θα θέλεις να κρατήσεις σε φώτο,να ποστάρεις στο fb και θα συζητάς με τους φίλους σου,το σύντροφο σου για χρόνια.Όπως το τραγούδι στην παλιά ταινία "Come εδώ για να τη βρεις,να γλεντήσουμε together,η ανάμνηση απ'το Greece θα σου μείνει για forever".Εσείς τι θα λέτε;"Θυμάσαι,αγάπη μου,πόσο ωραία πέρασΕΣ στη Υόρκη";Δεν παίζει ωραία ο φίλος.
#5 το καταλαβαίνω το να θέλει να βλέπει τους φίλους του του εξωτερικού και να θέλουν ίσως να κάνουν και καφρίλες στο Λας Βέγκας (οπότε να σε πάρει μαζί δεν κολλάει και τόσο αν και οι άλλοι δεν έχουν πάρει μαζί τα έτερα ήμισυ) αλλά σε 3 χρόνια να έχετε πάει μόνο μία φορά μαζί διακοπές είναι αίσχος. Φυσικά και κανείς δεν το θεωρεί απαραίτητο να τρώτε όλη την άδειά σας μαζί, είναι έως και βαρετό, αλλά μπορείτε πχ να πείτε: μαζί κάπου 10 μέρες το καλοκαίρι και 2 3ήμερα το χρόνο. Τα υπόλοιπα, άλλα τόσα δηλαδή, με τους φίλους του, κι εσύ με τις δικές σου. Να το απαιτήσεις, κι αν σου πει για γκρίνια και επιμείνει στο χαβά του, είναι λόγος χωρισμού. Ξεκάθαρα πράγματα.
#4 - #5 Τέτοιες περιπτώσεις μου κάνουν τόση εντύπωση, που αντί για απάντηση στα ερωτήματα, θέλω να ρωτήσω διακαώς τους ερωτώντες "τι στα κομμάτια λαμβάνετε ως αντάλλαγμα, τι σας προσφέρουν τέτοιες σχέσεις, που να δικαιολογούν τόση χειριστικότητα, υποτίμηση και παντελή αδιαφορία για το τι αισθάνεστε;;". Ειλικρινά όμως, ας απαντήσει κάποιος με ειλικρίνεια. Η μία κάθεται και τον δικαιολογεί ότι η χειριστική του ξεφτίλα προκύπτει απ το ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ του ταμπεραμέντο, ντρέπεται που την κάνει να νιώθει σκουπίδι ΑΛΛΑ τον θέλει πολύ στην ζωή της και η άλλη έχει μια καταπληκτική σχέση που ο μπουλούκος απλά της ανακοινώνει ότι θα κάνει ταξίδια σε Σουηδίες και Αμερικές, πετώντας της με θράσος ότι σαν ζευγάρι πήγαν μια φορά στα τρία χρόνια διακοπές, άρα ο υπόλοιπος χρόνος των διακοπών πάει στα κολλητάρια, τους έτσι, τους δικούς του απ τα παλιά. Πολύ Σουηδία προέκυψε και η κοπελιά αναρωτιέται ΑΝ είναι υπερβολική και γιατί ο εν λόγω μπουλούκος δεν καταλαβαίνει ότι την ενοχλεί. Μια χαρά το καταλαβαίνει και μια χαρά στο πετάει το μπαλάκι της γκρίνιας, για να μην σου πει αυτό που θα σε ενοχλήσει περισσότερο. Δηλαδή, αναρωτηθείτε λιγάκι, για ποιο λόγο ακριβώς δικαιολογείται να υπομένετε συμπεριφορές που αν μη τι άλλο υποτιμούν την νοημοσύνη και την προσωπικότητά σας; Για να λέτε "έχουμε μια καταπληκτική σχέση;", για την βόλτα, την αγκαλιά, το σεξ, γιατί; Ή θεωρείτε ότι σας κάνει χάρη, γνωρίζοντας σας σε γνωστούς-φίλους-οικογένεια; Γιατί τίποτα απ όλα αυτά δεν έχουν αξία, αν αυτός/η που αποκαλείς σύντροφο, ξεκάθαρα ΔΕΝ σε εκτιμά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σε κάνει να νιώθεις και υπερβολική/ό, που δεν σε εκτιμά.
#7 Εμένα μια φορά μου ήρθε να το πω (αλλά δεν το είπα) όταν η μανικιουρίστ μου (που δεν έχει παιδιά)μου είπε: " Τί απαίσιοι οι γονείς που αφήνουν τα μικρά παιδιά να βλέπουν τηλεόραση! Εγώ δεν θα το επιτρέψω ΠΟΤΕ! Γυρνώντας απ τη δουλειά θα παίζουμε εκπαιδευτικά παιχνίδια ή θα διαβάζουμε βιβλία" Ναι καλάαα.... Αφήνω τη ζωή να τη διαψεύσει!!
Λοιπόν εγώ κατανοώ απόλυτα την αυθόρμητη επιθυμία να απαντήσεις έτσι. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ρόλο της μητέρας, αλλά γενικά με ανθρώπους (συχνά νέους ή εν γένει με έλλειψη εμπειρίας ή/και φαντασίας) που έχουν μια ιδανική εικόνα για κάτι στο μυαλό τους, και χρειάζονται μια μετωπική με την πραγματικότητα για να δουν τι εστί βερίκοκο, από τις ερωτικές σχέσεις μέχρι τα εργασιακά.Εγώ από μια ηλικία και πέρα έμαθα ότι (αν δε μιλάμε για κάτι ακραίο) δεν έχει νόημα να λέω "μα πώς μπορεί κάποιος να έχει την τάδε συμπεριφορά", και όταν (αν) εκφράσω άποψη σχετικά, να λέω "όταν/αν βρεθώ σε αυτή τη θέση, ελπίζω/μακάρι να μπορώ να συμπεριφερθώ με τον τρόπο Χ, αλλά κάτσε πρώτα να βρεθώ, και βλέπουμε..."
#7 Αρχικά να ξεκαθαρίσω οτι δεν έχω παιδιά έχω όμως φίλες με παιδιά κι όταν έχω δώσει κάποια γνώμη /συμβουλή για κάτι που μου φαινόταν λογικό δεν άκουσα ποτέ αυτή την φράση. Ισως γιατί οι μητέρες με αυτογνωσία γνωρίζουν οτι με το να γίνεις μάνα δεν αποκτάς σοφία. Είσαι ο ίδιο άνθρωπος απλά αλλάζεις, όπως αλλάζεις οταν αρχίζεις να ζεις μόνη, να δουλεύεις, να σπουδάζεις κλπ. Κάθε εμπειρία της ζωής μας μας αλλάζει, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο. Το να αποκτήσεις παιδί νομίζω αλλάζει πολύ την ζωή και τις προτεραιότητές σου όμως όχι τον πυρήνα του ποια είσαι. Εχω την αίσθηση οτι οι γυναίκες που λένε αυτό απλά δεν θέλουν να παραδεχτούν οτι ίσως να μην ξέρουν τι κάνουν ή να μην θέλουν να αποδεχτούν οτι αυτό που λες εσύ, μια "άτεκνη" και εκτός "κύκλου" είναι σωστό, κι αυτές οι "μάνες" δεν το σκέφτηκαν. Το "οταν γίνεις μάνα" γίνεται και καραμέλα όταν τα επιχειρήματα στερεύουν.
