#7 Το πιο σημαντικό σε όλη την ιστορία σου, είναι πως ήταν η σχέση σου με τον άντρα σου πριν την γέννηση του παιδιού σας. Αυτό που κατάλαβα όταν έγινα μαμά ήταν ότι το παιδί μεγενθύνει τα καλά κ τα κακά που υπήρχαν πριν το γέννηση. Εαν λοιπόν είσασταν καλά, δεν είναι καθόλου απίθανο όλο αυτό που νιώθεις να μην έχει να κάνει με τον άντρα σου, αλλά με όλη αυτή την πίεση και τις ευθύνες που νιώθει μια γυναίκα μετά.Από προσωπική εμπειρία, έφτασα στο τσακ την επιλόχειου, κάνοντας σκέψεις που τώρα πια απορώ με τον εαυτό μου, πάθαινα κρίσεις πανικού, έβαζα τα κλάματα όταν σιδέρωνα επειδή νόμιζα ότι τώρα πια αυτή θα είναι η ζωή μου, ένιωθα αυτή την θηλιά που λες, παρόλο που ήθελα τόσο πολύ αυτό το μωρό. Κ μετά ένιωθα ενοχικά απέναντί του επειδή τα σκεφτόμουν όλα αυτά.Όταν το ξεπέρασα ξαφνικά βρέθηκαν, ένα σωρό άτομα να μου που ότι κ εκείνες έτσι ένιωθαν, αλλά καμιά δεν με ειχε ενημερώσει πιο πριν.Σε όλο αυτό για να το ξεπεράσω,συνέβαλλε πρωτον ο άντρας μου που ήταν υποστηρικτικός κ δευτερον ότι αρχισα να έχω λιγότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι ένα παιδί θέλει μια ευτυχισμένη μαμά και όχι μια σουπερ μαμά.Άρχισα πχ να πηγαινω μια βόλτα 30' μόνη μου να πάρω λίγο αέρα, να περπατήσω κ επέστρεφα πιο ήρεμη. Πρώτα συζητησε το με τον άντρα σου κ ζήτα του να είσαστε σύμμαχοι σε όλο αυτό. Πάρε λίγο χρόνο για τον εαυτό σου κ ίσως καθαρίσει το μυαλό σου. Καμιά φορά ακόμα κ η επιστροφή στην δουλειά βοηθά.Επίσης μπορεί κ ο ίδιος να θέλει να σε βοηθήσει κ να μην ξέρει τον τρόπο.Εαν από την άλλη είχατε θέματα από πριν και είναι τέτοια που θεωρείς ότι δεν μπορούν να γεφυρωθουν, κανένας δεν έχει λόγω στην ζωή σου. Μην σε νοιάζουν οι άλλοι. Ακόμα κ το οικονομικό δεν θα το επιβαρυνθείς μόνη σου, ακόμα κ αν χωρίσετε πάντα ο πατέρας θα έχει ευθύνες κ θα πρέπει να είναι στην ζωή του παιδιού.
