#7Αχ τα ξέρω αυτά τα νεύρα. Κάποια χρόνια πριν είχα ακριβώς την ίδια συζήτηση με δύο φίλες που δεν έβλεπα συχνά. Η μία με μακροχρόνια σχέση, η άλλη τότε έγκυος, με πιλάτευαν επί μιάμιση ώρα που δούλευα πολύ και δεν έβγαινα - και δε γνώριζα κανέναν. Το μόνο που τόλμησα να πω στην έγκυο ήταν "Μα, κι εσύ δουλεύεις ατελείωτες ώρες". Η απάντηση; "Ναι, αλλά εγώ τον έχω τον άντρα στο σπίτι και το μωρό στην κοιλιά". Δεν το σχολίασα... Το μόνο που έκανα ήταν να μιλήσω στην άλλη φίλη σε δεύτερο χρόνο και να της εξηγήσω ευγενικά ότι με έφεραν σε δύσκολη θέση. Επειδή είναι άνθρωπος που ακούει κατάλαβε τι της είπα. Και δεν ξαναβγήκα με την εγκυο! Το συζήτησα όμως με τις κολλητές μου, που τότε ήμασταν όλες single που εκνευριστήκαμε ομαδικώς. Η Α,μπα έχει δίκιο: ξέρεις πού πονάει - αλλά δεν ξεχνιούνται οι βαριές κουβέντες. Π.χ εγώ δεν είπα στην έγκυο, που είχε το ύφος ΜάναΓη, ότι ήξερα ότι δεν το είχαν προγραμματίσει ούτε το ήθελαν το μωρό γιατί ο άντρας της ήταν χρόνια άνεργος και η ίδια με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (είχε τύχει να έχει δουλειά εκείνη την περίοδο) και δεν είχαν ούτε πάμπερς να πάρουν... (το κράτησαν γιατί έπεσαν πάνω τους οι γονείς τους. Άσχετα που και οι δυο τώρα είναι ευτυχισμένοι με το παιδάκι τους. Τότε αυτές ήταν οι συνθήκες.)