Ιεραρχικά θα έλεγα αναφορικά με τα δώρα το εξής:Αντικείμενο που αρέσει στον προσφέροντα και στον λαμβάνοντα = Το ιδανικό.Αντικείμενο που αρέσει (μόνο) στον λαμβάνοντα = ok.Αντικείμενο που αρέσει (μόνο) στον προσφέροντα = όχι και τόσο ok.…Αν, δε, το τελευταίο συμβαίνει συνέχεια απ' την μεριά του προσφέροντος, είναι λίγο θέμα. Αν πχ έχεις μία φίλη μεταλλού και της αγοράζεις συνέχεια π.χ. μπλουζάκια ροζ και cd Χατζηγιάννη σημαίνει, ενδόμυχα ή φανερά, κάτι._____________Είμαι υπέρ της κάρτας αλλαγής, πάντοτε. Πέραν του προφανούς (δλδ ότι ο άλλος μπορεί να θέλει να πάρει κάτι άλλο και θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα, καλύτερα να πιάσουν τόπο τα χρήματα) όταν η κάρτα δεν μπαίνει, το άτομο (και δη το όχι τόσο κοντινό) μπορεί να πιστέψει ότι του δίνεις ένα δώρο που μπορεί να έχεις λάβει εσύ στο παρελθόν και θες να ξεφορτωθείς …ή ότι ντρέπεσαι για την τιμή του δώρου (και δεν θες ο άλλος να πάει να το αλλάξει και να διαπιστώσει την τιμή)._____________ Το «"Μπορω να την αλλαξω, εχει καρτα αλλαγης ;"» ήταν, πράγματι, άκρως αγενές επειδή στο ξεφούρνισε με το που την είδε, άνευ άλλου σχολίου (...τι τρόποι ω Θεοί! Μερικοί άνθρωποι σαν να έχουν μεγαλώσει σε σπηλιά) όμως –πολύ φοβάμαι- ότι ακριβώς επειδή την τσάντα την κιαλάριζες για σένα και πληρούσε με το παραπάνω τα δικά σου γούστα και αντί να την πάρεις για τον εαυτό σου, έκανες μία "μίνι θυσία" προσφέροντάς της σε κάποιον άλλον που δεν την εκτίμησε, το πήρες κομματάκι πιο προσωπικά απ’ ότι έπρεπε.
