Καραβάν, καταρχάς σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μπήκες στον κόπο να το αναλύσεις αφού σου το ζήτησα. Μου άρεσε πολύ η διάσταση που δίνει το απόσπασμα που αναφέρεις, δεν το ήξερα. Στο δικό μου μυαλό διαβάζοντας το, έρχεται η θνητότητα του ανθρώπου, το ότι όλοι κάποτε θα πεθάνουμε και είναι καλό να μην το ξεχνάμε, τίποτα δεν είναι για πάντα, κάποτε θα χτυπήσει η καμπάνα για όλους. Ο μόνος τρόπος, όχι να το ξεχνάμε, αλλά να ξεχνιόμαστε λιγάκι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή με τα καλά και τα άσχημα της, είναι να σχετιστούμε με τους άλλους. Η ευτυχία του ανθρώπου, πιστεύω εγώ, βρίσκεται στην ικανότητα του να σχετίζεται με τους άλλους και εν τέλει στην ικανότητα να αγαπά. Έτσι, κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, μόνος μέσα στον κόσμο αλλά μαζί με τους άλλους που συνδιαλέγεται καθημερινά, τον διπλανό συνάνθρωπο, όπως λες. Αν νιώθει νησί, μόνος δηλαδή και έρημος είναι ίσως δυστυχισμένος βαθιά. Αυτή είναι μια διάσταση βέβαια διαφορετική από αυτή που δίνει το Μονόγραμμα, που εννοεί το νησί ως τη μοναδική μορφή του/της αγαπημένου/ης, ένα μοναδικό νησί που σε προσκαλεί και σε προκαλεί να το ανακαλύψεις (έτσι το διαβάζω εγώ). Να λοιπόν που είδα μέσα από το στίχο που παρέθεσες και μια άλλη διάσταση... Αλλά αυτή είναι και η μαγεία της τέχνης, καθένας παίρνει άλλα, ανάλογα με τα βιώματα του και το δικό του τρόπο να υπάρχει...