Ναι το κατάλαβα ότι εννοούσες μη-ερωτικά. Και καταλαβαίνω ακριβώς αυτόν τον θυμό που λες προς τον εαυτό σου. Κι εγώ το έχω νιώσει και είναι πνιγερό. Αλλά όσο και να θυμώνεις με την υπομονή που έκανες, με τις υποχωρήσεις σου, με το πόσα έδωσες, χαντακώνεις και τον εαυτό σου στο παρόν και ίσως και στο μέλλον. Ήταν μια άσχημη περίοδος και ένα καλό μάθημα, αλλά όσο και να στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο και να τον βαράς και να τον κατηγορείς πέφτεις σε μια άσχημη λούπα που μόνο σε καλό δεν θα βγει! Πιστεύω ήρθε ο καιρός να βγάλεις τον εαυτό σου από την τιμωρία, να του πεις "Κοίτα...έκανες ότι μπορούσες. Έδωσες ότι είχες και πλέον δεν είχες κάτι άλλο να προσφέρεις. Κακώς τα έδωσες όλα αλλά έτσι ένιωθες. Αφού δεν υπήρχε αναγνώριση δεν πειράζει. Πάμε για άλλα. Γεμίζουμε αυτοπεποίθηση ότι μάθαμε από τα λάθη μας και δεν θα ξανακάνουμε τα ίδια και πάμε κάπου που μας εκτιμούν". Αυτό πιστεύω πρέπει να κορνιζάρεις να το βλέπεις κάθε μέρα! Κι όσο νιώθεις εσύ ότι αξίζεις πολλά θα το δουν κι άλλοι και θα το εκτιμήσουν. (Κι αν βρεθεί κάποιος να μην... τώρα ούτε δεύτερες ευκαιρίες...)