#5 δε νομιζω οτι ειστε γενικα τοσο καλα και το μονο θεμα σας ειναι οι διακοπες, αυτο ειναι τελειως μη ρεαλιστικο. Εκτος αν στις διακοπες θελει να γκομενισει/πηδηξει και ειναι η μοναδικη ευκαιρια να το κανει, εφοσον καθε μερα σε βλεπει. Και παλι ομως ανθρωπος που θελει να γκομενισει το κανει, δεν περιμενει διακοπες. Νομιζω απλα ειναι λιγο ανωριμος και εχει μεινει στη φαση Β'-Γ Λυκειου παω διακοπες με τα παιδια. Επισης, γενικα τι φαση παιζει με τις παρεες του οι οποιες μενουν εδω και δεν εχουν διασκορπιστει σε ολα τα μηκη κ πλατη της γης? Ακυρωνει γ αυτους εξοδο με σενα ή δεν το κανει ποτε? Περιεργο μ φαινεται να μη θελει απλα διακοπες ενω κατα τα αλλα θελει να σ βλεπει συνεχεια.
#1.Σιγά μη δίνουμε λογαριασμό στο φούρναρη,γιατί δεν παίρνουμε τα λασπωμένα του μελομακάρονα.Σ'αυτό μάλλον είσαι υπερβολική.Ο αδερφός σου όμως είναι απαράδεκτος.Ε,μα τι μαγειρεύουν πια εκεί;Μόνο κοκκινιστά(για τα μπαχαρικά που λες),σαρδέλες,καλαμαράκια,μπακλαβά και φράουλες με σοκολάτα;Καμιά πατάτα,ρύζι,μακαρόνια,σαλάτες δεν παίζουν;Κάτι βρίσκεται για όλους,ειδικά στα γιορτινά τραπέζια,που είναι πιο πλούσια και προσπαθούμε να καλύψουμε περισσότερες προτιμήσεις.Αφού δε θα φας από όλα,δε σε καλούμε και καθόλου;Τι βλακείες είναι αυτές;Στο κάτω κάτω αδέρφια είσαστε.Όλες τις ιδιαιτερότητες όλων των άλλων δεν μπορούμε ούτε να τις θυμόμαστε πάντα ούτε να τις ικανοποιούμε.Κάτι όμως που ξέρουν,ότι τρως και σου αρέσει,μπορούν να έχουν.Ακόμα κι εσύ μπορείς να πας ένα φαγητό μαγειρεμένο,έτσι ώστε να είναι ασφαλές για σένα και να το προσφέρεις και στους υπόλοιπους.Δεν είσαστε ξένοι.Ε,και στις γιορτές το νόημα είναι να είμαστε μαζί κι όχι να μετράμε τις μπουκιές μας.Αυτή η ανελαστικότητα,η μη κατανόηση,το να σε κατηγορούν,ότι τους χαλάς το κέφι με τα "καπρίτσια" σου,είναι το κάτι άλλο.Γενικά πάντως δεν είναι υποχρεωμένοι όσοι σε καλούν,να ρωτάνε κιόλας.Ούτε μπορείς να τους καθορίσεις το μενού.Πρέπει να προσέχεις εσύ.Αν έχεις την άνεση να επισημάνεις κάποια πράγματα από πριν και παρόλα αυτά δεν έχουν τίποτα,που να μπορείς να δοκιμάσεις,ε,δεν ξαναπάς.
αγαπητο #6 επειδη ειχα παρακολουθησει μια-δυο παραδοσεις σε μαθημα επιλογης στην ψυχολογια σχετικα με την ψυχολογια των ατομων που βλεπουν εργα φαντασιας και επιστημονικης φαντασιας, κλπ, ειχαν αναφερει οτι μερος αυτων (οχι φυσικα ολων) εχουν θεματα με την αποδοχη της πραγματικοτητας γυρω τους και επισης ειναι ατομα που ειναι αρκετα αφηρημενα στην κανονικη ζωη. Αυτα ως αποσπασματικες παρατηρησεις απο το μαθημα. Ξερω ατομα που βλεπουν πολλη φαντασια και ειναι πολυ βαρετα και το αντιθετο. Παρολα αυτα, θεωρω οτι Α μπα εισαι αγενης, οπως αλλωστε παραδεχεσαι και πιστευω εχει να κανει με το οτι αγγιξε ευαισθητη φλεβα. Το οτι καποιος απορριπτει το φανταστικο στοιχειο δε σημαινει αυτοματα κατι, ουτε οτι ειναι βαρετος ουτε οτι εχει μονοκομματη φαντασια. Μου κανει εντυπωση το συμπερασμα σου και η επιθετικοτητα, τη θεματοθετρια δεν τη γνωριζουμε.
Ενώ ας πούμε η θεματοθετρια όπως λες ήταν ευγενικοτατη ε; Η ίδια ήταν επιθετική και επικριτική απέναντι σε όσους βλέπουν τέτοιες ταινίες και μάλιστα με αρκετούς χαρακτηρισμούς και προσβολές. Να ήταν ευγενική να της απαντούσαν ευγενικά.
