Την πρώτη φορά που μπήκε σε στούντιο για να ηχογραφήσει, του είπαν: «Ωραία φωνή, αλλά δεν το έχεις καθόλου, ρε φίλε». Δεν ήταν ότι δεν τον πείραξε. Απλώς δεν τους πίστεψε.
Ο Ορέστης Μήλιος ήθελε από παιδί να κάνει διαφορετικές φωνές. Μεγάλωσε με τα καρτούν της δεκαετίας του ’90 και τον ιντρίγκαρε το μυστήριο πίσω από κάθε ντουμπλαρισμένη φράση. Παράλληλα, έπαθε την πρώτη του κρίση πανικού σε ηλικία έξι ετών, στην κατασκήνωση. Κι εκεί, ανάμεσα σε ήχους που τον τρόμαζαν και λέξεις που δεν μπορούσε να πει, άρχισε ασυναίσθητα να χτίζει τον τρόπο που θα μιλούσε στον κόσμο αργότερα.
Η πρώτη του δουλειά παραμένει αυτή του ηλεκτρολόγου μηχανικού, καθώς είναι απόφοιτος Πολυτεχνείου. Αν δεν υπήρχε η διαρκής οικονομική ανασφάλεια, ίσως να είχε αφοσιωθεί από την αρχή στο voice acting. Το 2014, ένας ιδιοκτήτης εταιρείας παραγωγής τον άκουσε τυχαία και του είπε: «Δεν έχω μια βαθιά νεαρή ανδρική φωνή σαν τη δική σου στο portfolio μου». Όμως δεν του έδωσε δουλειά.
Ο Ορέστης πήγε τότε μόνος του σε μια μικρή εταιρεία, ζήτησε να ηχογραφήσει ένα demo και περίμενε. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι οι υπεύθυνοι έκαναν εκείνη την περίοδο οντισιόν. Ανάμεσα στα 40 άτομα που άκουσαν –επαγγελματίες στην πλειοψηφία τους– ήταν και εκείνος. Όταν δεν του απάντησαν, γύρισε ξανά στο στούντιο και ζήτησε δεύτερη ευκαιρία. «Το θάρρος μου ήταν ο μόνος λόγος που με διάλεξαν», λέει.
Του ζήτησαν να πηγαίνει καθημερινά στο στούντιο στις 14:00 για να ακούει τους παλιούς. Εκείνος πήγαινε μία ώρα νωρίτερα και έκανε μόνος του φωνητικές ασκήσεις. Το βράδυ έκανε εξάσκηση στο σπίτι. Τρεις μήνες μετά, η φωνή του ακουγόταν σε κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα και την Κύπρο στο trailer της ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ένας άλλος κόσμος».
Σήμερα, μετά από εκατοντάδες projects –διαφημίσεις, σειρές, βοηθητικά συστήματα αεροδρομίων και εφαρμογές για άτομα με προβλήματα όρασης–, η δουλειά του δεν είναι απλώς επάγγελμα, αλλά εργαλείο για να καταλαβαίνει τον εαυτό του. «Η επιβίωσή μου ήταν να κρύβω τις κρίσεις πανικού μου. Τώρα τις εκφράζω», λέει.
Το πρώτο του stand-up το έκανε κρατώντας το χέρι της αδελφής του. Από εκεί και πέρα, άρχισε να λέει την ιστορία του σε κοινό. Μίλησε σε TEDx και το 2024 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Άσε κάτω το ρημάδι, μιλάω» από τις εκδόσεις Πεδίο, ένα βιβλίο για τη φωνή, την ευαλωτότητα και την ανθεκτικότητα.
Πιστεύει πως η τεχνητή νοημοσύνη θα κάνει τη φυσική φωνή «είδος πολυτελείας». Αν και ανησυχεί για το μέλλον των επαγγελμάτων του ήχου, ελπίζει ότι οι authentic voice artists θα αποκτήσουν περισσότερη αξία. Στο μεταξύ, επιμένει σε όσα τον καθορίζουν: λέει «όχι» σε δουλειές που καταπατούν πνευματικά δικαιώματα και συνεχίζει να χτίζει τη δική του διαδρομή με αυτό που αποκαλεί «ευγενές θράσος».
«Οι τοίχοι είναι εκεί για να σταματήσουν τους ανθρώπους που δεν το θέλουν πραγματικά», λέει. Και στη δική του περίπτωση, οι «τοίχοι» όχι μόνο δεν τον σταμάτησαν αλλά ενίσχυσαν τη φωνή του.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Άλεξ Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
