Ας ξεκινήσω με ένα λογικό σφάλμα:"Περισσότερο μυστήριο έχουν όσοι δείχνουν να συμμερίζονται πραγματικά την ιδέα πως κινδυνεύουμε ως χώρα από τους «Σκοπιανούς»". Τα ίδια κάποιοι λέγαν τόσο για το Ισλάμ γύρω στον 7ο αι μΧ όσο και για τους Οσμανλήδες τον 14ο αι μΧ. Σκοπός μιας χώρας, μιας φυλής, ενός λαού δεν είναι να σκοτώνει, να εξοντώνει, να καίει και να καταστρέφει τους γύρω του αλλά να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να υπάρχει στο μέλλον. Και αυτό γίνεται όταν ξέρεις να συμβιβάζεσαι χωρίς όμως να παραχωρείς κυριαρχικά δικαιώματα.Ο ελλαδικός χώρος δεν έχει υποφέρει λίγα χρόνια από τον βουλγαρικό εθνικισμό για να το περάσουμε "ε, οι Σκοπιανοί λίγοι είναι, ας κάνουν ό,τι θέλουν". Αυτό είναι μια πολύ κοντόφθαλμη λογική. Και επικίνδυνη.That being said, πάω στο δεύτερο λογικό σφάλμα:"Ο εθνικισμός είναι ο μηχανισμός που μετατρέπει κάθε αποτυχία σε προδοσία, μειοδοσία ή λιποταξία κάποιων. Eμποδίζοντας να κρίνουμε αυστηρά όχι μόνο τις επιδιώξεις των άλλων αλλά κυρίως τις δικές μας εθνικές [συλλογικές θα έλεγα εγώ] καθηλώσεις και ανεπάρκειες."Ακόμα και ο εθνικισμός μας είναι δείγμα, να μην πω δήγμα, ότι είμαστε κακομαθημένα μοναχοπαίδια που θεωρούν ότι είμεθα το κέντρο του κόσμου. Είμαστε βαθιά λαϊκιστές. Η ίδια ως άνω παραγραφούλα (που ισχύει 100%) ισχύει για τους αγανακτισμένους, για τους ψεκασμένους, για τους ΟΧΙ ή φεύγουμευρωπαίους. Για όλους όσους πετάνε το μπαλάκι της σκέψης και άρα της ευθύνης από πάνω τους. Για όλους όσους αναζητούν τις πιο αυτάρεσκες λύσεις για τους ίδιους. Η κόλαση είναι οι άλλοι... Μήπως αυτό δεν είναι γνώρισμα και της ελληνικής αριστεράς (για Δεκεμβριανά, εμφύλιο, χούντα, μεταπολίτευση, κρίση); Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι.Ας το παραδεχτούμε. Οι Έλληνες δεν είμαστε ούτε εθνικιστές ούτε αριστεροί. Λαϊκιστές είμαστε. Μας αρέσει να αυτοχαϊδευόμαστε. Μας αρέσει να ανακαλύπτουμε πάντα έναν εχθρό, ο οποίος δεν είναι οι λάθος μας επιλογές ή η αντικειμενική μας αδυναμία. Από τον Εφιάλτη, στην Κερκόπορτα, στους γερμανοτσολιάδες και τον Σόιμπλε. Πάντα θα κερδίζαμε αλλά... τσακ, κάτι έγινε τελευταία στιγμή...
Σχολιάζει ο/η