#5 Δεν είσαι υπερβολική. Ενταξει σε βλέπει κάθε μέρα αλλά δεν το βρίσκω φυσιολογικό να μην θέλει να πηγαίνει ούτε ένα ΣΚ κάπου μαζί σου. Ναι, τους φίλους του που μένουν στο εξωτερικό τους βλέπει λίγο αλλά αντί να πάει 20 μέρες διακοπές μαζί τους ας πάει 15 και τις υπόλοιπες με σένα. Ζω στο εξωτερικό, έχω φίλους από διάφορες χώρες που τους βλέπω μια φορά το χρόνο όταν κανονίζουμε ταξίδια όμως πηγαίνουμε τριήμερα, έστω μια βδομάδα και πηγαίνω και Ελλάδα να δω την οικογένειά μου. Παρόλα αυτά βρίσκω χρόνο να πηγαίνω και διακοπές με τον σύντροφό μου οχι γιατί πρέπει αλλά γιατί θέλω, ακόμα κι αν τον βλέπω κάθε μέρα. Επομένως όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Για κάποιο λόγο ο φίλος σου θέλει να πηγαίνει μόνος διακοπές. Ισως για να νοιώσει ελευθερία, ίσως για να φλερτάρει; Δεν ξέρω όμως μίλα του. Μην φοβηθείς να γίνεις δυσάρεστει, είναι κάτι που σε προβληματίζει και θα πρέπει να το μοιραστείς με τον σύντροφό σου
Αγαπητο 6, ο λογος που το sci-fi/fantasy παθιάζει είναι ο ίδιος λογος που η Ποίηση, το Θεατρο ακομα και οι ρομαντικ Σαντρα Μπουλοκ ταινίες παθιάζουν, είναι και ο ιδιος λογος που εσενα σου αρεσουν οι "ρεαλιστικες" ταινίες (αν δεν βλέπεις αποκλειστικα ντοκυμαντερ δεν βλέπεις ρεαλισμο, αλλα ας μεινουμε συγκεκριμενα στο sci-fi/fantasy). Μας αρεσουν οι ιστορίες και μορφωνόμαστε/προβληματιζόμαστε μεσω αυτων.Παραδειγματα: Ουρσουλα λε Γκεν, ο Αναρχικος των δύο κοσμων (σπουδαίο πολιτικο κειμενο), F.Herbet Dune, καθαρη μελετη πανω στις Διεθνης Σχεσεις των κρατων, GoT, καθαρη μελετη πανω στις πολιτικες ιντριγκες, Doctor Who, πανσπερμία της διαφορετικότητας της Ανθρωπότητας, αλλες ιστορίες πραγματευονται καθαρη φιλοσοφία, κοινωνικα προβληματα ή και πολυ απλα καθημερινα ηθικα διλληματα. Παραδειγμα σε ποιο genre ταινιών πρωτοεμφανίστικαν τα δύο φυλλα ως ισα; ρομαντικες; πολεμικες; δρασης; στα πιου-πιου διαστημικα/φανταστικα με τερατα εμφανίστικαν πολυ πριν τον "mainstream" ρεαλιστικο κινηματογραφο, είναι τελεια; προφανως και όχι, αλληλενδετα με την ρεαλιστικη κοινωνία είναι και αυτα, ΑΛΛΑ η αποδοχη της φαντασίας βοηθα στο να φανταζεσαι πραγματα που δεν ανηκουν χρονικα ακομα στον ρεαλισμο της κοινωνίας.Το sci-fi/fantasy genre εχει απο παλια καταφερει (και υπάρχει) καθαρα επειδη ασχολήται με φιλοσοφικα και ρεαλιστικα κοινωνικα θεματα/προβληματα κτλ της Ανθρωπότητας καθως και σε προφητίες για το μελλον του είδους μας. Και αναφορικα με το τελευταίο δυστυχως εχει μεγάλη στατιστικη επιτυχία για να αγνωήται.Π.χ.https://www.youtube.com/watch?v=7JDaOOw0MEE μισο αιωνα πριν παμε στο φεγγαριΤο sci-fi/fantasy ακριβως επειδη δεν περιορίζεται απο τον παροδικο ρεαλισμο εχει το προσον να μπορει να κανει υποθεσεις εργασίας πανω στα παντα. Μια υποθεση εργασίας που εχει αρχίσει και δικαιώνεται το sci-fi είναι η αντικατασταση των πολιτων/κρατων σε πολυεθνικες ανωτερες των πρώτων, π.χ στο FB εχουν δωσει πολιτες απο όλα τα κρατη πληροφορίες που ΕΑΝ τολμαγαν τα κρατη να ζητησουν το 1% των πληροφοριων θα υπηρχε αντιδραση κατα των ολοκληρωτικων φασιζοντων παλιο-κρατων. Το sci-fi πρωτο πρωτο εκρουσε τον κινδυνο της χειραγωγησης των μαζων απο τις εταιρίες/διακρατικους οργανισμους με την χρηση των προσωπικων δεδομενων που οικιοθελως θα εδιναν οι πολιτες, όχι ο ρεαλιστικος κινηματογραφος, το sci-fi πρωτο ονειρευτικε την συγχρονη κοινωνία και συνεχίζει να ονειρευεται την μελλοντικη κοινωνία, όχι ο ρεαλιστικος κινηματογραφος.Τωρα καταλαβαίνεις γιατί οι "Δρακοι", οι "Κλινγκον" κτλ παθιάζουν τοσο πολυ; Οταν στο Buldur's Gate δημιουργουσα χαρακτηρες για να σκοτωσω "δρακους" η επιλογη του φυλου ήταν καθαρα αισθητικη και όχι λειτουργικη, διαφορετικη εμφανιση, ιδια λειτουργία, σχεδον τριάντα χρόνια πριν....στην Ελλάδα... προ internet...πριν ταξιδεψω στο εξωτερικο για να ανοιξουν οι οριζοντες μου, o "ανωτερος" ρεαλισμος που εσυ εκθιάζεις αργησε σε όλα τα επιπεδα, πολιτικα, φιλοσοφικα, κοινωνικα, ηθικα. Η Ανθρωπότητα απο παντα μορφωνεται απο φανταστικες ιστορίες και όχι απο ρεαλιστικες, η Υβρις, η Νεμεσις, οι Μουσες, ο Προμηθεας κτλ παντα εκφραζονται με φανταστικες ιστορίες/συμβολιστικα σε όλους τους πολιτισμους. Ο Ρεαλισμος είναι πολυ εξωφρενικα προσφατη μορφη εξιστόρησης.Γενικα τα sci-fi/fantasy είναι πολιτιστικα παντα ενα βήμα πιο μπροστα απο την υπολοιπη ρεαλιστικη κοινωνία και στο ίδιο ακριβως επιπεδο του βαρεως κινηματογραφου , αμα προσεξεις και ο "Αστακος" συγκενευει πολυ περισσότερο με sci-fi/fantasy παρα στον ρεαλισμο.Νομίζεις ότι διαφερεις απο εμας αλλα πιστεψε με δεν διαφερεις απλα ασχολησε με ιστορικα αποδεδειγμανα υποδεεστερες μορφες εκπαιδευσης και προβληματισμου, όπως είναι οι "ρεαλιστικες" ταινίες ;P
I Love you. Να συμπληρώσω Το Αριστερό Χέρι του Σκοταδιού Μελέτη πάνω στην ισότητα των δύο φύλων, Φρανκενστάϊν η Κοινωνία απέναντι στην τεχνολογία που σαρώνει, η σχεση δημιουργού και δημιουργήματος (και κατ επέκταση η σχέση με το θεό). Το Star Trek ειναι η πιο καθαρή περίπτωση αλληγορίας με την πολιτική των ΗΠΑ. Οι Κλιγκον είναι ο "εχθρός" μέχρι που αρχίζουν α βελτιώνονται οι σχέσεις ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, με την διάλυση της ΕΣΣΔ οι "εχθροί" είναι πλέον οι Ρωμιουλανς που είναι πιο εκλεπτυσμένοι και "ίσοι" με τα μέλη της ομοσπονδίας. Και τέλος ο "εχθρός" είναι η τεχνολογία, οι υπολογιστές και η AI που θα δημιουργήσει οργανικά ρομπότ που θα "κυριαρχήσουν" (ίσως) με τους Μποργκ.
