ΑμεΑ δλδ Άτομα με Αναπηρία (και ουχί ΑμΕΑ δλδ Άτομα με Ειδικές Ανάγκες ή …ΑμΕΙ δλδ Άτομα με Ειδικές Ικανότητες) είναι -θα λέγαμε- ο πιο περιγραφικά ορθός ορισμός, αν δεν απατώμαι, σύμφωνα *και* με την άποψη του αναπηρικού κινήματος. Αν ενδιαφέρεται, κανείς, για το σκεπτικό, μπορεί να το ψάξει περαιτέρω. Η αλήθεια είναι πως η επιλογή των λέξεων (όταν δεν γίνεται υποκριτικά) όντως δύναται να δεικνύει αν όχι προθέσεις, τουλάχιστον οπτική πάνω στο εκάστοτε θέμα π.χ. ένα πιο light παράδειγμα: “τυφλός” vs “άτομο με τυφλότητα”. Στην πρώτη περίπτωση επιλέγουμε να καθορίσουμε την υπόσταση του ατόμου -καθ' ολοκληρίαν- απ’ την ιδιότητα του ως τυφλό, ενώ στην δεύτερη περίπτωση, όχι (Και για ν’ αποφύγω αναίτιες ενστάσεις, το προαναφερθέν παράδειγμα δεν σημαίνει πως καθιστά την λέξη «τυφλός» αδόκιμη ή προσβλητική). Σχετικά με το έμφυλο ζήτημα, νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει σαφής προβληματισμός πάνω στην εν λόγω διάσταση της γλώσσας και δη της ελληνικής που οι τύποι της καθίστανται πιο χτυπητοί, σε σχέση με άλλες γλώσσες και δη την αγγλική, αν και φοβούμαι πως πολύ ικανοποιητικές λύσεις δεν έχουν βρεθεί ακριβώς, εδώ οι διττοί τύποι (στον/ην κ.λπ.), δυστυχώς, προσλαμβάνονται (και ίσως και να είναι) κουραστικοί, για συνεχή χρήση. Τείνω να συμφωνήσω –απόλυτα- με τον κο Ε.Κ. που επισημαίνει πως: "αυτό που συμβαίνει με τη γλώσσα είναι ότι μέχρι να αλλάξει κάτι, μας ενοχλεί", όμως ο χρόνος που απαιτείται, πολλές φορές, είναι πολύς ή υπάρχει επιπρόσθετη νοηματική σύγχυση περί των όρων. Δείτε και το παράδειγμα της γυναίκας βουλευτού: ο/η «βουλευτής» vs «βουλευτίνα» vs «βουλεύτρια» με ένα μικρό ιστορικό εδώ: http://www.efsyn.gr/arthro/thilyki-taytotita-genoys-arsenikoy αλλά και αυτό της «πρέσβειρας», όπου μία λέξη δηλώνει, στην κυριολεξία της αφενός, την γυναίκα πρέσβη, αλλά-ταυτόχρονα- και την γυναίκα του πρέσβη.