Είμαι η κοπέλα της ερώτησης 1.Ευχαριστώ για τα σχόλια και τις προτάσεις. Το πρόβλημα είναι ότι οι γονείς μου με αγαπάνε. Σίγουρα μέσα σε όλο αυτό κρύβεται εγωισμός, ναρκισσισμός και το ότι παίρνουν προσωπικά τις επιλογές μου, παρόλο που δεν έχουν να κάνουν με εκείνους, όμως κυρίως το καλό μου θέλουν και το ξέρω. Και φοβούνται ότι καταστρέφω τη ζωή μου, επειδή παράτησα στρωμένα πράγματα στο εξωτερικό για χάρη του και ήρθα στην Ελλάδα να ρισκάρω και πιθανόν να κάνω δουλειές κατώτερες των σπουδών μου.Ωστόσο, εγώ είμαι ευτυχισμένη και δεν με πειράζει να κάνω και κάποιους συμβιβασμούς, για να συνδυάσω καριέρα και προσωπική ζωή. Εκείνοι, όμως, το βλέπουν διαφορετικά με βάση τις δικές τους αξίες και έχουν βγάλει άκυρα συμπεράσματα για μένα (τύπου ότι το μόνο που με απασχολεί είναι να μεγαλώνω παιδιά). Μιλάμε κυριολεκτικά άλλη γλώσσα και μετά από αμέτρητες ώρες συζητήσεων έχω πια πειστεί ότι είναι τόσο απόλυτοι που δεν υπάρχει συνεννόηση.Από την άλλη, ο σύντροφός μου με πίεζε για καιρό να τα βρω μαζί τους και δίσταζε επειδή θεωρούσε ότι αυτό μακροπρόθεσμα θα μας κάνει κακό.Μου είναι πολύ δύσκολο να έρθω σε οριστική ρήξη με τους γονείς μου καθ' ότι μοναχοπαίδι και αυτό γίνεται δυσκολότερο, επειδή βλέπω το σύντροφό μου να μην είναι σίγουρος για μένα. Και εκείνος δεν είναι σίγουρος για μένα, επειδή δεν βλέπει εμένα σίγουρη. Φαύλος κύκλος δηλαδή. Έχω υπάρξει πολύ αυστηρή με τους ανθρώπους, με αυτούς που έβλεπαν ότι πρέπει κάτι να κάνουν, όλο έλεγαν θα το κάνουν και δεν το έκαναν ποτέ. Μέχρι που βρέθηκα κι εγώ στην ίδια θέση. Δεν είναι το θέμα της ρήξης, είναι το να πάψει να με επηρεάζει ο ψυχολογικός πόλεμος που μου κάνουν. Όλο λέω θα σταματήσω να ζω σε αυτή τη μιζέρια και μονίμως κάτι γίνεται και ξαναπέφτω στην παγίδα. Δεν τους αφήνω να επηρεάζουν τη ζωή μου σε σημείο π.χ. να χωρίσω, όμως έχω νεύρα και πολύ πόνο μέσα μου. Κι ο σύντροφός μου το βλέπει και θα σκέφτεται "πού πάω να μπλέξω". Εγώ, όμως, αν έβλεπα ότι εκείνος είναι σίγουρος για μένα, ότι μπορεί αυτός να είναι η οικογένειά μου, θα ήμουν πολύ καλύτερα και θα τα έβλεπα όλα πιο αισιόδοξα. Όμως, τώρα νιώθω απίστευτη ανασφάλεια, ότι δεν έχω να πιαστώ από πουθενά... :(