Αγαπητή 7, θα μιλήσω για μένα, γιατί μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω. Προσωπικά,δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ αυτές τις φράσεις που αναφέρεις, αν κι έχω παιδιά και φίλες με εύλογες απορίες σαν τις δικές σου. Πρώτον, γιατί θυμάμαι πολύ καλά πόσο άσχημα ένιωθα εγώ όταν, ως άτεκνη, μου το προέβαλαν,αντιστοίχως, ως επιχείρημα και δεύτερον, επειδή θεωρώ τις φράσεις αυτές εντελώς αντιεπικοινωνιακές και άδικες, καθώς περιχαρακώνουν και διαχωρίζουν αυτόματα τις γυναίκες σε δύο κατηγορίες: τις μάνες και τις μη-μάνες, λες και η απόκτηση παιδιών είναι το διαβατήριο της σοφίας, ο Ρουβίκωνας που πρέπει να διαβούμε εμείς οι γυναίκες για να φτάσουμε στην πολυπόθητη αυτογνωσία και εκπλήρωση. Και όχι, προσωπικά δεν το δέχομαι αυτό, με την καμία.Λοιπόν, οκ, να το παραδεχτώ για μένα πως η απόκτηση παιδιών με εξέλιξε εκ των πραγμάτων, όχι γιατί αίφνης αλλαξα κοινωνική ομάδα (για τους έξω), αλλά γιατί, ως άνθρωπο μού έλυσε πάρα πολλές απορίες που είχα από μικρή (και άλλες που δεν ήξερα καν πως υπήρχαν μέσα μου). Βέβαια, μου δημιούργησε, παράλληλα, άλλες τόσες και επί καθημερινή πλέον βάση, καθώς παρατηρώ το θαύμα της δημιουργίας. Απορίες που είχα πριν για παράδειγμα: πώς γίνεται να θέλεις να υποβάλεις τον εαυτό σου αυτοβούλως σε μια δοκιμασία που αλλάζει το σώμα σου, τις ορμόνες σου, τη σχέση σου με το σύντροφό σου, τη ζωή σου ολόκληρη, όπως είναι η εμπειρία της εγκυμοσύνης και της γέννας, ή πώς βιώνεται και αντιμετωπίζεται η αγωνία αλλά και η χαρά της απόκτησης παιδιών, που πάνε χέρι-χέρι. Απορίες που έχω τώρα, μεταξύ άλλων πολλών: τί άλλο ακόμη θα μπορούσα να κάνω για τα παιδιά μου ώστε να γευτούν στο έπακρο την ομορφιά,την πολυπλοκότητα και τη μαγεία της ζωής. Όπως καταλαβαίνεις, δεν σταματάνε οι απορίες.Ελπίζω, πάντως, να σου έδωσα μια εικόνα :)
Δεν είμαι μάνα, την κουβέντα αυτή μου την έχουν πει ελάχιστες φορές και δεν ήταν με υποτιμητικό ύφος, έχει τύχει όμως να είμαι μπροστά και να το λένε σε άλλους. Κάποτε πρέπει να συμφωνήσουμε στο ότι όντως, υπάρχει διαφορά μεταξύ του να βιώνεις ένα δυνατό συναίσθημα και του να το φαντάζεσαι επειδή αναγνωρίζεις τη δύναμη του. Όποιο συναίσθημα και να είναι αυτό, πόνου ή χαράς. Για το συγκεκριμένο τώρα, δεν χρειάζεται να έχω παιδιά για να ξέρω ότι είναι κακό να μην οριοθετείς ένα παιδί, αλλά αν κάνω παιδιά ίσως καταλάβω πόσο αυτοέλεγχο και ένα σωρό άλλα χρειάζεται να έχει ένας γονιός, για να καταφέρνει να γίνει αυστηρός με το παιδί του. Γιατί είναι κατόρθωμα, δεν είναι εύκολο. (Εύκολο είναι ή να είναι δυνάστης ή να του κάνει όλα τα χατήρια).Η κουβέντα αυτή νομίζω ουσιαστικά λέει "μη με κρίνεις" και χρωματίζεται ανάλογα με το τι κρίνεται.-Καλά, γιατί δεν αφήνεις το παιδί να παίξει ήσυχο και πας τρεις την ώρα κοντά του;-Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις.-Καλά, γιατί δεν αφήνεις το παιδί από τα μάτια σου, μπάλα παίζει, δεν πρόκειται να πάθει τίποτα.-Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις.
Συνεχίζω: Στην πρώτη περίπτωση η μαμά, θέλει να νομιμοποιήσει την αδυναμία της να αφήσει ελεύθερο το παιδί της να παίξει με την ησυχία του aka, να αποδεχτεί ότι το παιδί της δεν τη χρειάζεται 24/7.Στη δεύτερη, η μαμά δεν μπορεί να περιγράψει την ανεξέλεγκτη τάση της μητέρας να προστατεύει το παιδί της εξ αποστάσεως. Θα μπορούσε να το πει ίσως όπως το λέω κι εγώ, αλλά μπορεί και οι μαμάδες να μην αντέχουν πια να απαντάνε στα γιατί των άλλων.
#7 υπέροχη απάντηση της Α μπα#6 το είχα κι εγώ αυτό σε μικρότερη ηλικία, προτιμούσα τις πιο ρεαλιστικές ταινίες / λογοτεχνία (ισως γιατί ένιωθα ότι μπορούσα καλυτερα να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες) αλλα στην πορεία ανακάλυψα (αυτό που περίπου λέει και η Α μπα), ότι απλά υπάρχει κι άλλος τρόπος να ειπωθούν ιστορίες. Υπάρχουν συγγραφείς και σκηνοθέτες που εισάγουν παρα πολύ ομαλά και όμορφα στην αφήγηση τους στοιχεία φαντασίας ή υπερφυσικά, ενώ παράλληλα μιλάνε για απολύτως πραγματικά και «γήινα» συναισθήματα και καταστασεις. Margaret Atwood, Paul Auster από λογοτεχνία είναι δυο παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό κάπως πρόχειρα. Από ταινίες το Fountain του Αρονοφσκι είναι για μενα ένα τετοιο καλό παράδειγμα, η σειρά του HBO “the leftovers” και σιγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα που μου διαφεύγουν. Το game of thrones και ο Harry Potter μπορεί να μην σου αρέσουν, αλλα δεν χρειάζεται να απορρίπτεις ένα ολόκληρο είδος γιατί μπορεί να ανακαλύψεις και πράγματα που θα σε συγκινήσουν με διαφορετικο τρόπο.
#7 Aυτοι που λένε "όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις" ήθελα να ξερα αν το λενε και για για τα χιλιάδες άλλα πραγματα που μπορει να ειπωθει κάτι αντίστοιχο πχ "όταν πας πανεπιστημιο θα καταλαβεις, οταν δουλεψεις σε φουρνο θα καταλαβεις" κτλ κτλΠροφανώς κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα απολύτως απ αυτα που του περιγράφει ο άλλος εκτός αν μπει στο πετσί του και του βαλουν και τον ιδιο εγκέφαλο. Γι αυτό και πιστεύω πως αυτη η φραση κρυβει απο πίσω υποτίμηση αυτού που δεν έχει παιδιά. Δε λεγεται ανάμεσα σε φίλους, δε λέεται από νοήμονες λέγεται μόνο απ όσες θεωρούσαν ότι το να γινεσαι μανούλα σε κάνει ισάξιο με νομπελίστα πλανητάρχη που έχει IQ Αϊνστάιν, ταλέντο Πικάσο και αθλητικές δεξιότητες ΦεντερερΚαι το λέω έχοντας γίνει μανούλα
Όχι ρε συ. Δεν κρύβει υποτίμηση του άλλου που δεν έχει παιδιά. Απόγνωση κρύβει που κανένας δεν καταλαβαίνει πόσο σκατοκατάσταση περνάει ο γονιός! (επειδή αλλιώς του τα έλεγαν κι εκείνου κι αλλιώς βγαίνουν στην πορεία)
Παιδιά (απευθύνομαι σε όλους όσοι δεν έχουν παιδιά ή έχουν παιδιά αλλά δεν έχουν νιώσει όπως έχω νιώσει εγώ -θα δείτε παρακάτω) επειδή έχω έρθει χιλιάδες φορές στο αμήν να πω την συγκεκριμένη έκφραση (και την έχω πει κανα δυο φορές που δεν άντεχα άλλο επειδή με είχαν πραγματικά πρήξει) να διευκρινίσω δύο πράγματα:1.λέγεται ΚΑΙ σε άντρες που κάνουν συστάσεις χωρίς να γνωρίζουν γρι (Σταματήστε να νομίζετε ότι οι μανούλες το παίζουν αφ'ύψηλού. Ίσως οι μανούλες που έχετε στο μυαλό σας από το Facebook κι όλα αυτά τα εμετικά. Δεν είμαστε όλες οι μανούλες από το ίδιο ύφασμα κομμένες. Δεν θεωρούμε ότι πιάσαμε τον ταύρο απ'τ'αρχίδια επειδή κάναμε παιδί.)2.λέγεται πάντα ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ όταν ο γονιός νιώθει ότι του κάνουν ΑΡΝΗΤΙΚΗ κριτική. Το μεταφράζετε τελείως λάθος. Δεν σημαίνει "σκάσε εσύ γιατί δεν ξέρεις". Σημαίνει "μην με κρίνεις γιατί κι εγώ δεν ξέρω αλλά μαθαίνω ακόμη. Δείξε επιείκεια". Οι συστάσεις κι οι συμβουλές που δίνει ο κόσμος άνευ τέκνων μπορεί να είναι καλοπροαίρετες αρκετές φορές (κάποιες φορές δεν είναι κι είναι σημαντικό να αναγνωριστεί κι αυτό). Ωστόσο επειδή ο γονεϊκός ρόλος (κι ιδιαίτερα ο μητρικός) είναι τόσο πολύ στο στόχαστρο της κοινωνικής κριτικής (για όλα φταίει η μάνα!) το πρόσωπο που δέχεται αυτές τις συστάσεις αισθάνεται πολύ στενό μαρκάρισμα και μάλιστα για ένα θέμα για το οποίο αν έχει έστω και την στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης νιώθει ΗΔΗ ευάλωτο κι ανασφαλές και συνεχώς κρινόμενο. Έχω ξαναπεί εδώ στη στήλη ότι προσωπικά ένιωσα φεμινίστρια όταν έγινα μάνα. Δεν είναι τυχαίο. Πριν γίνω μάνα μου είχε πει κάποιος ότι "το μεγαλύτερο προσόν του γονιού είναι η αυτοπεποίθηση" (ότι δηλαδή θα τα καταφέρει να μεγαλώσει καλά το παιδί του) και διαπιστώνω ότι πράγματι είχε δίκιο! Όλες λοιπόν αυτές οι καλοπροαίρετες -και μαζί κι οι λιγότερο καλοπροαίρετες- συμβουλές είναι ρήγματα στην αυτοπεποίθηση του γονιού που ήδη δοκιμάζεται καθημερινά. Προφανώς αφού το παιδί δεν είναι μηχάνημα να λειτουργεί όπως το προγραμματίζεις. Θα ξεχάσω εγώ πόσες φορές έχω υποστεί λογύδρια από καλοθελητές για το πώς θα βελτιώσει την συμπεριφορά του το παιδί μου (επειδή "δεν το ελέγχω" υποτίθεται) ενώ είχαν εκείνοι παντελή άγνοια ότι το παιδί μου ανηκει στο φάσμα και γι'αυτό κάνει tantrums;;; Με παιδαγωγικά παραδείγματα και τσιτάτα τα οποία είχα ήδη διαβασμένα προ ετών και ήξερα τι θα πούν πριν το πούν; Και που στη περίπτωσή μας δεν είχαν ΟΥΔΕΜΙΑ εφαρμογή επειδή ήθελε τελείως προσωποποιημένη προσέγγιση; Τι χρησιμότητα μπορεί να έχει μια τέτοια συμβουλή; Καμμία. Μόνο να με κάνει κλαίω με αναφιλητά μέσα στη νύχτα αγκαλιά με το μαξιλάρι γεμάτη πένθος που απέτυχα ως μάνα....Είναι αυτό επαινετό; Μπράβο λοιπόν συνάνθρωποι που με κάνατε τόσες πολλές φορές να νιώσω ανίκανη. Συγχαρητήρια. Κάνατε μεγάλο καλό στην οικογένειά μας! Το μεγαλύτερο όμως κλάμα -που δεν θα το ξεχάσω ποτέ- το έριξα όταν κάποιος που μας είχε μουρλάνει για μια συμπεριφορά (την οποία πραγματικά δεν μπορούσα να ελέγξω εκείνη την στιγμή) μου έκανε δημοσίως κατήχηση επί πόση ώρα ότι το παιδί μου σπαταλούσε νερό στην βρύση της παιδικής χαράς. Ενώ τόσα άλλα παιδιά έπαιζαν σε καθημερινή βάση μπουγέλο και νερόμπομπες με την ίδια βρύση... Σε μένα έπρεπε όμως να βγάλει λόγο και να μου κουνάει το δάχτυλο. Κι έφτασα στο σημείο να πω (πολύ ήρεμα) ότι το παιδί είναι ειδικό παιδί κι εσύ κύριέ μου δεν ξέρεις τι τραβάω εγώ. Κι εκείνος ζήτησε συγγνώμη με την ουρά στα σκέλια ("δεν του φαίνεται καθόλου") κι εγώ έκλαιγα δυό μερόνυχτα γι'αυτό που αναγκάστηκα να ξεστομίσω σε έναν ξένο που ούτε που νοιάστηκε πραγματικά για το παιδί... Τέλος πάντων όπως είπα έκανα και άλλο παιδί και διαπίστωσα πόσο διαφορετικά είναι τα παιδιά σε μια ίδια οικογένεια. Και στο μεταξύ μεγάλωσε το παιδί μου και ξεπέρασε πολλές συμπεριφορές που δημιουργούσαν όλο αυτό το εκρηκτικό κλίμα. Και διαπίστωσα πόσο άσκοπες είναι οι συμβουλές "σε ξένο αχυρώνα". Πόσο δεν αξίζει να σκάει κάποιος για όλα αυτά επειδή τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Βέβαια το πλήρωσα σε αίμα μέχρι να το καταλάβω...αλλά τουλάχιστον το κατάλαβα. Πόσες άλλες μάνες και παιδιά έχουν μείνει δαχτυλοδειχτούμενοι σε ένα limbo ματαίωσης; Κι ας μην έχουν ιδιαιτερότητες; Αλλά είναι πάντα εντυπωσιακό πώς είμαστε τόσο πρόθυμοι να μοιραστούμε παιδαγωγικές "αρχές" χωρίς μάλιστα να είμαστε μάλιστα (γιατί έναν επαγγελματία παιδαγωγό θα τον ακούσω πολύ προσεκτικά) ενώ σε άλλα ζητήματα (πχ. ζητήματα οικονομολογίας ή πολιτικών επιστημών ή αστροφυσική κλπ.) κάνουμε μώκο κι αφήνουμε να μιλήσουν οι ειδικοί.Ρεζουμέ: Λυπηθείτε μας. Γονείς γίναμε. Δεν γίναμε θεοί. Ταπεινά το λέμε. Αλήθεια σας λέω.
"Αλλά είναι πάντα εντυπωσιακό πώς είμαστε τόσο πρόθυμοι να μοιραστούμε παιδαγωγικές "αρχές" χωρίς μάλιστα να είμαστε μάλιστα (γιατί έναν επαγγελματία παιδαγωγό θα τον ακούσω πολύ προσεκτικά) ενώ σε άλλα ζητήματα (πχ. ζητήματα οικονομολογίας ή πολιτικών επιστημών ή αστροφυσική κλπ.) κάνουμε μώκο κι αφήνουμε να μιλήσουν οι ειδικοί".Καραβάν' μου αντιλαμβάνομαι την αγανάκτηση, αλλά αν μου επιτρέπεις -όχι- δεν κάνουμε μόκο ...μέχρι και αστροφυσική είμαστε ικανοί να εξηγήσουμε στην αστροφυσικό που λέει ο λόγος, καθώς και την στατική περί κολωνών είμαστε ικανοί να εξηγήσουμε στην μηχανικό, την αποψάρα μας από εδώ μέχρι απέναντι θα εκφέρουμε για τους lgbtq ενώ είμαστε straight/ cisgender, τον πόνο των προσφύγων θα αμφισβητήσουμε από την βολή του καναπέ μας, λέγοντας: "εγώ θα έκανα/ δεν θα έκανα ποτέ αυτό". Αν βγούμε λίγο από την δική μας condition θα δούμε για πόσα πράγματα έχουμε (πλήρως) διαμορφωμένη άποψη, χωρίς να έχουμε προσωπική εμπειρία.
@Bλαχάκι πες το ψέμματα. Έχεις απόλυτο δίκιο. Και είναι κάτι που προσπαθώ να έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου (και γι'αυτό και βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμο το σχολιασμό ατόμων σαν εσένα που βάζετε υλικό και μαρτυρίες που είναι ξεψαχνισμένο και διυλισμένο). Το βιωματικό φυσικά και διαφέρει πολύ (πάρα πολύ!) από αυτό που φαντάζεται κάποιος όσο κι αν έχει ενημερωθεί κι όσο κι αν έχει καλή πρόθεση. Για να μην πω και το "μεγάλη βούκα φάε και μεγάλη κουβέντα μην πεις" που βρίσκει εφαρμογή στα αναπάντεχα της ζωής και τις εξελίξεις που κλονίζουν τις βεβαιότητες που έχει κάποιος. Κι αυτό πάει και στην Λένα που φλερτάρει ελαφρώς με την Ύβριν όταν λέει ότι έχει ακριβώς τις ίδιες απόψεις περί ανατροφής τώρα που γέννησε με πιο πριν. Not so fast Lena. Not so fast. Και κλου όλων αυτών που λέμε Βλαχάκι: έχουμε και τους Ολυμπιακούς Ταλαιπωρίας. Ποιός βασανίζεται πιο πολύ στην ρημαδοζωή. Λες τον πόνο σου ας πούμε να ξεσκάσεις κι αρχίζει ο άλλος απέναντι άνευ πρόσκλησης να λέει "αααα αυτό; αυτό δεν είναι τίποτα. Άκου εγώ τι παθαίνω!" :/@Μάρα σ'ευχαριστώ κι ανταποδίδω. Αγωνιστικοί χαιρετισμοί!
Το βιωματικό φυσικά και διαφέρει πολύ (πάρα πολύ!) από αυτό που φαντάζεται κάποιος όσο κι αν έχει ενημερωθεί κι όσο κι αν έχει καλή πρόθεση. Πηγή: www.lifo.grΜόλις ένιωσα λιγότερο μόνη εδώ. Σ'ευχαριστώ Καραβάν'.
#4 Μάιστα.Η κακοποιητική του συμπεριφορά συσχετίζεται με το συνδικαλιστικόν εμμέσως ή αμέσως κατά την γνώμη σου ή την δική του;Αλλο η διεκδικητικότητα και άλλο η επιβολή και η εξ αυτής απορρέουσα κακομεταχείριση ,επειδή ο ...πλην-τροφος είχε δυστυχισμένα παιδικά χρόνια ή κάποιος του έβγαλε την ψυχή και τώρα αυτός το αναπαράγει σε άλλον.Αυτό να του πεις.Ας βρει ένα χαρακτήρα σαν κι αυτόν να δούμε αν θα του αρέσει.Εσύ δεν είσαι υπερβολική,αλλά μήπως είσαι λιιιιιιιιιγο μαζοχίστρια;Για ποιο λόγο να διατηρεί κανείς σχέση με άτομο που τον βρίζει;Επειδή ΔΕΝ θεωρεί αυτονόητο ότι θα σηκωθεί να φύγει με την πρώτη ένδειξη έλλειψης σεβασμού,όπως κάνει πολύς άλλος κόσμος ας πούμε;
5. H Λένα προφανώς και έχει δίκιο σε αυτά που λέει, στον κόσμο που ζούμε είναι αυτό το πιο πιθανό,αλλά να δώσω κι εγώ τη δική μου απάντηση, που ζω ας πούμε από τη μεριά του συντρόφου. Μερικές φορές έχει να κάνει με τις προσδοκίες που έχει κάποιος από ένα ταξίδι. Τι θέλω να πω. Εμένα μου αρέσει να φεύγω μόνη μου, ή με άτομα με τα οποία αντιμετωπίζουμε το πράγμα με τον ίδιο τρόπο ακριβώς, αλλιώς ζορίζομαι. Και επειδή στην καθημερινότητα ταιριάζω πολύ με τον σύντροφο μου, δεν είναι απαραίτητο ότι τον θέλω μαζί μου στο ταξίδι. Χρησιμοποιώ τα ταξίδια μερικές φορές για να ξεφύγω εντελώς από τη πραγματικότητα που με περιβάλλει, να καθαρίσει το μυαλό μου και να μπορέσω να δω τα προβλήματα μου σαν εξωτερικός παρατηρητής, χωρίς πάθος και μίσος και να γυρίσω να τα λύσω. Σε αυτό το διάστημα θέλω να κάνω διάλειμμα και από το σύντροφό μου, γιατί ενώ είναι υπέροχος και δεν τα σπάμε πουθενά, είναι για μένα ένας σύνδεσμος με την πραγματικότητα. Και για να προλάβω κάποιους, όχι, δεν πρόκειται να γκομενίσω, παρ' ότι πολύ γκομενιάρα γενικά. Γενικά, ακόμα κι όταν είμαι ελεύθερη δεν γκομενίζω σε ταξίδια. Θέλω να είμαι μόνη, όσο πιο μόνη γίνεται, για να μπορέσω να βρω τις ισορροπίες μου και να επανασυνδεθώ με τον δικό μου ρυθμό.Φυσικά και ευπρόσδεκτοι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να ακολουθήσουν τον δικό μου ρυθμό, ή να τον σεβαστούν χωρίς να ζορίζονται, όπως θα κάνω εγώ με τον δικό τους, αν μπορώ. Σημασία έχει και ο λόγος για τον οποίο γίνεται το ταξίδι. Παρόλο που μου αρέσει να ταξιδεύω μόνη μου, μου αρέσουν και τα ταξίδια τα οποία μπορούν να με βοηθήσουν να συσφύξω σχέσεις με κάποιον. Αλλά εκεί δεν είναι το ταξίδι και ο εαυτός μου προτεραιότητα, αλλά η σχέση μου με τον κόσμο που έχω δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι. Σπάνια μπορώ να τα συνδυάσω. Και σίγουρα δεν μπορώ να συνδυάσω τη φυγή με την συντροφικότητα. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, απλά έτσι μου βγαίνει.
Jelly roll δεν αντιλέγω, τα ταξίδια-ανακάλυψη του ευατού μας- είναι ωραία και χρήσιμα, όπως και τα ταξίδια με τους φίλους. Ομως το να αρνείσαι πεισματικά να πας κάπου έστω και ένα ΣΚ με τον σύντοφό σου δείχνει οτι κάποιο πρόβλημα έχει η σχέση. Η κοπέλα γι αυτό ενοχλείται, όχι επειδή του αρέσει να ταξιδεύει και χωρίς αυτήν.
Εσύ δίνεις μια εξήγηση, και είναι λίγο ασυνήθιστο αυτό που περιγράφεις, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ανυπομονούν να κάνουν ταξίδια με τον σύντροφό τους. Αλλά ο τύπος της ερώτησης δεν προσπαθεί να το εξηγήσει όλο αυτό, υπεκφεύγει, πουλάει τρελίτσα, γι'αυτό και η γράφουσα έχει μείνει με απορίες και υποψίες.
Η διαφορά του νεαρού της ερώτησης με εσένα είναι ότι εσύ μπορείς να εξηγήσεις με ακρίβεια τι θέλεις και τι δεν θέλεις. Αυτός δεν μπορεί ή δεν θέλει να εξηγήσει και λέει χαζές δικαιολογίες. Άρα κάπου μπάζει νερά η ιστορία του. Επίσης έτσι όπως το θέτεις σημαίνει ότι κάποια από τα ταξίδια σου κάνεις έτσι. Όχι όλα. Δεν είναι ο άλλος μονίμως αποκλεισμένος.
Δεν ξέρω γιατί πήρες αρνητικές! Η σκέψη σου και το συναίσθημα σου αν και δεν ταυτίζεται με το δικό μου είναι απόλυτα αντιληπτό και σεβαστό! Γνωρίζεις τι κάνεις και γιατί. Εφόσον είσαι ξεκάθαρη απέναντι στους άλλους, που είναι το πρόβλημα?? Εφόσον το επιθυμείς και δεν έχεις σου εύχομαι να βρεις τον/την σύντροφο που καταλαβαίνει και συμφωνεί με αυτή σου την αντίληψη. Σχολιάζω γιατί εμένα με εντυπωσίασε θετικά το γεγονός ότι έχεις εξακριβώσει τις αιτίες των πράξεων σου και δεν κατανοώ τις αρνητικές κριτικές...
# 6 Η Ursula Le K Guin,μία από τις πιο σημαντικές και πολυβραβευμένες συγγραφείς sci fi δεν είναι εν ζωή πλέον.Ο αναρχικός των δύο κόσμων,βιβλίο της, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα του είδους που έχω διαβάσει. Κάραβαν ή όποιος άλλος το έχει διαβάσει,η γνώμη σας επ αυτού;;Θα το βρείτε στα ελληνικά,όχι στην αρχική του μετάφραση,αλλά απ' ό,τι είδα σήμερα σε site πολύ μεγάλων βιβλιοπωλείων της Αθήνας,είναι και σε προσφορά.Το συστήνω ανεπιφύλακτα,όπως και το αριστερό χέρι του σκότους,της ίδιας,αυτό το δεύτερο δε,για συγκεκριμένους λόγους θα ενδιαφέρει αρκετά τους αναγνώστες της στήλης. Ο αναρχικός των δύο κόσμων πάντως, είναι από τα αγαπημένα μου.Καλό διάβασμα!
Έχω διαβάσει τον αναρχικό των δυο κόσμων. Αν και διαδραματίζεται σε περιβάλλον sci fi, δύσκολα θα το κατέτασσα ως τέτοιο. Πιο πολύ Όργουελ μου θύμισε. Έχει πολύ βάθος, που ξεπερνάει το φουτουριστικό περιβάλλον. Μιλάει για βαθιά ανθρώπινα πράγματα. Υπό αυτή την έννοια δεν είναι φαντασίας ακριβώς
Έγραψες ακριβώς αυτά που ήθελα να γράψω, TGProject. Δύσκολα θυμάμαι υπόθεση βιβλίου που έχω σχεδόν 20 χρόνια να διαβάσω, οπότε για μένα, ακριβώς επειδή τη δική του υπόθεση τη θυμάμαι, κατατάσσεται στα «κλασσικά» μου. Επίσης, με το βιβλίο της «Οι τάφοι του Ατουάν» νόμιζα ότι διάβαζα αρχαίο ελληνικό δράμα παρά λογοτεχνία του φανταστικού.Rosa Nera, δεν ήξερα ότι πέθανε μόλις πριν 3 μέρες...
Ακριβώς δεν κατατάσσονται αρκετά βιβλία σε κατηγορίες νέτες,σκέτες,όπως και ταινίες(Tony Erdmann για παράδειγμα,Η ΤΑΙΝΙΑ).Παρ όλα αυτά,η Ursula K Le Guin,θεωρείται συγγραφέας sci fi και το συγκεκριμένο βιβλίο το οποίο έχει όντως πολύ βάθος, μου άρεσε πολύ,γι αυτό και το πρότεινα.
Μαριάννα,δεν είμαι σίγουρη ότι ένα δεκαοχτάχρονο που θα το διαβάσει τώρα,θα το χαρακτηρίσει κλασσικό, και εν πάση περιπτώσει,δεν έχει τόση σημασία ΠΩΣ θα χαρακτηριστεί ένα βιβλίο,σημασία έχει να διαβαστεί! Πραγματικά αξίζει τον χρόνο που θα αφιερώσει κάποιος.
TGProject είναι καραμπινατο sci-fi, απλα τις δεκαετιες του 80-90 υπήρξε μια επιθεση των τότε "θολοκουλτουριαριδων" στο sci-fi/fantasy ως λογοτεχνία/κινηματογραφος κτλ ανωριμος και παιδιαστικος. "Η μεταλ δεν είναι μουσικη", "το ροκ εν ρολ δεν είναι μουσικη", "τα video games είναι χασιμο χρόνου για παιδια" κτλ...Αποδειξη; ο ίδιος λες ότι επειδη εχει "τετοιο βαθος" δεν είναι και "τοσο sci-fi", κοινως ότι το sci-fi δεν δυναται να εχει τετοια βαθος, ότι δεν δυναται να "μιλαει για βαθια ανθρωπινα πραγματα" δηλαδη είναι ψιλο επιφανιακο.Το dune είναι πολιτικο sci-fi, το red dwarf ψυχαγωγικο sci-fi και ουτω καθ'εξης.Οπως είπα το sci-fi/fantasy, μπορεί να είναι πολιτικο/κοινωνικο/ψυχαγωγικο/αναλαφρο/βαρια φιλοσοφικο κτλ αναλογα με τον/την συγγραφεα. Ο μονος λογος που δυσκολευεσαι να το θεωρήσεις καθαρόαιμο sci-fi είναι επειδη δεν είναι τοσο "παιδιαστικο" οσο η προκαταληψη υποσχεται.Γενικα ενω όλες οι ιστορίες είναι φανταστικες, αυτο που κανει κατι να ανηκει στο sci-fi/fantasy είναι όχι αν η ιστορία είναι φανταστικη αλλα εαν ο κοσμος που διαδραματίζεται η ετσι κι αλλιως φανταστικη ιστορία είναι φανταστικος. Ο Αστακος είναι ταινία φαντασίας (ο κοσμος που διαδραματιζεται είναι φανταστικος), ο Ρωμαίος και η Ιουλιετα όχι (ο κοσμος που διαδραματιζεται είναι ρεαλιστικος), τα τρανσφορμενς είναι, η διασωση του στρατιωτη Ραιαν όχι, ο αναρχικος των δυο κοσμων είναι, το goodbye Lenin όχι. Βλεπεις το μοτίβο; σε τι περιβάλλον διαδραματίζεται η ιστορία και όχι τι πραγματευεται και σε τι βαθος.Υ.Γ. Κι ο μεγαλος αδερφος, καθαρόαιμο μυθιστορημα φαντασίας είναι απλα χωρις δρακους και μαγους ;P
Ο αναρχικός των δύο κόσμων είναι για μένα από τα καλύτερα (μή δοκιμιακά) βιβλία που πραγματευονται την έννοια της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Και παρ'όλο που είναι φανταστικό σενάριο, δίνει με μεγάλο ρεαλισμό για εμένα τις δυσκολίες και τις παγίδες στο δρόμο για την επίτευξη μιας πιο ισότιμης και ελεύθερης κοινωνίας. Είναι τέλειο παράδειγμα σχετικά με την αξία του sci-fi. Σου επιτρέπει να κάνεις "υποθέσεις εργασίας", να οραματιστείς και να σκεφτείς χωρίς τους περιορισμους της πραγματικης, καθημερινής ζωης. Εξάλλου σε όλα σχεδόν τα βιβλία sci-fi το επικεντρο είναι ο άνθρωπος (ή έστω καποιο αλλο ον με αντίστοιχα όμως χαρακτηριστικα: συναισθήματα, επιυθμίες, αντικουόμενες σκέψεις, διλλήματα).Πάντως για όποιον ενδιαφέρεται να το διαβάσει στο πρωτότυπο, ο τίτλος είναι διαφορετικός, λέγεται "The dispossesed". Από τα πιο πρόσφατα, είναι το "the power" της Naomi Alderman. Το έχεις διαβάσει κανείς?
Καταπληκτική και υπεραγαπημένη σε όσους είχαμε προλάβει τα Εξάρχεια την εποχή που η Καλλιδρομίου και τα γύρω στενά ήταν υπεργεμάτα από παρέες που σουλατσάριζαν ψάχνοντας παλιά τεύχη κόμις καθώς και μεταχειρισμένα βιβλία και RPG.Ελαφρύ το χώμα...
#7# εγω νομιζω οτι η αληθεια ειναι καπου στη μεση.Προφανως κ δεν δικαιουνται αποκλειστικα κ μονο οσοι εχουν παιδια να εχουν αποψη,αλλα απο την αλλη οταν τελικα κανεις η αποψη σου γινεται πιο ολοκληρωμενη,μπορει να αλλαξει η ακομη κ να παραμεινει ιδια.Αλλα οταν κατι το δεις στην πραξη,ειναι διαφορετικο απο την θεωρια.Αυτο ισχυει για ολα,απο το πιο απλο εως το πιο συνθετο.Αλλη αποψη εχω πχ για το επαγγελμα μου ως φοιτητρια,αλλιως το βλεπω στην πραξη.
#4. Αξίζει να τονιστεί και να δοθεί σημασία στο γεγονός ότι η σχέση έγινε "κανονική" όταν ο σύντροφος έφυγε για Ολλανδία. Σχέση μεν, από απόσταση δε. Ίσως αυτό να λέει κάτι για τον τρόπο που εκείνος θέλει να σχετίζεται. Εικασία βέβαια, μιας και δεν ακούμε αυτόν, αλλά η διερεύνηση και αυτής της οπτικής μαλλον έχει κάτι να προσφέρει.